Je bent er nu paar maanden niet meer. Ik las zojuist onze whatsapp terug, we zouden tijdens de halve finale een feestje organiseren voor wat buurmannen. Oranje verprutste het EK, de halve finale werd niet gehaald, het feestje schoven we door naar het moment dat Verstappen wereldkampioen zou worden. Verstappen strijdt nu op de titel Pieter… ongelofelijk dat je er niet meer bent.
Je vrienden delen mooie herinneringen in dit condoleanceregister. Het eerste waar ik aan denk is jou lopend achter een rode kinderwagen. Wat heb jij een kilometers gemaakt door de buurt. Wanneer Madeleine en later Maxime in slaap vielen tijdens de wandeling, had jij even tijd voor praatje. Wat zullen Alette en de meiden je missen.

Lieve Pieter,
Na bijna 8 weken na je overlijden kan ik wat woorden vinden en het verdriet knaagt van binnen als ik aan jou als persoon terugdenk. Maar ook je warme interesse in mensen en humor die we onder elkaar hadden wil ik graag vertellen. Deze woorden zijn voor Alette en vooral voor jouw kinderen die jou niet ten volste hebben leren kennen. Veertien jaar geleden toen ik 42 jaar was nota bene kwam ik als fysiotherapeut werken bij de familie Mol. Pieter werkte toen al in de praktijk als oefentherapeut. Hij deed dat zo kundig maar ook heel leuk werden de patiënten benaderd door hem. Hij kon met veel geduld goed uitleg geven aan de mensen. Met persoonlijke interesse aan hen merkte je dat hij dichter tot de mensen kwam, de gesprekken werden soms diepzinniger. Ik merkte dat de mensen graag bij hem waren, er werd altijd gelachen in de oefenzaal. Ondertussen liet Pieter ze optimaal oefenen dus dat werd een win win situatie. Ook voor mij.
Mijn patiënten droeg ik vaak en graag aan hem over als zij klaar waren bij mijn behandelingen. Ik vond het ook knap dat hij daar in het middelpunt kon staan terwijl er 4 mensen tegelijk aandacht wilden. Hij stond rechtop of leunde voorover leunend op een oefentoestel om even te lezen op zijn mobiel.
Hij was van al dat praten ook wel eens moe, hij gaf ook zoveel aandacht en energie aan hen en lokte mij dan naar de oefenzaal om even het roer over te nemen met praten. Hij ging dan even achter de PC zitten in het kantoor. Hij stelde mij dan voor aan mensen die mij allang kenden en andersom maar dat was nou juist de flauwe grap. Ik zei tegen hem dat ik heel blij was met hoe hij zijn werk deed. Hij kon zelf heel goed complimentjes geven aan anderen maar werd er zelf een beetje verlegen van. Toen hij ouder werd ging dat over. Ook speelden we toneel in de oefenzaal: the good and the bad. Dan was hij de slechterik omdat hij de mensen afbeulde en dat ik veel aardiger was. We zetten elkaar voor de grap voor schut dan.
Hij lachte me altijd enorm uit als ik een anderstalige patiënt met mijn niet al te beste Engels toesprak. Dan stond hij expres mee te luisteren op een afstandje met een grijns op zijn gezicht zodat alleen ik dat zag.
Hij hielp mij met situaties als er twee mensen tegelijk kwamen doordat ik het niet goed in de agenda had gezet.
Hij hield het bankje in de wachtruimte altijd in de gaten niet alleen daarom maar gaf ook de mensen aandacht ook als het niet zijn patiënten waren.
Andersom kwam het voor dat ik zijn patiënten alvast op gang hielp als hij te laat was in de oefenzaal. Vooral toen de klok met zomertijd een uur vooruit ging. Hij was dit totaal vergeten en dat werd dus een goed plaag-item. Een jaar hierna herinnerde ik hem op vrijdag hieraan dat hij wel op tijd moest komen. Serieus was hij dit van plan. Ik zette de klok expres twee uur vooruit en ik zal zijn geschrokken gezicht niet meer vergeten toen hij naar de klok keek. Toch kon hij ervan genieten als iemand hem een hak zette. Meerdere malen vertelde ik dit in de oefenzaal met mensen erbij en Pieter plaagde mij natuurlijk enorm terug. Pieter deed dat ook om de sfeer luchtiger en minder serieus te maken voor de mensen met hun soms ernstige klachten. Er was eens een dame die wel erg lang op de grond bleef liggen in de oefenzaal nadat zij 'niet lekker ' werd. Wij kregen in de gaten dat dit iets te vaak voorkwam en toen we haar voortaan maar in de wachtruimte lieten bijkomen was het gauw over. We steunden elkaar met het leren kennen en omgaan met mensen.
Pieter kon wel eens een grap maken op het randje: dit gebeurde eens bij een dame met haar behoorlijk verwende hondje. Zij praatte uitvoerig over het hondje en Pieter vroeg terloops aan haar of zij niet een lekkere rookworst van haar hondje kon laten maken. Ik hoorde het gesprek vanuit de behandelcabine en voelde wel aan dat dit niet goed zou gaan: deze dame gaf Pieter een vuistslag in zijn maag! Pieter klapte wat voorover en was even geschrokken waarna hij snel herstelde en haar zijn laatste woord gaf, netjes maar met humor. Pieter zat zelden met zijn mond vol tanden. Ad rem was hij en kon snel schakelen van het ene in het andere moment.
Er was ook een dame met een hondje die in de praktijk geplast had tegen de muur. Pieter bleef haar plagen hiermee. (Hij hield altijd van herhaling op een grap). Ik zag het al bijna weer fout gaan met de reactie van de dame op het geplaag van Pieter. We hebben Pieter teruggepakt door met mijn mobiel 3 keer het praktijknummer te bellen en hoorden hem 3 keer voor niets opnemen. Deze dame was zo ook weer blij, lachte keihard vanuit de cabine en zo was dit ook weer opgelost. Pieter kon dit soort simpele humor wel waarderen.
Pieter kon dan ook zeggen: Plagen mag maar pesten niet.
Hij zei 2 weken voor zijn overlijden dat het zo fijn verliep thuis met jullie. Hij was enorm blij met jullie en hoewel hij zich goed inzette voor de praktijk ging hij graag gauw naar huis, naar jullie toe. Heel veel liefs.
xxx Carolien

