Herinneren is een vorm van ontmoeten…

wat een verdriet en wat een gemis, zo jong......................onze gedachten zijn bij jullie. sterkte.

Alweer een jaar geleden... ik heb de stukjes gelezen van mijn nichtjes en neefjes en je moeder en nu zit ik achter de pc met tranen die over mijn wangen biggelen. Wat valt er nog te zeggen. We missen je en je wordt nooit vergeten. Je hebt me versteld doen staan in je strijd tegen deze afschuwelijke ziekte en ik weet dat je alles eruit hebt weten te halen. Robbin waar je ook bent je blijft een kanjer.

Met tranen over mijn wangen jullie berichten gelezen, maak er een mooie dag vol herinneringen van! Dood maar niet vergeten!

Lieve Fam Vente,wij wensen jullie heel veel sterkte de komende dagen, te lezen in jullie reactie's moet het een fijne jongen geweest zijn, maar wees er van overtuigd dat hij met jullie meekijkt over jullie schouders.
Wij hebben enkele kaarsjes aangemaakt voor Robbin maar ook voor jullie.Ook wij weten wat het is om iemand te moeten missen waar je ontzettend veel van houdt.
Lieve groetjes van Tonny en Leo Aarts , ouders van Claudia Aarts ook op deze site.

He Rob,

Het is vanavond, op het moment dat ik dit schrijf, precies een jaar geleden dat wij afscheid van elkaar hebben genomen. Wat een extreem heftige avond was dat in een super heftig jaar. Ik ben vol bewondering over hoe jij hebt gestreden tegen de pijn, je positiviteit en hoe je afscheid van ons hebt genomen.

Goede, behulpzame gozer bedankt voor wie je was!

Met pijn in het hart,

Lenzo

Lieve Rob,

Ik ben niet zo’n prater Rob, dat weet je vast wel.
Dat wil natuurlijk niet zeggen dat ik niet aan je denk. Je zit in m’n hart; je hoort bij ons allemaal, je hoort er te zijn, te leven.
Je beroemde foto staat op ons dressoir. Je kijkt ons aan met jouw glimlach, je mooie kop. Zo’n mooie jongen. Je leek het allemaal te hebben Rob: de looks, leuke baan, mooie lieve vriendin en een mooi karakter. Echter je bleek ook dit te hebben: ongeneselijke kanker.
Onbegrijpelijk voor mij waarom het jou moest treffen.
Jouw uitspraak: ‘ik ben pas dood als jullie me zijn vergeten’ zal ik naleven zonder enige moeite.
Het troost me dat je nu verlost bent van pijn en angst.

x Je broer Sander

Zondagochtend en ik wil graag wat op je site zetten maar ik weet niet waar te beginnen. Het doet nog zoveel pijn als ik bedenk dat ik nooit meer (in dit leven dan) met jou persoonlijk kan praten. Want ik mis je. Ik mis je meer en meer. Ons leeftijdsverschil wat groot. 12 jaar oud was ik toen jij werd geboren. Een supermooie baby en wat was ik trots op jou; mijn kleine knappe broertje! Helaas kwam ik daarna snel in de pubertijd en had ik het erg moeilijk met mezelf. Voor jou was toen niet zoveel tijd. Je was een jaar of 6 toen ik Vincent leerde kennen. Hij vond het wel leuk dat ik nog 2 van die kleine broertjes had. Samen met Vincent hebben we toen af en toe een uitstapje gemaakt, de bekendste was wel naar Duitsland - Movieworld. Onvergetelijk, alleen de reis er naar toe al.. Ik weet nog dat jij graag hetzelfde met mijn kinderen wilde doen. Ze meenemen naar de dierentuin of zo. Het is er helaas niet meer van gekomen. Maar Rob, ze kennen je wel erg goed. Alle drie weten ze precies wie jij bent en je hebt in hun jonge leventjes een onuitwisbare indruk gemaakt. Het leven en dan met name het gezinsleven stuwt me voor. Dat is nu eenmaal zo met kleine kinderen en dat is ook goed. Maar lieve Rob ik denk wel elke dag aan je en ik kan geen mooi nummer op de radio horen of ik begin te janken. Jij hebt ook op mij een onuitwisbare indruk gemaakt en ik heb zo ontzettend veel bewondering voor jou hoe jij met je ziekte bent omgegaan. Ik had je zo graag nog veel meer gegund samen met Meta maar ik ben blij dat je haar al jong hebt leren kennen en dat het gewoon ook echt goed zat tussen jullie. Lieverd, het doet pijn als ik bedenk wat wij niet meer gaan meemaken samen maar ik hoop en denk echt dat je er op de een of andere manier altijd wel bij bent. Dat voel ik zo. We houden van je!

