Piet en ik gingen in de jaren zeventig in Groningen en na zijn verhuizing naar Kampen veel met elkaar om. Het trefpunt was de Arjos, de jongerenorganisatie van de toenmalige ARP. Een soort vrijplaats voor activistische en politiek gemotiveerde protestantse jongeren. Het ging over vredesvraagstukken, 'zedelijkheidswetgeving', jeugdwerkloosheid, milieu, generatiekloof - eigenlijk over alles wat jongeren in die tijd bezig hield. En natuurlijk veel grappen en feesten. Piet was vooral een ideeën aanjager en een schrijver. Hij tikte halve nummers vol van de krantjes die zo'n jeugdbeweging onvermijdelijk produceert.
Anders dan veel anderen, had Piet weinig last van calvinistische jeugdtrauma's. Zijn vader Jan en moeder Akke hadden een modern, op de wereld georiënteerd gezin op de wereld gezet. Piet had alle ruimte voor een scherpzinnige en vrijzinnige bijdrage aan het debat.
Zoals dat gaat in het leven: na jaren vol actie en studie gaat ieder zijns weegs. Je blijft jeugdvrienden, maar het is een contact in de verte. Ik kon via internet volgen hoe hij vanuit de theologie uiteindelijk in didactiek en pedagogiek geraakt was.
Ik weet nog hoe Piet afscheid nam van de Arjos: hij ging op zoek naar een andere plaats waar hij kon 'meebewegen'. Wat mij treft, ook na het bericht van zijn veel te vroege dood, is hem dat op formidabele manier gelukt is. In de berichten over hem lees ik over originaliteit, over bezieling en over hoe hij met vrolijkheid en wijsheid talloze jongeren inspireerde. Toen hij zelf jong was, wilde hij dat zijn leven daarover ging. Zijn leven is te vroeg voltooid. Maar het was een vervuld leven. Hij was er zelf te Gronings nuchter voor om het zo te zeggen, maar toch: het leven van een geroepene.

It says in a song, "You want to say nothing, when something really hurts you''. I am sure people who knew Piet well want to say nothing now.
rest in peace, Piet!

Verdomme Piet, ben je er ineens al niet meer. We waren elkaar net weer op het spoor en ik wilde je graag weer eens ontmoeten. ‘Dan moet je opschieten’ zei je, ‘ze geven me niet lang meer’. Wat een schok. Jeugdvrienden waren we, vanaf de lagere school tot en met de middelbare. Veel meegemaakt. Dat wilde ik graag nog eens met je ophalen. Het mocht niet. Rust zacht, Piet.
Henk Wals

Jeeee, Piet, wat is dit? Ik kan het niet begrijpen. Het was zo fijn om met je samen te werken in Utrecht. Ik kan het niet bevatten. Ik steek een kaarsje voor je aan in Maastricht. Bedankt voor alles. En ruist in vrede. Hélène

Met Piet heb ik samengewerkt bij de opstart van een nieuwe lesmethode burgerschap. Zijn blik zorgde voor veel meerwerk maar dat was volledig terecht en zinvol. Waar politiek en maatschappij vaak wenselijke containerbegrippen gebruiken bij het praten over burgerschap (vaak gericht op aanpassing, tussen de lijntjes kleuren en blijven) was Piet wars van zulke ‘social engeneering’. Door Piet heb ik nooit meer hetzelfde naar burgerschap kunnen kijken.
Bedankt Piet, sterkte voor de familie!

Met diepe droefheid nemen wij als Academica University of Applied Sciences afscheid van onze lector, collega en inspirator, Piet Van der Ploeg. Een vooraanstaand pedagoog, filosoof van onderwijs en opvoeding, en een man die zijn leven heeft gewijd aan het verdiepen van onze pedagogische oordeelskracht. Zijn overlijden betekent een groot verlies voor het Nederlandse onderwijs, voor de pedagogiek, en voor iedereen die met hem mocht leren, denken en werken.
Piet werkte tot het einde aan zijn centrale missie: het bevorderen van de oordeelkundigheid van professionals. Zijn werk richtte zich niet op snelle oplossingen of populaire onderwijsmodellen, maar op de diepere vraag hoe mensen zich ontwikkelen tot verantwoordelijke opvoeders, leraren en burgers.
Hij ontwikkelde en verzorgde opleidingen, trainingen en cursussen die deelnemers niet alleen kennis boden, maar vooral leerden om kritisch, zorgvuldig en gewetensvol te handelen. Zijn pedagogisch denken was steeds verbonden met moreel bewustzijn en culturele reflectie.

