Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Ter nagedachtenis aan mijn Lieve vrouw en Moeder van onze zoons.
Rose Marie Moes - Krijger.
Geboren; 28-02-1949
Overleden; 19-08-2001

Overige informatie
Plotseling ben jij er weer helemaal, terwijl je er feitelijk helemaal niet bent.
Dan kijk ik bijvoorbeeld in die hoek waar vroeger voor het laatst jouw plekje was.
Maar zelfs de bank waarop je zat is alweer van plaats veranderd.
Opeens is er weer dat ongeloof, het eventjes niet kunnen bevatten.
En dan komen de waterlanders,
zo snel als ook het besef weer terugkeert, of niet.
Het is voorbij, het is een feit, jouw fysieke plekje is nu leeg.
Maar mijn hoofd is vol met jou en beheerst vaak mijn gedachten.
Medelijden met mezelf steekt dan de kop op terwijl ik tevreden kan zijn met wat je gaf.
Ik, zoals jij, gewone sterveling, verlies hierin vaak de controle.
Maar elke seconde dat ik je mis en verdrietig ben daarover, die komt jou erend toe.
Telkens als ik even vrolijk ben, voel ik me schuldig,
omdat jij dit niet meer kunt zijn.
Maar dat ebt ook vanzelf weer weg, want ook vrolijkheid hebben we samen veel gekend.
Ik moet nog leren tevreden te zijn met de liefde die jij me gaf, en dat was inderdaad zoveel, dat ik het er mee zou moeten kunnen doen.
Maar nu besef ik nog vele malen meer hoe omvangrijk en heerlijk die was.
Je moet me maar niet kwalijk nemen dat ik daar aan verslaafd ben geraakt.
--------



Laatste gedachte,

Als ik mijn laatste gedachte moest schrijven,
dan schreef ik waarschijnlijk over jou.
Als ik mijn grootste opoffering kon doen,
dan was jij nu levend mijn lieve vrouw,
als dat kon had ik ‘t gedaan, en dan kon jij weer blijven,
Maar dan zat jij dit misschien te schrijven.