Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Lieve Rob,

Buren zij aan zij,
Dat waren wij.

Een klik vanaf het begin,
Aan gezelligheid niet te min.

De bouw, de verhuizing en zeker het vele thuiswerken,
Heeft de band tussen onze gezinnen doen versterken.

Kinderen die zo leuk met elkaar spelen,
Een gat in de heg, wat kan ons het schelen.

Afgelopen 3 jaar allemaal samen opgegroeid,
Daar is een mooie vriendschap uit opgebloeid.

Thee in pyjama op zondagochtend of wijn in de avond,
Vooral bij de borrel maakten we nog wel eens te bont.

Wat een mooie gesprekken hebben we gevoerd,
Ingewikkelde onderwerpen liet je liever niet onberoerd.

Zo’n andere, mooie kijk had je op het geheel,
Je vond alles interessant, zonder enig oordeel.

De afgelopen periode enkel een appje of hoofd om de hoek van de (tuin-)deur,
Ondanks alles nog steeds in een aardig humeur.

Tot het laatste moment nog liefdevol en attent,
Zo mooi hoe je Moederdag dit jaar had gepland.

En later terwijl Ola in het ziekenhuis was, mochten we namens jou een cadeau in huis leggen,
Zodat jij er op dat moment wat mooie woorden bij kon zeggen.

Jouw hart was groot, voor Ola, Nina en Eva en eigenlijk en alle mensen om je heen,
Daarom voelt dit ook zo gemeen.

We dachten steeds we hebben nog zoveel tijd,
Dat maakt het ook zo moeilijk dit afscheid.

Lieve Rob, wat zullen we je missen!

Liefs,
Johan, Loraine en Senna

Samen op de MTS, daarna door naar t HBO, 5 jaar collega’s geweest en elkaar daarna nooit uit het oog verloren. Wat hebben we een mooie vriendschap opgebouwd in 25 jaar. Vorige week stonden we weer op de camping, ons jaarlijkse uitje met de mannen. Dit jaar moest je helaas overslaan maar je wilde er niks van missen. Volgend jaar zou de Hottub niet meer door jou overstromen zei je nog.

Ik ben dankbaar dat wij je nog hebben kunnen zien maar wat hebben we je gemist man! Met rode wijn hebben we geproost op je leven, gelachen, gehuild maar vooral veel mooi herinneringen opgehaald. Jullie prachtige huwelijk in Polen, de feestjes bij elkaar thuis, al die kampeerweekenden, en natuurlijke alle plannen die we nog hadden. En dat waren er veel. Skiën, naar Trondheim, een weekje Namibië. Niks was jou te gek. Na 20 bier klonk het allemaal heel logisch, thuis uitleggen was iets lastiger. Misschien moeten we het ook wel gewoon doen. Het leven is veel te kort.

Robbie, we gaan je enorm missen!

We wensen Ola, Nina & Eva en alle familie en vrienden sterkte toe met dit grote verlies.

Frank, Stefanie, Milou & Suus