Sowieso alles wat je wilde, lukte je. Een hele slimme man, zo scherp als een mes. Maar ook besefte je als geen ander dat niet alles te fixen is. Dat besef was er al vroeg, ook vanwege je vader die je al vroeg moest missen. En ook jouw ziekte was helaas niet te fixen. Wel heb je tot het laatste moment zelf beslist en zo de regie gehouden. Dat is de Rogier die we kennen.
De op een na laatste dag vroeg je me op een gegeven moment: ‘hoe gaat het met me?’ ‘Niet zo goed’, antwoordde ik voorzichtig. ‘Maar wat vind je zelf’? ‘Ik voel me rustig’, zei je. Typisch Rogier. ‘Heb je pijn?’, vroeg ik. ‘Nee’, zei je. ‘Ben je bang?’, vroeg ik. ‘Nee. Zou ik vandaag niet doodgaan?’, vroeg je toen. ‘Daar hebben we niets over afgesproken. Jij beslist wanneer het tijd is’, antwoordde ik. Je wilde nog even wachten. Tot je je zoon nog een laatste keer had gezien. En je compagnons en vrienden Sven en Vincent die eerder terugkwamen van vakantie. Daarvoor had je al afscheid genomen van andere vrienden, je moeder, mijn familie, en je allerbeste maatje, Erik. Dat afscheid nemen ging niet altijd expliciet, dat hoefde ook niet.
Voor je geest was opgeven pas een optie tot je lichaam echt niet meer kon. Zo veel waardeerde je het leven. Maar een dag later was het moment daar. Ook al was je de laatste dagen vooral aan het slapen en was je niet altijd meer helder als je wel wakker was, je gaf het luid en duidelijk aan toen je wist dat je tijd gekomen was. En uiteindelijk ben je heel rustig, vredig, heengegaan.
Allerliefste, ik ga je verschrikkelijk missen. Tot en met het allerlaatste moment, tot en met je laatste adem voelde het bijzonder goed om aan jouw zijde te zijn.
Maar weet dat Alexander en ik er absoluut iets moois van gaan maken! Je zal altijd bij ons zijn, waar je ook bent, en daar putten we de rest van ons leven kracht uit, daar ben ik zeker van. Wat ben ik dankbaar dat je in mijn leven was, ons leven. Ook al was het veel en veel te kort. Niet iedereen ervaart zo’n immense liefde in zijn leven, wij gelukkig wel. Je geloofde niet per se in een leven na de dood, maar als er wel iets was, hoopte je dat we elkaar weer zouden zien. ‘Onze liefde is eeuwig’, zei je. Aan de ene kant was je ontzettend nuchter, maar ook een ware romanticus. Een paar dagen voor je langzaam weggleed, zeiden we nog tegen elkaar: wij zijn de gelukkigen. Daar hou ik me aan vast.
Rust zacht lieverd. Ik let goed op onze Alexander. Maar het gaat goedkomen met hem. Hij heeft de kracht van zijn vader. En ook best van zijn moeder hoor.
Tot slot wil ik nog even iedereen bedanken die jouw leven mooier heeft gemaakt, op welke manier dan ook.
Rogier, ik hou van je. Hopelijk tot ooit!
