Lieve Thessa, Daan en Mart,

Ongelofelijk dat ik hier nu een bericht voor jullie moet achterlaten.
De pijn en het gemis na 9 maanden blijft terwijl het leven doorgaat.
Wat zal Rob trots zijn op hoe jullie je er doorheen slaan, hoe moeilijk het ook is.
16 jaar was je toen je verkering kreeg met Rob en natuurlijk was ik daarbij. De 35 jaar erna hebben we lief en leed gedeeld.
Ik kan er wel een boek over schrijven maar dan met een ander eind.
Als ik over de drempel van de boerderij stap zie ik Rob nog steeds staan, dat beeld zal niet verdwijnen.
Zijn woorden ; hé Kemper eet je mee?
Tuurlijk ...altijd gastvrij want koken kon hij!!!
De vliegreisjes naar Orlando onvergetelijk!

Een leven lang met elkaar en nu moeten jullie verder zonder man en vader. Zwaar maar jullie kunnen het en ieder op zijn eigen manier.
Jullie zitten in mijn hart en waar kan zal ik er altijd voor jullie zijn.

Dikke 💋with love Danielle

Lieve Thessa, Daan en Mart,

De moeilijkste vorm van liefhebben is afscheid nemen van iemand waarvan je houdt, ik wens jullie heel veel sterkte toe Thessa, Daan en Mart.

12 sept 2019 kreeg ik het telefoontje van Daan dat Rob was overleden. Ik kon het toen niet geloven en nu 9 maanden later nog steeds niet.

Rob &Thessa heb ik gelukkig mogen leren kennen door Roger. Rob zat samen met Roger in de opleiding bij Martinair, Rob werd co-piloot, Roger gezagvoerder.
De eerste keer dat ik Rob zag was dat hij aan het klussen/ puin ruimen was in de boerderij waar je echt doorheen moest kijken hoe het zou gaan worden. Vol trots stond hij met zijn laarzen in de modder in de koeienstal te vertellen hoe het huis eruit zou komen te zien.

Vanaf het begin aan was er een klik tussen Roger en Rob en ik snap wel waarom. Zijn humor, zijn eerlijkheid, zijn hart van goud , what you see is what you get maakt dat er een mooie vriendschap ontstond.
Ik zeg dan ook uit de grond van mijn hart dat ik dankbaar ben dat Rob en Roger niet alleen collega’s zijn gebleven maar hele goeie vrienden zijn geworden waardoor Thessa en ik vriendinnen zijn geworden en ik Rob beter heb mogen leren kennen.

De keren dat dat we bij elkaar op bezoek kwamen, eerst met baby’s later kleuters, tieners, pubers waren altijd een feestje. Gezellig was het altijd met jullie! Met veel gelach maar ook met mooie goede diepgaande gesprekken soms met een traan, in combinatie met overheerlijk eten zaten we bij elkaar tot in de kleine uurtjes. Rob en Roger begonnen gezellig al in de middag met een glaasje wijn en daar stonden ze dan achter het gasfornuis samen te kokkerellen en te grinniken, mannenhumor :))
Wat kon Rob koken zeg , het was altijd een verassing wat hij ging koken en we kijken altijd uit naar het toetje :)))
Ik zal dan de avond dat jullie bij ons waren Thessa ook nooit meer vergeten. Het was een topavond, super gezellig was het en blijkbaar werd er genoeg rode wijn en bier geschonken zodat Rob zijn heupen wat losser kwamen te zitten. Na onze mooie karaokeact Thessa, was het de beurt aan de mannen.
Armen om elkaar heen geslagen en hun “heupjes” van links naar rechts wiegend, stonden zij samen vervolgens als ik het mij niet vergis een nummer van Danny de Munk te zingen. Wat hebben we gelachen :))))

Naast onze afspraken met ons vieren zagen we elkaar ook altijd met de kookclub. Je zag dat Rob altijd genoot met zijn maten, gezelligheid en koken onder het genot van een drankje.
Rob was er dan ook altijd als er een gerecht dreigde te mislukken om het toch nog te redden. Dit gebeurde dan ook vaak bij Ton.
Als de kookclub bij Ton of bij Hans was reden we altijd samen. Op de heenweg hepie en hepie voorin en op de terugweg hepie en hepie op de achterbank , nuchter waren ze niet meer :) maar ze vonden zichzelf te leuk en hadden de grootse lol samen en wij broodnuchter voorin met onze eigen humor:)

Wat erg mooi te zien was de liefde voor zijn gezin. Zijn gezin was het aller belangrijkste voor hem, zijn jongens en zijn maatje Thessa daar deed hij alles voor.

