We kennen elkaar al vanuit Hoevelaken. Roel los van Esther. Roel zijdelings, Esther van de middelbare school. Later Roel en Esther samen.

Elkaar lang tijdens de studieperiode uit het oog verloren; na de studies elkaar weer getroffen en jarenlang goede vrienden waar gezelligheid, kinderen, goede gesprekken en sport onze gemene delers waren.

Het waren mooie tijden, waar we met warme gevoelens op terugkijken.

Roel heeft ons verlaten……..zie eerdere reactie 42

Liefs Don en Suzanne

Lieve Roel,

Je zei het zo vaak. Ik ben er klaar mee, met al die competitie, met dat haantjes gedrag. Maar hé, je had wel de grootste boot hè. De allergrootste. Je was ook langer dan ik. Dacht je. Jouw bijboot ging het hardst, al kan dat toeval zijn. De allerhandigste was je, al heb ik je daar nooit over gehoord. Hoe jij een flinterdunne fineervloer al schurend een nieuw leven gaf was het werk van een tovenaar. Je was de meester van de waterbeddiscussie. De beste, zonder twijfel. Voor een ieder die dit woord op wil zoeken in de Van Dale, probeer ChatGPT, jij en ik weten wat er bedoeld wordt. En je mag nog iets claimen, de omvang van de leegte die je achterlaat. Een leegte die zich met geen mogelijkheid laat vullen. Dat jij, uitgerekend jij, uit het leven bent weggerukt is onbestaanbaar. Ik mis je.

Van kleine blonde kopies tot nu wel iets grotere blonde kopies. Van op Vlieland, Denemarken of in 2022 in Frankrijk in de golf van morbihan.

Een uitspraak die we ons herinneren uit onze kindertijd: Gaan jullie maar naar de kinderboot. Gaan wij even borrelen.

In 2022 natuurlijk: Boys, biertje? Of wijn? De gastvrijheid en gezelligheid was er altijd.



De oudste herrinering moet denk ik terug gaan naar 2005 of 6. Naar Denemarken met de boot. We gingen eten op het strand. Wij de kids vonden destijds duinspringen fantastisch. Van zo hoog mogelijke duin in het zachte zand springen. Uiteraard wachten tot het een keer mis ging.

En ja hoor het ging mis, Anouck sprong bovenop het hoofd van Rik. Anouck haar tand kwijt en Rik met een gat in zijn hoofd. Roel en Ronald springen gelijk op met Rik en lopen naar de zee om het hoofd te spoelen en de wond te bekijken. Gelukkig valt het mee, maar de herinnering is altijd blijven hangen. We lachen er nogsteeds om.



Alle herrineringen die we van je hebben, zijn allemaal van een levensgenieter, die toch wel stiekem een beetje van zijn rubberbootje hield om te scheuren.

De laatste jaren hebben jullie veel opgetrokken met onze ouders, die er elk jaar weer naar uit keken om de vakantie met jullie samen door te brengen. Aan de polarsteps was het altijd te zien hoe erg jullie aan het genieten waren.



We zullen je missen, maar je blijft in onze gedachten en verhalen. Bedankt voor de mooie momenten.

Stoere, goedlachse man met mooi blonde krullen. En man met soms een stevige mening en een klein hartje. Een man die milder werd gedurende de jaren en genoot van het leven.

We leerden elkaar kennen via het zeilen. We hebben elkaars kinderen zien opgroeien tot volwassen mooie mensen. En wat was je altijd trots op je dochters en op Esther. Zuinig op je spullen en vooral ook op je gezin. We hebben leuke vakanties met elkaar mee gemaakt. Makkum, Vlieland, Denemarken, Frankrijk zijn de rode draden. En vooral in de kuil van Vlieland, spontane BBQ picknicks met diverse mede-zeilers. Een vrolijke bende met verhalen, drank en kinderen die rondom ons heen dartelden.



Een grappig moment was toen jullie al weken aan het zeilen waren en je woest blonde krullen behoorlijk buiten proporties aan het groeien waren. Een kappersschaar is altijd handig aan boord bij lange vakanties. Dus mocht ik mijn schaar in jouw mooie krullen zetten. Je vertrouwde mij helemaal. Ik heb helaas geen foto meer kunnen vinden van het resultaat, maar volgens mij kon het er best mee door.



Elkaar vertrouwen deden we wel vaker, vooral als het ging om het delen van pijnlijke dingen in het leven. Jouw jeugd, het vreselijke ongeluk van je zus, de relatie met je ouders. Ze hebben je gevormd tot een standvastig mens met een klein hartje. We konden bij elkaar ons verdriet laten zien. Mijn verdriet om onze zieke zoon kon ik met jou delen. Op een verjaardag konden we dan in een hoekje ineens een traan laten om dat wat was. En door onze tranen heen konden we dan lachen en proosten op het leven.



Je vertelde vol emotie over jullie reis naar Costa Rica. Daar heb je prachtige stappen gezet in het kunnen loslaten van het verleden. Het accepteren van hoe dingen gegaan waren in je leven. Je werd er rustiger en milder door in vele opzichten. Je innerlijke werk was nog niet helemaal klaar, maar daar mag je nu mee verder gaan, daar waar je nu bent.



Heb geen haast,

weet dat je al zolang

als het leven zelf bestaat,

dat je oneindig bent.

~geïnspireerd door Joris Vincken~