Lieve Annelies, Wendy, Patrick, Emma, Pim & Thiery, Hans, Cléo, Eline en Yente,
Wat maakte Wendy zich zorgen om jullie de laatste weken... Annelies en Pim, behorend tot de risicogroep middenin Brabant. Terwijl Annelies en Pim zich vooral zorgen maakten om de omgeving en probeerden te helpen waar kon. De foto die Wendy doorstuurde van Pim die worstenbroodjes voor de buurt bakt staat nog vers in mijn geheugen...
En dan ineens wordt Pim zo uit het leven gerukt.
Wat schrijf je dan? Zijn er woorden van troost? Zijn er woorden te vinden die het enorme verdriet van dit grote verlies kunnen verzachten?
Graag deel ik mijn herinnering aan Pim met jullie, in de hoop dat het een beetje troost biedt. Waarbij hopelijk achter de tranen ook een glimlach ontstaat bij de herinnering aan een bijzonder mooi mens!
Mijn eerste ontmoeting met Annelies en Pim was volgens mij op de camping bij Ponypark Slagharen. Ze stonden daar samen met Otje en de kleinkinderen bleven logeren: dolle pret! Het werd me al snel duidelijk dat Annelies, Pim en Otje onafscheidelijk waren en dat ze al heel wat avonturen hadden beleefd. Maar Annelies en Pim stonden ook regelmatig langs de lijn bij de Berkelse hockeyvelden, waar zij enorm, en Pim ook gefocust, trots toekeken naar de talenten van Emma en Pim jr. Ik heb Pim leren kennen als een man van weinig woorden, altijd oprecht geïnteresseerd, enorm goed geïnformeerd en altijd open voor een gesprek. Maar ook als een man met sprekende ogen. Aan zijn ogen kon je veel aflezen. Mooi om te zien hoe hij, in het bijzijn van zijn kleinkinderen zo kon stralen van geluk en trots. Ook op foto's van etentjes met Wendy en Thiery zag je hem genieten!
De laatste jaren werd Otje regelmatig vervangen door vliegtickets naar verre oorden. Via Wendy kregen we de verhalen en foto's door en "reisden" we een beetje met Annelies en Pim mee. Ongelofelijk stoer en gaaf om mee te krijgen dat jullie zo genoten van alles wat de wereld te bieden heeft. Hoewel het ook regelmatig spannend en er geen contact met het thuisfront mogelijk was, kwamen jullie altijd weer veilig thuis met mooie avonturen en herinneringen. Ik heb het hem helaas nooit gezegd, maar hierin zijn jullie voor mij een voorbeeld: grenzeloze mogelijkheden opzoeken, ongeacht leeftijd!
En zo kwam uiteindelijk ook zijn droomauto. Wat mooi dat hij ook daar nog van heeft kunnen genieten!
De laatste keer dat ik Pim sprak was op Wendy's 50e verjaardag. Hij was moeilijk bereikbaar, zo druk was hij steeds met iedereen in gesprek. Een trotse vader die blij was erbij te zijn. Wel maakte hij zich zorgen om zijn nichtje die er niet bij kon zijn... Het zegt genoeg: Pim was een bijzonder mooi mens, die ook op mij veel indruk heeft gemaakt.
En nu... Veel te vroeg... is hij aan zijn laatste reis begonnen.
Lieve familie, ik wens jullie ongelofelijk veel sterkte en kracht toe de komende tijd. En in deze bizarre tijden een beetje extra. Weet dat ik er zaterdag in gedachte en online bij ben...
Liefs en een dikke kus,
Eef