Ruurd van Besouw 2001 – 2020
Hij kreeg kanker op zijn dertiende. In de vijf jaren die de sociale Ruurd nog gegeven waren, genoot hij vooral van het kleine en normale.
Soms heb je van die kinderen, van wie je denkt: hij of zij komt er wel. Motorisch goed ontwikkeld, stevig in de schoenen, gemakkelijk in het maken van contact. Ruurd was zo’n jochie. In balans. Intelligent én sociaal emotioneel goed onderlegd. Een kind dat onbezorgd door het leven fladderde. Easy going. Weinig zorgen over. De middelste van een gezin in Maarssenbroek scheelde twee jaar met zijn oudste en jongste broer en had met beiden een sterke band. Voor de jongere Bauke, die het syndroom van Down heeft, zorgde hij goed. Alle drie de jongens zaten op dezelfde reguliere basisschool. Ruurd betrok Bauke bij spellen met anderen. Voetballen, bijvoorbeeld. Hij was gek op sport. Toen hij zelf naar de basisschool was gegaan, had hij verwacht dat hij direct bij zijn oudere broer Thom in de klas zou komen. Op het moment dat hij in de gaten kreeg dat dit niet ging gebeuren, bleef hij elke ochtend tot tien uur ’s morgens uit protest voor de deur van het klaslokaal staan.
Als Ruurd vond dat hem onrecht werd aangedaan, liet hij dat merken ook. Zo werd hij erg boos als iemand met een spelletje vals speelde. Het maakte niet uit wat voor kaart- of bordspel Ruurd speelde, hij won bijna altijd. Was bloedfanatiek. Hij was een begenadigd schaker bij Vegtlust in Maarssen. Deed meerdere keren mee aan Nederlandse kampioenschappen en werd later erelid van de club. Ook in hockey was hij goed. Bij MHV liet hij als verdediger zien over een goed overzicht te beschikken. Een zekere factor in een elftal die nooit werd gewisseld.
Zonder problemen startte hij op het vwo van Niftarlake. Alles leek hem voor de wind te gaan. Tot hij last kreeg van zijn been. Groeipijn, dachten zijn ouders. Het bleek botkanker. Hij was dertien. Het leek te genezen. ‘We gaan een jaar vol aan de bak’, dacht het gezin. Totdat rugpijn het symptoom van allemaal uitzaaiingen bleek te zijn. De sportieveling moest sporten laten gaan en ook lange schaakpartijen werden een opgave door een gebrek aan energie. Maar Ruurd keek naar mogelijkheden. Met een aangepaste fiets maakte hij veel tochten. Sporten werd sport kijken. Een hoek van de kamer was zijn territorium. Daar stond een hoekbank, daar kon hij gamen en daar hingen steeds meer voetbalshirts en sjaals die hij uit allerlei hoeken kreeg aangedragen. Zijn hechte vriendengroep kwam regelmatig over de vloer. In zijn ziekteproces wist hij precies wat voor aanpassing of behandeling hij wel en niet wilde. Een bucketlist had hij niet. Toen zijn moeder hem vroeg wat hij nog heel graag zou willen, antwoordde hij: ,,Ik ben nog nooit naar Kentucky Fried Chicken geweest. En ik wil nog wel een keer naar FC Utrecht.”
Beide wensen kwamen in vervulling. Met zijn vader bezocht hij veel wedstrijden in de Galgenwaard. Vanaf het moment dat dokters hem drie maanden gaven, leefde hij nog vier jaar. Elke verjaardag en feestdag werd gevierd alsof het de laatste was. Op zijn achttiende verjaardag kreeg hij rijlessen van zijn vrienden en hun ouders. Zijn glimlach was onbetaalbaar.
Hij genoot van alle initiatieven. Elk jaar nam ‘Team Run for Ruurd’ deel aan de Run for Kika in het Maximapark. De groep groeide zelfs één keer uit tot 232 hardlopers. Ook dit jaar onthaalde Ruurd bij de winterrun in januari alle lopers bij de finish. ,,Hoeveel wil je dit keer doneren?”, vroeg zijn moeder. “1844 euro, want vandaag is het 1844 dagen geleden dat bij mij kanker werd geconstateerd”, antwoordde hij. Ruurd wilde kinderkanker de wereld uithelpen.
Hij heeft zijn ziekte nooit geaccepteerd. Daarom was het moeilijk om over zijn uitvaart na te denken. Dat deed hij uiteindelijk toch. Hij wilde een groot feest met bier en bitterballen. Door corona werd het een uitvaart met dertig mensen. Daarin richtte Ruurd via een videoboodschap het woord aan zijn vrienden. ,,Als jullie er niet waren, had ik het de afgelopen vijf jaar niet volgehouden. Jullie gaven me energie.” Over de muziekkeuze had hij niet lang hoeven denken: War van Kensington en La Cucaracha. Dat laatste opzwepende FC-Utrecht-lied verwacht je niet op een uitvaart, maar niemand stond er van te kijken. Weer voerde Ruurd op geheel eigen wijze de regie.
Algemeen Dagblad, 19 mei 2020, Rubriek 'VAN WIEG TOT GRAF' door Tim de Hullu
