Lieve Stefanus.
Ja Stefanus... Zo noemden je zus Moos en ik je vaak. Er kwam dan nog een regeltje er achter aan ( die ga ik hier niet neerzetten) maar je kent hem wel. En wat werd je daar vroeger boos om. Want Moos en ik vonden het wel leuk om haar kleine broertje te plagen. Moos en ik waren 8 toen we al samen in de klas zaten en werden steeds hechtere vriendinnen. Zeker toen we later samen op dezelfde mavo zaten.
Ik kwam steeds vaker bij jullie thuis en bleef ook slapen. Dat was niet heel handig met mijn astma en jullie katten maar goed we deden het toch. Op een avond hadden Moos en ik je bang zitten maken over spoken . dus toen ik midden in de nacht met een astma aanval op Moos haar balkon stond kon ik wel bij jou raam komen. Daar klopte ik heel hard op. Ik hoorde je je bed uitspringen en naar Moos haar kamer rennen.... Moos! Moos! Er klopt een geest op mijn raam en Pieno is ontvoerd. Nou toen bleef ik er helemaal in daar op het balkon. Dit is een verhaal wat al zo oud is, en wat zo vaak ter sprake is gekomen omdat we er altijd zo vreselijk om gelachen hebben. Vorige week in het ziekenhuis vertelde je het nog aan de zusters en weer lagen we dubbel.
Ik was vroeger graag bij jullie . Door de jaren heen ben je ook zo ontzettend op je vader gaan lijken. Elke keer als ik je zag leek je weer een beetje meer op hem..echt bizar
Ik heb veel met jullie mee gemaakt, het overlijden van jullie ouders, je zwager en ook nog je lieve dochter, dat was toch wel het meest vreselijke wat een mens mee kan maken.
Vorige week vertelde je dat je nu eindelijk ging ontdekken of er hierna iets is. En dat je je dochter en je ouders weer ging zien. Ik vond je zo dapper maar jij was er niet bang voor dus :
Ik hoop dat je met al je dierbaren van boven samen bent en doe ze allemaal de groetjes. Ik ga jou en je lekkere knuffels ontzettend missen! Maar Hoopie.... Want wat je in je hart bewaard raak je nooit meer kwijt xx
Love you
(Zoals jij me altijd noemde) Pienie