In zijn loopbaan o.a. als hoofddocent Onderwijs- en Wetenschapsfilosofie aan de Rijksuniversiteit Groningen, Lector Daltononderwijs aan de Saxion Hogeschool en hoofddocent aan de Universiteit Utrecht, bracht Piet generaties studenten in aanraking met filosofische vragen die verder reikten dan het klaslokaal — vragen over verantwoordelijkheid, gezag, vrijheid en vorming. Zijn onderwijs was intellectueel veeleisend, maar nooit abstract: het stond midden in de praktijk, en bood houvast in een wereld vol pedagogische onzekerheid.

Opvoedend Onderwijs: een krachtig pleidooi
In zijn gezaghebbende boek Opvoedend Onderwijs legde Piet trefzeker de vinger op drie fundamentele problemen in het hedendaagse onderwijs:
Te weinig aandacht voor kennisverwerving, waardoor de leerling zijn wereld onvoldoende leert kennen.
Een verwaarlozing van gewetensvorming, terwijl onderwijs altijd een morele dimensie heeft.
Een te sterke focus op zelfverwerkelijking en eigenaarschap, zonder voldoende verbinding met inhoudelijke en morele kaders.
Zijn pleidooi voor opvoedend onderwijs — onderwijs waarin aan het weten gewerkt wordt om het geweten — is een urgente oproep aan docenten, beleidsmakers en opleiders om het onderwijs niet te reduceren tot vaardigheden of welbevinden, maar te blijven zien als een diep mensvormend proces.

Dit boek is een weerspiegeling van zijn no-nonsense stijl: helder, goed onderbouwd, en ontdaan van pedagogisch modejargon. Het getuigt van zijn diepgaande historische kennis, filosofische scherpte en grote respect voor de professionaliteit van leraren.

Een denker die mensen uitdaagt
Piet laat ons geen systeem of ideologie na, maar iets veel waardevoller: een manier van denken. Hij daagde uit, relativeerde, maakte onderscheid, en stond pal voor de vrijheid van het onderwijs én de verantwoordelijkheid die daarmee gepaard gaat.

Zijn studenten, collega’s en lezers verliezen met hem niet alleen een briljant denker, maar ook een integere en bescheiden mens. Zijn colleges werden geroemd om hun rust, diepgang en toegankelijkheid. Zijn bijdragen aan de pedagogiek zullen nog lang blijven doorwerken in curricula, in praktijken en in gesprekken over goed onderwijs.
Een erfenis van ernst en engagement
In een tijd waarin onderwijs vaak gedomineerd wordt door meetbaarheid en beleidsdruk, bleef Piet trouw aan de pedagogische kernvragen: wat is goed om te doen? Wat vraagt deze leerling? Wat betekent het om op te voeden?
We zijn hem dankbaar voor zijn werk, zijn woorden en zijn voorbeeld.
Hij leeft voort in wie hij onderwees, inspireerde en aan het denken zette.

Namens het gehele team van Academica,
Vz. College van Bestuur
Drs. Margareth de Wit MBA

Allereerst gecondoleerd en heel veel sterkte voor alle familie van Piet. In het eerste jaar van Pedagogische Wetenschappen stond ik er niet goed voor. Piet was de docent die altijd het vertrouwen in mij had en dit ook uitstraalde. Dit zorgde ervoor dat ik mijn herkansing haalde en uiteindelijk verder kon naar het tweede jaar. Als afgestudeerd en werkzaam orthopedagoog ben ik hem enorm dankbaar hiervoor. Ik zal Piet nooit vergeten. Hij is een oprechte inspiratiebron voor mij en vele anderen geweest!