Lieve Rien,
"Je moet het zelf weten, maar ik zou het zo doen." Dit zei je niet om ons te corrigeren, tenminste niet openlijk... Maar ondertussen zorgde je wel voor verwarring.
Ik heb je leren kennen als iemand die van mensen hield, het liefst geen "standaard" mensen. Gewoon alle soorten mensen. Zo had je ongeveer ook de afdeling inkoop om je heen gebouwd, niks was standaard, we waren allemaal individuen die zich op een eigen wijze konden ontplooien. Daar hebben we allemaal gebruik van gemaakt, de één wat meer dan de ander.
"Out of the box denken", ook een quote van jou. Ik weet echter niet of je daarbij doelde op 2 kleuren sokken dragen of wat anders. 2 kleuren sokken gebeurde nog wel eens, dan waarschuwde we je als je naar een vergadering moest: "psssst Rien, voeten onder de tafel houden, denk aan je sokken!" Waarop jij quasi schamend wegliep. Handen altijd diep in de zakken en een beetje gebogen lopend.
Je kon ons vaak ook trots vertellen dat je al 3 weken geen bekeuring (snelheid) had gehad, om dan de volgende dag alsnog met een bekeuring te moeten wapperen, met een scheven grijns. Want bekeuringen kreeg je, niet omdat je een snelheidsmaniak was, maar gewoon omdat muziek in de auto bij jou een verkeerde uitwerking had.
Ik reed een keertje met je mee en toen zette je Relax op van Frankie goes to Hollywood, snoeihard, en plots reden we op de uiterste linkerbaan en zoefde alles naast ons voorbij. Jij schrok van je snelheid en haalde acuut je voet van het gaspedaal.
Je was helemaal gek van je auto, stoel met stoelverwarming, lekker warm. Zo lekker warm dat je wel eens in slaap bent gevallen in de parkeergarage. Dat overkwam alleen jou.
Je had veel voor ons over, maar dat stond in het niet, met wat je voor je dochters over had. Het beste was niet goed genoeg, als je alles op een ladder zou zetten, dan zou je werk op een lage sport staan, je collega's er net boven, dan je familie en vrienden. Dan een paar lege sporten, dan Valerie en op eenzame hoogte je meiden. De bovenste twee sporten waren je trots en je leven!
Rien, je laat een onvoorstelbare leegte achter, ik mis je nu al. Elke keer als het pingeltje van de lift gaat, denk ik dat je binnen komt, maar helaas.... Wij gaan door, wij moeten door.
"Afscheid nemen bestaat niet, maar het komt nu wel heel erg dichtbij!"
X Monique Koeleman