Pieter, zo heette hij bij ons op school. Ik ben Frank van Beek, zijn leraar Frans op de middelbare school Dalton Den Haag.
Pieter-Jelle ? Nee, ik kende hem als Pieter, een echte brugpieper. Hij was rustig, zelfs stilletjes en hij keek de kat uit de boom. Met klasgenoten kon hij goed opschieten. Gewoon lekker donderjagen in de pauzes. In de les lette hij goed op en deed zijn best. Geleidelijk aan werd Pieter spraakzamer en dus ook gezelliger, maar een echte prater was hij niet.
Hij woonde bij ons in de Ananasstraat, enkele huizen verderop. Hij zei altijd wel keurig gedag, maar tot een gesprekje in de straat kwam het zelden. Daar was hij te verlegen voor.
Mijn vrouw Jacqueline weet hem nog goed te herinneren vanwege het volgende verhaal. We waren ons huis aan het verven en ik had enkele brugklassers gevraagd om een middagje te helpen. Natuurlijk meldde Pieter zich ook, want hij was altijd voor alles in. Maar ook de dagen erna stond hij regelmatig aan de deur om te vragen of hij kon helpen. Prachtig, aandoenlijk, een mooie herinnering.
Frank van Beek.

Ik zoek lang naar woorden om samen te vatten wat mijn beleving was van Pieter. Ik denk dat ik maar gewoon vertel over de laatste afspraak die we met elkaar hadden, de escape room! Dat fanatieke, positieve, meegaan in de spannende vibe, het was echt vermakelijk om te zien hoe Pieter en Alet tekeer gingen in die escape room! Marco en ik maar als stuntelende makke lammetjes erachteraan.. En daarna heerlijk en gezellig uit eten, waar die betrokkenheid van Pieter weer zo te voelen was. Of die keer dat hij me uitnodigde op de praktijk, omdat ik door m'n rug gegaan was. Gewoon ff tussendoor. Helemaal top. Hij was gewoon altijd zijn eigen ik, een grote, lieve, vent met zijn hart op de juiste plaats. Gek op zijn meissies. Zo'n groot verlies.. Niet te bevatten. ❤️

