In memoriam: Sierd Paulusma
Al een jaar of 25 struin ik langs de voetbalvelden in Noordoost-Friesland. Meer nog dan het voetbalspel zijn het de sociale contacten die de weekenden op de velden maken tot iets op naar uit te kijken. Altijd weer een verrassing wie je tegen het lijf loopt. Sommige gezichten zie je wekelijks, anderen kom je eens in de paar maanden of zelfs de paar jaar tegen. En al heb je ze al enige tijd niet gezien, het is net alsof je een dag eerder ook nog hebt gesproken. Iemand uit deze laatste categorie was voor mij Sierd Paulusma uit Sumarreheide.
Mijn eerste herinnering aan Sierd gaat terug tot 2010. Tussen 2008 en 2014 woonden we in Sumar. Om er een beetje tussen te komen in dit voor mij onbekende dorp, besloot ik op een zaterdagochtend op sportpark De Heidkamp, het plaatselijke voetbalveld te kijken. Kunde had ik er niet, maar op een gegeven moment meende ik me toch in een gesprek tussen een groepje mannen te moeten mengen dat 5 meter verderop plaatsvond. De conversatie ging over Harkemase Boys-trainer Henk de Jong, die door Cambuur was benaderd om aldaar zijn trainerskunsten te vertonen. Het groepje mannen was het er unaniem over eens dat De Jong ook inderdaad naar Cambuur zou gaan. In mijn ijver contacten aan te leggen, en misschien ook wel om me als insider te presenteren, besloot ik ze op andere gedachten te brengen. Een week eerder had ik met Henk de Jong gesproken. Hij had me stellig verteld dat hij het seizoen in Harkema af zou maken. Dat was ongeveer wat ik vertelde. Na enig gemompel was er vanuit het groepje mannen één iemand die een reactie gaf. ,,Noh, geweldig jong dos’t mei Henk de Jong praat hast, mar oer 2 wike sit Henk de Jong gewoan by Cambuur op de bank.”
De persoon die dit zei was Sierd Paulusma. Iemand die wars was van populaire uitspraken en poeha en geen blad voor de mond nam om dit duidelijk te maken. Uiteindelijk kreeg Sierd ook gelijk; twee weken later zat Henk de Jong bij Cambuur op de bank. In de maanden die volgden maakte ik op zaterdagochtend bijna structureel de gang naar sportpark De Heidkamp. Na onze stroeve eerste kennismaking maakte ik steeds vaker een praatje met Sierd Paulusma. Niet alleen op de voetbalvelden, maar ook in het dorp zelf waar Sierd als hovenier vaak een klusje had. Wat me altijd bijblijft is zijn opgewekte karakter, humor en zijn kenmerkende lach. Niet iedereen kon het soort humor vermoedelijk waarderen, maar ik heb er vaak enorm om moeten lachen. Zo schiet me een voorval te binnen in de oude, helaas afgebrande sporthal De Westermar tijdens de Tytsjerksteradiel Cup. Hoewel niemand officieel een vast plekje had in die oude zaal, trof je elk jaar weer dezelfde mensen aan op dezelfde plekken. De plek van Sierd was steevast bij de entree van de hal, nog voor je de tribunes opliep. Ooit dook een keeper tweemaal in korte tijd over een bal. Een omstander maakte de opmerking: ,,Dit is gjin keeper foar yn de seal”. Waarop Sierd hem direct aanvulde. ,,Dot is skonde. In keeper foar op it fjild is it ek al net…”.
In 2014 verhuisden we van Sumar naar Noardburgum. We woonden net een paar weken in Noardburgum toen ik Sierd op een dinsdagmiddag in Burgum tegenkwam. ,,Sumar mat hjoen spielje yn Marsum. Ast mei wost pik ik dy om ketier oer seizen wol even op”, zo luidde de uitnodiging. En zo geschiedde. Rond een uur of kwart over 6 stond Sierd voor de deur. Van binnen was onze nieuwe woning helemaal klaar. De (voor)tuin was vooralsnog een modderzee. Dit ontlokte Sierd tot een opmerking die typerend voor hem was: ,,Bliksem! Wot bist mei dyn foartún fan plan jong? Giest ierappels ferbouwe?” Na ons vertrek uit Sumar sprak ik om de paar maand wel eens even met Sierd. In 2016 kwam na de geboorte van onze dochter Fenna één van de eerste gelukswens kaarten van de familie Paulusma. Toevalligerwijs troffen we Sierd en zijn vrouw Anneke een paar jaar op rij op de jaarlijkse pinkstermarkt in Buitenpost bij de viskraam. Een bakje kibbeling etend praten we altijd even bij. Twee jaar geleden was Sierd alleen op de pinkstermarkt. Zijn vrouw Anneke was op tragische wijze in 2017 plotseling overleden. Op dit verlies volgde vrij snel het heengaan van zijn beide ouders. De laatste keer dat ik Sierd sprak is circa een halfjaar geleden op het voetbalveld in Burgum. Hij vertelde dat hij na alle tegenslagen van de laatste drie jaar minder was gaan werken. ,,Ik woe hjir eins noch in pear ier mei wachtsje, mar ja. Wot hast oan “letter” as “letter” hjoed weaze kin?”, zo stelde hij een retorische vraag.
Hoe terecht deze opmerking was, bleek vorige week toen ik te horen kreeg dat Sierd plotseling het leven had gelaten. Treurig is het dat deze zeer gewaardeerde voetbalkennis er niet meer is. Ik wil vooral zijn kinderen Rinske, Lotje en Liekele en alle andere nabestaanden heel veel sterkte toewensen met dit enorme verlies. De woorden die Sierd bij onze laatste ontmoeting zei zullen me altijd bijblijven: Wot hast oan “letter” as “letter” hjoed weaze kin?
