Herinneren is een vorm van ontmoeten…

We hebben zoveel etentjes met elkaar gehad, maar slechts enkele hebben we vastgelegd. Hierbij een paar foto's. Op de foto waar Tessa een baby vast heeft (Fay), is volgens mij Alexander al geboren ;-)

Veel herinner ik me niet meer van het Halloweenfeestje, behalve dat het heel gezellig was. Paula had mij enorm goed opgemaakt als Graaf Dracula. Ik had een cape om, mijn haren (ja, die had ik toen nog 😉) waren compleet zwart en strak achterovergekamd, mijn gezicht was compleet wit geschminkt en ik had een setje nettanden in met bloed om de mond. Rogier deed open toen ik aanbelde (Paula ging niet mee, ik weet eigenlijk niet meer precies waarom) en hij keek me aan verwonderd aan. Hij herkende me gewoon helemaal niet! “Leuk dat je er bent” zei hij, maar de vraagtekens rezen op zijn voorhoofd. Pas toen ik mijn ware identiteit onthulde en hij nogmaals goed keek, kon hij het geloven.

Hardlopen hebben we veel gedaan samen. Met je maatje 46 kon ik je maar amper bijhouden. Maar we gingen altijd samen over de finish. Ik stond er altijd van versteld hoe makkelijk het je af ging, ook al was het vijfendertig graden buiten, je gaf geen krimp. En als je een keer last had van een blessure of een ander ongemak, dan zei je: Geen paniek, komt wel weer goed. Zo hebben we aardig wat evenementen samen gelopen, de Dam Tot Damloop, de groeten uit Schoorl run, de Alkmaar city run enzovoort. Maar de mooiste herinneringen heb ik aan onze wekelijkse zondagse hardloop rondjes langs de polder. Dan praatten we over alles en nog wat of genoten we samen van de stilte. Lieve Rogier, ik mis je zo.. Voor altijd in mijn hart...

Het zal zo rond 1979 zijn geweest dat we allebei in de wijk Koog aan de Zaan kwamen wonen, dat was in die tijd erg in trek bij mensen die voornamelijk in Amsterdam hadden gewoond en gezinsuitbreiding kregen, net als onze ouders dus. Zodoende kwamen wij ook op dezelfde school terecht, eerst de kleuterschool, daarna de basisschool enzovoort.
Rogier was in die tijd mijn vaste speelkameraadje en omdat ik verder geen broertje(s) had (wel een zusje) zag ik hem ook een beetje als mijn broer, hij was ook onderdeel van ons gezin. Wij waren vaak bij elkaar na schooltijd of tussen de middag, bij mij thuis of bij hem. Wij werden hele goede vrienden. Lieve Rogier, wat mis ik je ongelofelijk hard.

In 2019 had Julia met school een uitwisseling met Polen waardoor in april Victoria een weekje bij ons in huis was. Het leek ons geweldig om haar de mogelijkheid te bieden om de Zaan te zien vanaf het water en dus was een telefoontje naar Rogier zo gemaakt. Het was nog echt heel koud, maar Rogier stond ervoor open en Alexander ging ook graag mee. Het was zo'n gezellige tocht en de kou trotseerden we met warme jassen, mutsen en wanten en dekentjes waardoor we deze snel vergaten! Bij De Poel en Haaldersbroek hebben we de boot nog aangemeerd en zijn we een stukje gaan wandelen met elkaar. Het was echt een superleuke dag die nog maar weer eens het verbindende karakter van met elkaar varen onderstreept.

Rogier was een van de bakens in mijn leven. Tijd was nooit een ding voor ons. We hadden het nooit nodig elkaar frequent te zien, want als we elkaar zagen, pakten we de draad weer op alsof we elkaar gisteren nog spraken. In de tussentijd zat hij altijd in mijn hart en gedachten en miste ik hem totdat we elkaar weer zagen. En opeens werd minder dan een half jaar geleden tijd wel een issue. Hij had niet veel tijd meer en hoe weinig werd pijnlijk snel duidelijk. We hebben nog mooie wandelingen gemaakt en ook heeft hij me nog een keer met de auto naar Heemskerk gebracht omdat ik daar mijn auto bij de garage moest ophalen. Dat bleken mijn laatste kostbare momenten met hem die ik nu nog meer koester. Hij was een vriend voor het leven.