Lieve Rina
De tijd dat we afscheid van elkaar namen begint weer te naderen .
Het zinderd nog steeds in mijn oren hoe ik tot je zei:
Rientje als het je allemaal teveel wordt om te strijden
laat ik je de keuze ,als je wil opgeven begrijp ik het
en niemand zal je deze keer tegenhouden.
Ik hield je stevig vast ,gaf je een laatste knuffel
maar bleef lichamelijk met je verbonden tot je stierf.
Ik was en ben nu nog altijd blij voor u ,
dat je uit uw lijden was verlost .
Je hebt 3 helse jaren moeten doorworstelen
en toch bleef je erin geloven,maar deze laatste keer was
uw ziekte te machtig en heeft ze ons allemaal voor het leven getekend.
Ik mis je ieder moment van de dag !!!
Zelfs tijdens de nacht mis ik je geroep om hulp.
Kon ik je nog maar helpen ,je knuffelen .....
Samen met jou zouden we genoten hebben van ons Lotte
ondertussen is ze 4 jaar geworden en je hebt geen
enkel verjaardagfeestje kunnen meevieren.
Zij zegt ook dikwijls dat ze je mist en vraagt
haar af waarom haar meterke moest sterven .
Die vraag stel ik me ook nog altijd,maar ze
zal wel nooit beantwoord worden .
Enkel met de woorden :dit is het lot !
of ze heeft pech gehad .
Eerlijk is het niet !!!!!!!
