Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Beste iedereen,



Net als Ruud ben ik zeven jaar geleden gestart als vrijwillige boswachter bij Natuurmonumenten. Als snel hadden we een klik en veel dingen die ons samen verbonden. Wild spotten, passie voor natuur maar ook bijvoorbeeld de schietsport. Vaak hebben we excursies mogen doen maar ook samen hebben we vele uren rondgelopen in het Leuvenumse. Het ging dan niet altijd over Natuurmonumenten maar ook heel vaak over je privé leven waarbij steevast mij een update gaf over je kinderen maar ook Josje. Met trots vertelde je keer op keer hoe goed je beide zonen het deden op school of een volgende stap in hun leven maakte. Je was ook voor mij een luisterend oor en gaf me soms wijze levenslessen mee.



Maar we hebben ook ontzetten veel beleefd samen. Zo hebben we tijdens het uitproberen van een fotolocatie op 15 meter schuin boven ons hoofd een helikopter van defensie gehad die ons letterlijk omver blies, mountainbikers in het bos na zonsondergang bewust met ons meegenomen en ze de verkeerde kant het bos uitgestuurd, een groep Belgen geholpen (en dit is geen grap) die de weg kwijt waren in het bos omdat ze de rode stippen op de bomen volgende (=bomen die gekapt moeten worden) in plaats van de paaltjes op de grond en zo kan ik nog wel even door gaan. Ik kan er een boek overschrijven. En vaak hebben de tranen van het lachen in onze ogen gestaan met wat we nu weer hadden beleefd.



De woensdagavond voordat je je laatste telefonische consult had met je oncoloog hebben we elkaar lang gesproken. Je vertelde mij dat het zo goed was en je je strijd had gestreden. Met tranen in m'n ogen heb ik je verhaal aangehoord. Met Sandra, mijn vrouw die ook regelmatig meeging als we een rondje deden, naast me. Dat gesprek staat in mijn geheugen gegrift en zal altijd in mijn herinnering blijven.



Josje, Thomas, Simon andere familie en naasten heel veel sterkte toegewenst voor nu maar ook in de toekomst.



"Ik mis je nu al maatje!"



Remco Boudewijn

VAB Natuurmonumenten

Ruud was mijn neef.

De liefde voor de natuur heeft hij mede gekregen door zijn oom.

Zijn oom Harrie die 30 jaar geleden is overleden.

Oom Harrie is mijn vader.

Samen met zijn oom ging hij naar het bos om de dieren van voedsel te voorzien, op te zoeken en voor ze te zorgen.

Ik zie Ruud dan voor me met zijn verrekijker.

En nu is Ruud overleden.

Ik ben dankbaar dat Ruud me nog heeft kunnen vertellen dat hij ziek was en dat we nog bij hem zijn geweest om afscheid te nemen.

En zo wordt de familie Kloezeman steeds kleiner.

Simon en Thomas we hebben elkaar weleens ontmoet maar ik denk dat jullie dit niet meer weten.

Mocht je ooit behoefte hebben om nog eens te praten over je vader weet dan dat dit altijd goed is.

Jullie moeder heeft mijn telefoonnummer.

Veel sterkte en heel veel liefs:



Marieke Postema-Kloezeman.