Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Intens verdrietig, maar ontzettend dankbaar dat hij in ons leven was, hebben wij veel te vroeg afscheid moeten nemen van mijn fantastische echtgenoot en allerbeste papa, Rogier Mars.

Verzoek aan iedereen: helpen jullie om zoveel mogelijk herinneringen en foto's te plaatsen? Ik wil zo graag dat onze zoon Alexander (10) weet hoe fantastisch zijn vader was!

Ook voor zijn moeder Joke en alle overige familie, vrienden, kennissen, collega's en voor mijzelf is het erg waardevol om hier mooie herinneringen aan Rogier terug te kunnen lezen.

Liefs,
Tessa & Alexander

--------------------------------------------

Toespraak uitvaart 5-3-2024

Mijn allerliefste Rogier,

Wat kwam je ziekte onverwacht. Je mankeerde nooit iets. Ik was daar altijd een beetje jaloers op. Tja… Ook het moment dat we voor altijd afscheid moesten nemen, kwam onverwacht. En meedogenloos snel.

De afgelopen vijf maanden waren ontzettend heftig en zwaar. Een sprint en marathon tegelijk. De kanker was lelijk, ronduit mensonterend. Maar ik kan me eigenlijk niet herinneren dat ik je heb horen klagen. Natuurlijk heb je moeten omschakelen, en was het ontzettend moeilijk te accepteren dat je zo ziek was. Maar je nam het toch al snel zoals het kwam. Zoals je altijd het leven nam zoals het kwam. En mensen zoals ze waren.

Je hebt werkelijk alles gegeven. En bent met opgeheven hoofd de strijd aangegaan. Ook al wist je dat je dit niet kon winnen. Je wilde alle kansen grijpen om er zo lang mogelijk voor Alexander en mij te zijn. Voor mij ben je een held en ik barst bijna van trots en liefde.

Want naast lelijk was het bij momenten ook bijzonder en mooi. Je wilde dit zo lang mogelijk met z’n drieën als gezin doen. En het laatste stukje met z’n tweeën. Dat is ons gelukt. Wat voelde het goed met jou tot en met het allerlaatste moment.

21 jaar mochten we samen zijn. We vertrouwden elkaar door en door en onze liefde was onvoorwaardelijk. Jij had het vermogen om mensen bij jou helemaal zichzelf te laten zijn. En hen te laten groeien door het vertrouwen dat je in hen stelde. Dat hoefde je niet eens uit te spreken, je straalde dat uit. Vooral heel belangrijk natuurlijk voor onze zoon Alexander. Wat is hij al zelfstandig en dat is vooral aan jou te danken! En mijn vertrouwen in mensen was best stuk voor ik jou tegenkwam, maar jij hebt dat hersteld. 21 jaar was jij mijn fantastische vriend en later echtgenoot. Mijn rots in de branding, een baken van rust in een voor mij vaak overweldigende wereld. En je was nog zo ontzettend veel meer. Wat hebben we een fantastisch leven gehad samen.

Je had geen bucket list. Als je iets echt wilde, deed je het. Want waarom zou je iets uitstellen? Je had sowieso een hekel aan wachten. Een paar dagen voor je overlijden heb je netjes bedankt voor een Ambulance Wens. We grinnikten toen het idee van een bezoek aan de Efteling werd geopperd. En grapten dat we daar in blakende gezondheid al niet heen hoefden, laat staan nu. Wat een heerlijk droge en soms zwarte humor had je.

Toen je gevraagd werd of je nog geestelijke verzorging wenste en of je nog ergens in geloofde, moest ik al lachen want ik wist wat je ging zeggen. Ik geloof in mezelf. En mijn gezin. En dat was precies wat je zei. Alleen dat je soms echt keihard om de Donald Duck kon lachen als je die las, daar snap ik nog steeds niks van. Maar wat genoot ik daar stiekem van. Net als dat je op je werk altijd alles kon fixen. Ik zie je nog zitten in het ziekenhuis, aan het infuus met chemo. Laptop op schoot, druk bellend. Lekker aan het troubleshooten. Niet dat ik het allemaal kon volgen, maar ik wist wel dat jij het zou gaan fixen. En dat deed je dan ook.

Sowieso alles wat je wilde, lukte je. Een hele slimme man, zo scherp als een mes. Maar ook besefte je als geen ander dat niet alles te fixen is. Dat besef was er al vroeg, ook vanwege je vader die je al vroeg moest missen. En ook jouw ziekte was helaas niet te fixen. Wel heb je tot het laatste moment zelf beslist en zo de regie gehouden. Dat is de Rogier die we kennen.

De op een na laatste dag vroeg je me op een gegeven moment: ‘hoe gaat het met me?’ ‘Niet zo goed’, antwoordde ik voorzichtig. ‘Maar wat vind je zelf’? ‘Ik voel me rustig’, zei je. Typisch Rogier. Gelukkig. ‘Heb je pijn?’, vroeg ik. ‘Nee’, zei je. ‘Ben je bang?’, vroeg ik. ‘Nee. Zou ik vandaag niet doodgaan?’, vroeg je toen. ‘Daar hebben we niets over afgesproken. Jij beslist wanneer het tijd is’, antwoordde ik. Je wilde nog even wachten. Tot je je zoon nog een laatste keer had gezien. En je compagnons en vrienden Sven en Vincent die eerder terugkwamen van vakantie. Daarvoor had je al afscheid genomen van andere vrienden, je moeder, mijn familie, en je allerbeste maatje, Erik. Dat afscheid nemen ging niet altijd expliciet, dat hoefde ook niet.

Voor je geest was opgeven pas een optie tot je lichaam echt niet meer kon. Zo veel waardeerde je het leven. Maar een dag later was het moment daar. Ook al was je de laatste dagen vooral aan het slapen en was je niet altijd meer helder als je wel wakker was, je gaf het luid en duidelijk aan toen je wist dat je tijd gekomen was. En uiteindelijk ben je heel rustig, vredig, heengegaan.

Allerliefste, ik ga je verschrikkelijk missen. Tot en met het allerlaatste moment, tot en met je laatste adem voelde het bijzonder goed om aan jouw zijde te zijn.

Maar weet dat Alexander en ik er absoluut iets moois van gaan maken! Je zal altijd bij ons zijn, waar je ook bent, en daar putten we de rest van ons leven kracht uit, daar ben ik zeker van. Wat ben ik dankbaar dat je in mijn leven was, ons leven. Ook al was het veel en veel te kort. Niet iedereen ervaart zo’n immense liefde in zijn leven, wij gelukkig wel. Je geloofde niet per se in een leven na de dood, maar als er wel iets was, hoopte je dat we elkaar weer zouden zien. ‘Onze liefde is eeuwig’, zei je. Aan de ene kant was je ontzettend nuchter, maar soms ook een ware romanticus. Een paar dagen voor je langzaam weggleed, zeiden we nog tegen elkaar: wij zijn de gelukkigen. Daar hou ik me aan vast.

Rust zacht lieverd. Ik let goed op onze Alexander. Maar het gaat goed komen met hem. Hij heeft de kracht van zijn vader. En ook best van zijn moeder hoor.

Tot slot wil ik nog even iedereen bedanken die jouw leven mooier heeft gemaakt, op welke manier dan ook.

Rogier, ik hou van je. Hopelijk tot ooit!