Lieve Viv en Larissa,
Het is ergens in het jaar 1995 dat ik jullie moeder zag praten met een oud klasgenootje van mij op de brug van Oud-IJmuiden. ik kwam met de kinderwagen met Anouk erin aan en je moeder had jou, Vivianne, in de wagen. hiermee begon een lange vriendschap. Twee weken na de eerste ontmoeting liepen we jullie moeder samen met jullie vader Rob tegen het lijf. Het regende en hij stond daar met capuchon een beetje op de achtergrond. Verlegen leek hij. We gingen uit elkaar en toen zei ik tegen Theo ' jeetje, wat doet ze met die man' . Toen nog niet wetend hoe bijzonder hij was. In de afgelopen paar dagen zijn er weer zoveel gebeurtenissen door mijn hoofd gegaan. Wat hebben wij een fijne herinneringen aan de tijd dat we met elkaar op de 'kade' woonden. Jullie vader stond altijd voor ons klaar. Niks was te gek. Toen Marlot ziek werd en Nanne net geboren was, was hij het die zag dat ze opgenomen moest worden. Toen mijn eigen huisarts zei; 'het is een griepje' zei je vader dat het toch waarschijnlijk een streptokok was die de boosdoener was. Ik belde hem wel eens voor mijn moeder en hoppa daar kwam hij. Het familietoernooi bij Strawberries hebben we ooit gewonnen en dat kwam zeker niet door mijn prestatie. Theo hielp regelmatig met het op- en of afbouwen van het strandhuisje. Hij dronk dan steevast koffie bij ons. Ik baalde wel eens met al dat zand in mijn huis maar het had nog jaren langer moeten duren natuurlijk. Ook zijn Rob en Theo samen mee geweest met de skireis van het KG. Theo heeft daar ook mooie herinneringen en sprak vol bewondering over de skitechniek van Rob. Oude foto's getuigen van veel mooie momenten die we voor altijd in ons hart bewaren. En steevast stond hij plotseling op als hij bij ons een biertje dronk en zei hij ' out of the blue' "dag" en dan ging hij. We waren altijd een beetje verbouwereerd. En zo heeft hij nu iedereen zo plotseling verlaten. Een schok voor velen. We hebben veel bewondering voor hoe jullie de afgelopen week hebben doorstaan en gehandeld. Nieuwe herinneringen met hem worden niet meer gemaakt maar ik ben ervan overtuigd dat hij ergens weer voor iedereen zorgt zoals hij dat hier gedaan heeft. Ons huis staat altijd voor jullie open en wij hopen dat, door mijn vriendschap met jullie moeder, ik nog lang (al is het langs de zijlijn) getuige mag zijn van jullie levenspad. Wat zal hij trots zijn geweest.
Nicoline Karssen & Theo Bakker

Zeer geschokken hebben wij, op ons vakantieadres, vernomen dat onze huisarts van meer dan 20 jaar, overleden is. Wij wensen familie en vrienden veel sterkte toe. Zelf zullen wij hem missen.

Familie Cliteur

Ben erg geschrokken van het plotselinge overlijden van Rob, enkele tientallen jaren mijn huisarts. In eerste instantie was het contact wat afstandelijk, ook omdat wij elkaar weinig ontmoeten. Door helaas mindere lichamelijke omstandigheden mijnerzijds heb ik Rob de laatste jaren intensiever leren kennen en hem zeer gewaardeerd als integer en betrokken huisarts. Het feit dat hij nu onverwacht, noch eerder dan ik, is gestorven is wreed en bizar.
Vanuit zuid Frankrijk wens ik alle familie en dierbaren , alsmede de assistentes ontzettend veel kracht toe met het verwerken van Rob’ s onverwachte dood.

Ruut Meijer
Santpoort
I

Lieve Rob,
Trouw aan jezelf, trouw aan afspraken, trouw aan vriendschap; voor altijd in mijn hart.
Liefs, Cuun

Lieve Vivianne, Larissa, Coby, Heleen en verdere familie,

We zijn echt geschrokken vandaag van het nieuws dat Dr. Kemperman overleden is. We kunnen niet geloven.
We zijn sinds een jaar verhuisd naar Amersfoort na 18 jaar in IJmuiden hadden gewoond en dr. Kemperman was altijd onze huisarts sinds dag 1. Hij en het team (Coby en Heleen) zijn een top team. Jullie zijn altijd aardig en we konden altijd makkelijk een afspraak maken - bijzonder was het tijd toen onze tweeling waren heel erg jong.
Rust zacht dr. Kemperman... We zullen u nooit vergeten.

Sterkte voor Vivianne, Larissa, Coby, Heleen in deze moeilijke tijd.