Heel veel liefs, Dre xxx

Herinneringen aan onze Robbedoes,

Lieve jongen,

Je bent bijna 1 jaar niet in ons midden en we voelen nog dagelijks de pijn en verdriet.
Ik zit op dit moment zomaar wat in jouw foto-albums te bladeren en dan zie ik telkens weer hoe mooi en lief je was. Het is en blijft onbegrijpelijk dat je door zo’n ziekte van ons bent afgenomen. Men zeg altijd: de mooiste bloemen worden het eerst geplukt. Jij was bij ons toch een opvallende verschijning. Jij met jouw door de zon gebruinde huid en de rest van ons bleekscheten. Fotogeniek was je ook. Zus Karin deed voor hoe je op de foto moest gaan staan. Dat was natuurlijk stoer doen en je spierballen laten zien. Jouw zussen waren best dol op jou. Op verjaarspartijtjes was jij dan ook zeer geliefd en dat is altijd zo gebleven. Met kleine broertje Wouter heb je heel wat jaartjes hier thuis samen opgetrokken, maar soms ook geruzied. Gelukkig had jij ook heel wat vrienden/vriendinnen? We hadden dan ook veel plezier met de partijtjes in zwembad de Sniep of het gouwe bos, uiteraard gingen we daar fijn een potje voetballen. Ook met de hond Daisy was je beste maatjes. Ieder jaar gingen we ook hutten bouwen. Maandagochtend 8.30 naar het dorp met de hamer, zaag, spijkers en wat eigen hout. We waren best wel zenuwachtig want we wilden een goed plekkie hebben. We waren best wel fanatiek. s‘Middags stond ons hutje en Pap controleerde ‘s avonds of ie stevig genoeg was en maakte hem waterdicht. Je had de hele week ontzettend veel lol vooral de slaapnacht, dan was je ook wel de belhamel. Op vrijdag kon Mam je bij elkaar rapen en dan kon je wel de hele dag slapen. Voetballen was natuurlijk je favoriete sport. Daarnaast heb je ook nog getafeltennist. Maar wat een verschil voetballen werd je bijna nooit boos, maar tijdens een potje tafeltennissen was je behoorlijk fanatiek en kon je kwaad worden. (dat waren we van jou niet gewend). De meisjes had je ook al vroeg ontdekt. Nep trouwen deed je al op de basisschool tijdens een bezoek aan het Archeon. Maar ietsje later was er voor jouw maar één meissie en dat was Meta. Zij heeft in jouw te korte leven een héél belangrijke rol gespeeld. Lange gezelschapsspelletjes hield je niet zo van. Computerspelletjes voornamelijk daar had je niet zo veel geduld voor. Maar uiteraard wel voor het timmervak. Iedereen was altijd trots op je om wat je gemaakt had. Eigenlijk lieverd kan mam geen nare of slechte dingen over jou schrijven. Alleen zingen dat moest jij maar niet doen. Gelukkig zat er bij de eindmusical op de basisschool de hele avond een graatje in je keel.

Nou Pap zou zeggen:
Doei Robjoo.
Mam zegt: Dag Robbedoes.

Lieve,lieve,lieve Rob,

Zo, de site is klaar en laat die reacties nu maar komen hé Rob.
Alweer een jaar geleden! Of eigenlijk bijna 2 jaar dat we al weer met ups en downs leven.
Het was ook in maart dat je ziek werd en een maand later het verschrikkelijke nieuws hoorde.
Sindsdien leven wij in een soort roes. Ik was zwanger toen ik het hoorde en hoogzwanger toen ik hoorde dat je niet geopereerd kon worden en dus kwam te overlijden. De emoties liepen dan soms ook hoog op bij mij. Mijn gevoelens werden echt heen en weer geslingerd.
Ik zou een kindje op de wereld zetten en jij zou sterven.
Op en neer naar het ziekenhuis en waggelend door de gangen op weg naar jouw.
Ik kon het niet bevatten dus leefde ik maar op de automatische piloot. 14 dagen later was Rohan er dan eindelijk en jij kwam die zelfde dag meteen met Meta kijken. Het was schitterend weer die dag dus je bleef niet lang en ging lekker van de zon genieten.
Dat deed je graag, van de zon genieten. Zodra er maar 1 zonnestraaltje naar binnen kwam was je van je bed af en ging je naar buiten. Lekker er op uit.

Rob, ik hoop dat je het een beetje naar je zin heb daarboven, in ieder geval komt het voorjaar er weer aan dus je kan weer genieten van de warmte en de zon.

X je zussie Karin

Beetje raar nu ik een bericht sta te tikken. Heb het gevoel dat ik een mailtje naar Robbin zelf sta te schrijven. Wellicht is dit ook wel zo want ben ervan overtuigd dat Robjoh van boven toch een oogje in het zeil blijft houden.
Rob, ik mis je! Zal je nooit vergeten (je foto's krijgen dagelijks een knipoog van me) en probeer me aan je laatste tip te houden: ,,maak je niet druk om de kleine zaken in het leven, maar probeer er zoveel mogelijk van te genieten!".