Het was ergens in 2000, en tijd voor het vrijgezellenfeest van Ronald. De reis zou naar Antwerpen gaan, met de trein, dus dat betekende veel bier voor onderweg. We waren nl. met een groep van 8 kerels. Omdat het een zware dag (en nacht) beloofde te worden, waren we zo slim om ter plekke een hotel te regelen. Dat het hotel in een wat “mindere” buurt in Antwerpen lag, maakte ons niks uit. We zouden uiteindelijk toch te moe en te lam zijn om de schoonheid van het hotel te bewonderen.
Met de auto vertrokken we naar Neerpelt, om vervolgens op de trein naar Antwerpen CS te stappen. De voorraad bier slonk snel onderweg, en bij aankomst waren we er doorheen. Toen we na aankomst hadden ingecheckt, ging de reis verder naar het restaurant om een goeie bodem te leggen.
Onze reis ging te voet (wat een tering eind) richting de grote markt, waarbij we onderweg een stuk of wat kroegen bezochten, om uren later op onze bestemming aan te komen. Kroegen zoals “Het elfde gebod” stonden natuurlijk op onze lijst en uiteindelijk belandden we in de destijds befaamde club “Zillion”. We dachten in het paradijs terecht te zijn gekomen met vrouwelijke obers op skeelers, danseressen, en duikers in levensgrote aquaria.
Uiteindelijk moesten we in de ochtend (nog net niet kruipend) terug naar het hotel, waar we nog een paar uurtjes slaap konden meepikken. We moesten immers voor 12 uur uitgecheckt zijn! Ik hoorde bij het gelukkige groepje dat samen met Robert een kamer had uitgezocht. Tegen de tijd dat het licht uit ging was Robert al bezig met het omzagen van een compleet bos, waardoor we uiteindelijk geen oog dicht hebben gedaan. Hem wakker maken had geen enkel nut, want hij ging verliggen en ronkte gewoon verder, dubbel zo hard. We waren het allemaal met elkaar eens dat we zoiets nog nooit hadden meegemaakt.
Nu, zoveel jaar later, kan ik voor ons allemaal spreken als ik zeg dat we die dag - ondanks 48 uur zonder slaap - meteen weer zouden overdoen.
Robert, ouwe snurkert, het ga je goed daarboven….ooit zien we elkaar weer…..
