Elke vrijdag was het vaste prik: bung Pim stond paraat. Met een lach op zijn gezicht en een hart vol bereidheid hielp hij si Piet alsof het de gewoonste zaak van de wereld was. Geen moeite was hem te veel. Daarna liep hij met vaste tred naar mama Emmy om haar te helpen met de kranten. Niet omdat het moest, maar omdat hij vond dat zoiets hoorde. Zo was bung Pim: altijd klaar om te helpen, altijd oprecht betrokken.
In de ouderengroep was hij een zonnestraal. Zijn aanwezigheid bracht leven, zijn woorden troost, zijn grappen een glimlach. Hij was een lieve, spontane man — iemand die je begreep zonder dat je veel hoefde uit te leggen. Hij accepteerde mensen zoals ze waren, met al hun gebreken en kwaliteiten. Zo voelde ik mij bij u, bung Pim: gezien en begrepen.
Het doet pijn dat ik er niet bij kan zijn om afscheid van u te nemen. Maar in gedachten ben ik daar, met iedereen die u liefhad. Ik wens uw kinderen en kleinkinderen heel veel sterkte toe. Ze mogen trots zijn op de man die u was.
Tegen u zeg ik: bung Pim, een goede reis naar de Heer. Groet usi Dien van mij, en alle anderen die u daarboven weer zult ontmoeten. En weet: ooit zien we elkaar weer — op die mooie dag, daar boven.
Rust zacht, bung Pim.