Rob is nog elke dag in mijn gedachte en wij missen hem heel erg.
We beseffen nu meer dan ooit, hoe broos en kwetsbaar het leven is.
Elk verlies is weer anders, geen rouwproces is gelijk. Iedereen komt weer andere dingen tegen in zichzelf en in elkaar.
Lieve Thessa, Daan en Mart ik wens jullie heel veel liefde, licht en kracht toe en ik hoop dat de mooie herinneringen aan Rob de pijn en het gemis enigszins mogen verzachten.

Liefs Manon

Lieve Thessa, Daan en Mart,

Wat een intens verdriet is jullie aangedaan met het verlies van Rob.
We zijn nu bijna 9 maanden verder en het voelt nog steeds als zó niet terecht en zinloos.
Dat gevoel zal ook wel nog voor een hele lange tijd zo blijven. Ik denk ook wel te begrijpen waarom dat zo is. Als er iemand niet conformistisch en puur was dan was het Rob wel. Hij gaf ook vaak daardoor een signaal af wat niet altijd begrepen werd door mensen.
Hij vond zich niet snel op zijn plek maar als hij dat gevoel wel had dan kreeg je hem ook niet meer je huis uit. Als hij je in zijn hart had gesloten dan was dat ook zeer oprecht en zuiver.

Als er over Rob wordt gesproken gaat het vaak dat het hem niet heeft meegezeten. Daar ben ik het niet mee eens, hij heeft eigenlijk alles gedaan wat hij wilde doen. Rob heeft er ook keihard voor gewerkt en heeft er op vele vlakken ook uitgehaald wat erin zat. Een kanjer van een vrouw die hem met z’n poten op de grond hield en 2 jongens die genoten van papa die weer lekker stond te koken of die weer eens een humoristische kijk op een voorval of iemand gaf. Want humor dat had Rob wel. Jeetje wat hebben wij ook vaak in al die jaren zitten huilen van het lachen en meestal ging het over niks, het was vaak een beeld wat er in je verbeelding ontstond door er over te praten waar je met z’n tweeën dan zo’n lol over had.
Over beeld gesproken Rob was op een fietstocht Assendelft Schoorl Assendelft. Dat is toch een redelijke afstand en als hij het in z’n kop had dan ging hij. Eerst moesten we hem helpen om dat zadel bij aankomst uit z’n reet te halen en na een korte versnapering “want hij moest voor het donker thuis zijn” moesten we hem aanduwen en dan zag je dat grote lijf met dat iele fietsje kreunend de straat uit rijden en wij met z’n tweeën maar schreeuwen, hou vol je kan het en tot snel. Heerlijk.
Onze meest memorabele vlucht was er een waarbij we samen met een KLM BWK AMS AUH SIN SYD HKG AUH AMS vlogen. Dan ben je al gauw 12 á 13 dagen samen op pad.
Iedere avond natuurlijk lekker wat eten en een een biertje erbij en slap ouwehoeren. De ellende begon op stretch 2 ik vloog en flairde iets te lang en Rob begon te zwaaien naar de toren met de woorden, tot zo, echt we komen terug.
Rob Lande in SYD en op z,n zachts gezegd , wat een KLAP, hij schrok er zelf van en bood zelfs z’n excuus aan nou dat deed Rob nooit.
Natuurlijk weer veel afgezeken en over gelachen. Een paar dagen later vloog ik SYD HKG en tijdens de klim moest ik een paar windjes laten en bij nummer 2 zij Rob nog eentje Luxembourg en dan ben ik hier weg en zie je mij niet meer. Nou jullie raden het al na 6 uur vliegen kwam hij pas weer terug in de cockpit.
Rob lande in AUH en door omstandigheden werden we hoog gehouden en uiteindelijk zaten we op final met een dusdanige hoge snelheid , toen we beiden achter omkeken naar de KLM BWK zat de goede man lijkbleek voor zich uit te staren met een blik van wat gebeurd hier allemaal. O o o o o wat hebben we hier om gelachen.


We hebben volgens mij ongeveer 14 jaar samen gekookt. Daar was Rob volledig in zijn element. Hij vond het heerlijk om bij elkaar te zijn en lekkere dingen te maken. Zelf baalde hij enorm als iets wat minder was maar als een van ons iets verknalde dan kon hij daar totaal niet mee zitten en des temeer werd er genoten van elkaar en de verhalen.

Lieve Thessa , Daan en Mart, Ik ben heel blij dat ik Rob een echte vriend kan noemen.
Rob zit nog steeds in mijn systeem en dat zal voorlopig ook wel zo blijven.
Ik hoop dat dit korte verhaaltje een beetje kan bijdragen aan het verwerkingsproces wat jullie door moeten maken.
Ik weet dat jullie het ontzettend goed doen. Thessa weer aan het werk. Daan bijna klaar met stage en Mart geslaagd!

Hug Roger