Lieve Thekla, Dim en Lola,

Het overlijden van Stef doet immens pijn. De afgelopen jaren hebben we zoveel samen gewerkt, gelachen, deal stress gehad, emoties gedeeld, gesproken over het leven, van man tot man, en gaandeweg steeds meer van vriend tot vriend. De energie van Stef, zijn humor, zijn gevoel voor de anderen om hem heen, en ook af en toe zijn kwetsbaarheid (als je die wilde/kon zien) op spannende momenten, zijn onvergetelijk. Echt een mens zoals een mens moet (en kan) zijn.

Op dinsdag 26 februari hebben Stef en ik nog heerlijk samen gelunched in ons geliefde Gustavino in de Zuidas. Zijn overstap naar Axeco gevierd. Een glas Director’s Cut gedronken. Gelachen. Gepraat over thuis, de kinderen, de toekomst, de plannen met werk, Stefs agenda die al weer zo mooi vol liep met afspraken. En geconstateerd dat het ons beiden goed ging. En afgesproken dat we een maand later weer zouden lunchen. Ik zou zo graag willen dat die lunch nog in het vooruitzicht zou liggen. Ik mis Stef enorm. Wat doet dit pijn.

Het verdriet voor jullie moet niet te dragen zijn, dit is zo onvoorstelbaar. De enige troost die ik jullie kan bieden is jullie te zeggen dat Stef tijdens onze - laatste - lunch op 26 februari zeer liefdevol over jullie 3en heeft gesproken, zo trots, zo warm.

Ik wens jullie alle sterkte, het is echt niet te bevatten.

Met hartelijke groet,

Casper Banz

Lieve, lieve Stef,
Ongelooflijk dat je er niet meer bent. Niet dat we elkaar eigenlijk nog zagen, maar ik denk met zoveel liefde terug aan onze tijd bij Kempen. Aan onze vele, vele, borrels in Ter Kuile, die altijd veel leuker waren als jij er ook was (sorry hoor), jouw wel of niet gevraagde adviezen over muziek, kleding, films, restaurants..echt overal had je verstand van. En ik, provinciaaltje uit Maastricht, zag door jouw toedoen, hippe bands in Paradiso en de Melkweg en kocht ineens kleren bij Van Ravenstein. Dankjewel daavoor!
Ongelooflijk en onwerkelijk dat je er niet meer bent, maar je blijft in mijn hart.
Liefste Thekla & kids, heel veel sterkte
X Nancy

Het regent woorden binnen
En buiten valt een meer aan water
In lauwe trage stralen
Naar de aarde

Mijn liefde die de dingen
In haar hart bewaarde
Barst uit haar schaal
De scherven snijden diep

Krassen zich het verhaal
In zachte, tere huid
Mijn liefde huilt zonder één geluid
Kom water spoel mijn verdriet weg

1990
Gedicht van Wieke Laning (1968 -1993),
Mijn lieve vriendin en studiegenoot die net als Stef abrupt uit het leven stapte.

Vorige week donderdag zo'n prachtig afscheid, een kerk vol liefde en verdriet. Vandaag een verjaardag, 50 jaar, Stef is niet meer. Onbegrijpelijk. Wat een verdriet.
We denken aan jullie ❤.

Lieve familie en vrienden van Stef,
Ruim een week na de ceremonie en het afscheid gaat er geen dag voorbij dat ik niet aan jullie en Stef denk. Wat was de begrafenis indrukwekkend mooi en wat was het overweldigend om naast het grote verdriet de enorme liefde voor deze fantastische man te zien, te horen en te voelen. Ik ben er nog stil van. Wat een leegte en wat een gemis!
Liefs,
Jaap