Lieve Ramon, lieve Ramonster,
Op een feestje kon je maar beter Ramon uitnodigen. Waarom? Ten eerste: je wist zeker dat hij kwam opdagen. Ten tweede: hij zal ook zeker tot het einde blijven. Ten derde: waarschijnlijk doe je nog een afzakker op een locatie elders. Maar bovenal: de volgende dag altijd een bedankje achteraf, voor de leuke avond. Zo enorm attent, lief, en trouw was hij. En als het hem te lang duurde, voordat er iets werd georganiseerd, nam hij maar al te graag het initiatief. Een personeelsuitje naar de Ardennen. Een selfmade Popquiz editie bij hem thuis. Een uitgebreid etentje – wat kon hij heerlijk koken – aan zijn keukentafel. Vanaf de eerste ontmoeting kon Ramon je echt omarmen en bedekken met een enorme warme deken van liefde.
Ook dit was Ramon: als het contact even een paar weken stilviel, altijd weer het appje: “Wanneer gaan wij een biertje doen?”. Het ging hem niet eens om dat ene biertje. Het was een manier om even in te checken bij zijn vrienden en om te laten weten: hey, ik vergeet je niet. Op 21 november 2019 kwam daar nog een opvallend bericht achteraan: “Wat doe je op 6 december? Dit moet ff tussen ons blijven want ik wil dit als iets nieuws lanceren. Maar wil wel vriendjes zien. Ik doe een tryout met mijn nieuwe band HOOFS. Tot daar?” En daarna trots: “Donkere post punk gewoon. Hoop dat ’t werkt. Denk Idles meets The Murder Capital en dan een beetje Ramon erdoorheen”. Is dat niet de beste omschrijving die je ooit hebt gehoord? Het was het begin van iets geweldigs. Al zijn energie, creativiteit, gevoelens, pijn en muzikaliteit kon hij kwijt in de band. Elke gig werd persoonlijk gepromoot bij zijn vriendengroep. Op het podium was hij waanzinnig. Hij meende elk woord dat hij zong en het maakte niet uit waar hij speelde, of voor hoeveel mensen: er moet en zal gecrowdsurfd worden!
De lieverd was altijd beschikbaar voor een goed gesprek. Nieuwe verkering werd uitgebreid door Ramon gescreened. Een opsomming van pluspunten, en daarna een aantal minpunten, zoals dat iemand Wie Is de Mol maar niks vond. “Maar goed, je kan niet alles hebben”. Andersom werden de vrienden van Ramon ook goed op de hoogte gehouden van zijn liefdesleven, en vooral zijn crushes op frontmannen van zijn favoriete bands. Ramon gooide al zijn charmes in de strijd om een onuitwisbare indruk bij ze te maken – en dat lukte! Al die muzikanten liepen weg met hem, of hij nou de pet van muzikant of stagemanager op had. En natuurlijk was hij een echte fanboy, dat was duidelijk. Ramon was een lopende merchandise stand, en alles stond hem zo ontzettend goed. De immer stijlvolle Ramon liet geen outfit aan het toeval over – Dr. Martens met kleurrijke sokken, ik weet niet hoe hij het deed, maar hij kon het hebben.
Hoe ik je zal herinneren, voor altijd: die persoon die een ruimte binnenstapt, met een gulle lach en ondeugende ogen, met het allerliefste karakter wat je maar kan bedenken, en die met aanstekelijk enthousiasme en humor direct je hart steelt. Als Ramon er was, kon je niet om zijn vriendelijkheid en openheid heen. Altijd in voor een geintje ook. Zelfs tijdens al dit verdriet kan ik mijn glimlach niet bedwingen als ik terugdenk aan Ramons candelight quizrondes in de Nieuwe Anita. “Trek me aan mijn bumper, baby”. Een volle zaal kwam niet meer bij van het lachen. Hij genoot met volle teugen van al die momenten in de schijnwerpers. Maar die schijnwerpers werden deze zomer meer en meer gedimd, toen hij tegen zijn eigen wil in, een stap terug moest doen. Er is zo’n geweldig persoon weggevallen, en die leegte zal niet worden gevuld. Voor altijd blijf je in mijn hart. Ik gun iedereen een Ramon. Je blijft voor altijd die van ons. Rust zacht, lieve schat.
Lisa
