Lieve familie, collega’s, vrienden en kennissen van Jetze,
Wij willen jullie allen, uit de grond van ons hart, condoleren met dit plotselinge en heftige verlies. Met 71 jaar is deze uiterst markante zwager en oom plotseling uit ons leven weggerukt. Behalve zijn opvallende verschijning met hoed, glazen oog, sigaar, pot Grolsch en een puntige wandelstok bezat hij ook de gave des woords. Met zijn scherpe opmerkingen deelde hij rake klappen uit. Jetze was, net als zijn vrouw Jitske, een echte bourgondier die zijn geborgenheid gevonden had in de Achterhoek. In zijn recente verleden als weduwnaar wekte hij de indruk af en toe weer te kunnen genieten, maar rond Kerst zat hij in Spanje, anders zou hij maar ingedeeld worden bij de kinderen. Dat leek hem maar niks.
Onze belevenissen met Jetze waren veelal bevlogen en vol humor. Enkele jaren geleden waren wij de trotse bezitters van drie mini kipjes; zogeheten Serama’s. Als nieuwe eigenaren van deze bijzondere reptielen kloekten wij natuurlijk over hen. Het was nu in een zonnige lente dat een van de hennetjes zich nogal vreemd gedroeg. Ze leek zich steeds meer af te zonderen van de rest en bleef veelal in haar hokje zitten. Ongerust als wij waren haalden wij natuurlijk direct het zwaarste geschud tevoorschijn. Jetze kwam speciaal vanuit Hardenberg naar Amersfoort gereden om zijn oor aan het zieltje van onze hen te luister te leggen. “Godverdomme, die kip is broeds, lul!”, was al snel de academische conclusie bij het klinisch beeld. De derriere van het hennetje werd weldra met de nodige medische overtuiging in het koude water gedompeld. Na deze rituele doop leek het dier snel genezen van haar behoefte aan sociale isolatie en voegde zich bij de rest van het toompje kippen. Na een korte vergadering met de firma Grolsch reed hij ontgoocheld weer naar huis. “Zouden ze werkelijk zo dom zijn?”, hoorde je hem denken. “Welnee Jetze, maar het was de hoogste tijd dat je weer eens bij ons op bezoek kwam”, dacht ik terug.
Eenmaal weer onze beurt om de eindeloze 80km weg naar Ommen te trotseren, zouden we ‘s avonds uit eten gaan bij de Gloepe. Tijdens het logistiek overleg kwam de Rolls Royce van Jetze ter sprake. Zoals wel vaker met een hoop dikkontjes op tafel, worden er wel eens beloftes gedaan waarvan het nakomen vergeten wordt. “Ralph, als jij je rijbewijs hebt mag je in de Rolls rijden.” Zichtbaar geschrokken vertrok zijn gezicht toen bleek dat hij niet alleen mijn meerjarige leeftijd vergeten was, maar zich ook onvoldoende met social media had ingelaten om te weten dat ik pas was afgereden. “Dat komt goed uit, oom Jetze, ik heb net mijn rijbewijs gehaald.” Vol trots haalde ik het, toen nog roze papiertje, tevoorschijn. Even bleef het stil. “Jaha, beloofd is beloofd”, peperde Jitske nog even in. Schaakmat, leek ook Jetze nu in te zien. Niet veel later reden we over de rustige landweggetjes op weg naar het eten. Ik meende dat het rechts rijden met een stuur aan de rechter kant toch minstens een keer in het curriculum van de rijlessen had mogen zitten, daar een oplettende hondeneigenaar nog net op tijd zijn viervoetertje voor de grommende viercilinder weg kon trekken. “Goh best spannend hoor, dat rijden in zo’n Engelse auto”. Oom Jetze was het met mij eens.
Hiernaast een foto van drie van de vijf broers; toen nog in leven; inmiddels alledrie door ons weggebracht, maar wel voor altijd in onze harten gesloten.
Sterkte voor jullie allen en tot vrijdag.
Veel liefs,
Anneke en Ralph Langendam