Lieve Piet, alweer ruim een week geleden hebben we afscheid van je genomen tijdens de uitvaart. Wat was dat vreselijk verdrietig, maar wat heb je lieve stoere naasten achtergelaten die zulke mooie woorden over je hebben gesproken. Wat is het oneerlijk dat je ons allemaal te vroeg, veel te vroeg hebt achtergelaten. Dat mocht niet Piet, niet nu al. Je stond nog midden in het leven met je lieve meiden en lieve Alette. Je was zo’n top vader en had dit nog zoveel jaren moeten zijn. Sander en ik zagen je de laatste tijd minder vaak, maar je kwam af en aan is even bij ons buurten. Vlak voor onze vakantie kwam je nog even langs. Sander was nog hardlopen, dus je belde mij. Even hebben we geklets en gelachen, je feliciteerde me met onze verloving en wist zoals altijd Sander nog even belachelijk te maken. Ik koester dat moment, dat ik je nog even sprak. Lief, stoer en zorgzaam, dat was je altijd. Ook tijdens de vakanties die we met je hebben gehad. Wat hebben we gelachen van de camping naar Cap d’Agde. Vreselijk vonden we het daar, maar wat hadden we een lol. Fijne tijden hebben we beleefd. Je bent als een rode draad door mijn leven heen gegaan. De eerste jaren woonde je om de hoek in de Ananas, toen zaten we op dezelfde middelbare school. We deelde een vriendengroep en je had 8 jaar lang een relatie met Marije. Wat ben ik vaak bij jullie thuis geweest en wat was je soms niet blij met ons als we weer eens flink de bloemetjes buiten hadden gezet. En wat was ik niet blij als Vera mij weer eens helemaal aflikte bij binnenkomst. Daarna bleef je in mijn leven als vriend van Sander en van mij en kwam je langs met Alette. En nu, nu ben je er niet meer en daar ben ik heel verdrietig om. Sander en ik praten veel over je en zullen dat ook blijven doen. Lieve Piet, ik beloof je dat je altijd een hele speciale plek in onze harten zal blijven houden en weet dat Alette en je meiden hier altijd welkom zullen zijn. Dag lieve Piet, ik zal je missen ❤️

Het is precies een week na de uitvaart en voor mij het moment om deze memori te schrijven voor mijn vriend PJ. Misschien moest ik wachten totdat het besef was gekomen dat hij niet meer terugkomt en dat is gek, zeker voor PJ… want al zag ik hem tot tijdje niet, hij kwam altijd terug, altijd! Toen ik het verschrikkelijke bericht te horen kreeg kon ik het niet geloven…. PJ die er altijd was, ook al was hij er niet, was ineens weg en een deel van mijn hart werd er ruw uitgetrokken… Een maatje waarmee ik ben opgegroeid, op boevenpad ben geweest, kroegentochten heb gedaan, in de klas heb gezeten, meisjes heb versierd, op vakantie ben geweest, veelvuldig dronken mee ben geworden, wandelingen met Vera heb gemaakt, heb gevoetbald en dus ook gedoucht op Quick, die mijn eerste kind gelijk op schoot had, met mij naar de sauna ging om te chillen maar ook om het vlees te keuren, goede gesprekken had over de waan van de dag en het leven, die planten in mijn tuin zette zonder dat ik er was gewoon om te laten weten dat hij er nog was…die is er niet meer en ik ben er kapot van!

PJ, Shady, mooie vriend, lieve vriend, niet altijd de makkelijkste vriend, maar goudeerlijke vriend, mijn hart is gebroken en ik mis je! Mijn tranen zijn bijna op maar de herinneringen aan jou nooit! Bedankt voor alle mooie momenten en ik beloof je dat Alette en de kinderen hier altijd welkom zullen zijn!

Lieve Alette en de meiden, lieve familie, heel veel kracht toegewenst! Mochten jullie me nodig hebben dan zal ik er voor jullie zijn zoals PJ er voor mij was! ❤️

We hebben Pieter via Henk en Margreet leren kennen..1 van de prachtige zonen. 1 die altijd geïnteresseerd was naar hoe het met je ging, dan ook echt luisterde naar wat je te vertellen had. 1 die altijd met een grote glimlach aan kwam lopen. Zijn liefde voor zijn ouders ook zonder schroom liet tonen. En een groot hart had voor mens en dier. Ben nog eens samen met hem en zijn maatje ( Vera) op de honden dijk wezen lopen. Wij hadden toen net onze Max ook een flinke hond uit het asiel gehaald. Pieter wilde wel dat de twee honden kennis konden maken. Dat het al donker was en dus op de dijk weinig zicht was vond hij geen probleem. Ik eigenlijk wel maar de honden hadden het naar hun zin en daar ging het om. Jack heeft samen met Pieters vader Henk enige verbouwing werkzaamheden verricht toen Pieter uit het ouderlijk huis vertrok naar een plekje voor zichzelf. Dat was geen straf,
eigenlijk alleen maar lol en plezier tijdens de werkzaamheden. We gaan hem herinnering als een ontzettend lief, plezierig,.positief en warm mens. Een bijzonder mens!!! We wensen zijn vrouw, prachtige dochters, en de familie heel veel kracht en sterkte toe om dit grote verlies een plek te geven. Alles wat blijft zijn de mooie herinneringen van een bijzonder prachtig mens.