Ik vond daarjuist het krantenartikeltje terug van die bewuste morgen...Ik was uitgegaan in Gent en reed huiswaards op de Kennedybaan.Ter hoogte van Sint-Kruis-Winkel moest ik stoppen voor het rode licht, toen dit op groen sprong stak een wagen me voorbij.Toen ik even later ter hoogte van het JFK hotel kwam zag ik zijn wagen tegen de verlichtingspaal.Zachtjes begon ik te remmen en voelde dat het spekglad lag.Toen ik op de pechstrook stond heb ik meteen de politie verwittigd.Met een bang hartje en al bibberend liep ik naar de jongen die op de middenberm lag.Helemaal verward kwam hij rechtop zitten. Ik weet nog hoe we samen zijn bril zochten.Plots vroeg hij naar 'zijne maat'. Ondertussen was er een takelwagen toegekomen en waren die mannen bij het wrak bezig.Toen ik wou gaan kijken naar 'zijne maat' kwam 1 van de mannen van de takelwagen me zeggen dat ik beter niet kon gaan kijken...Ondertussen was de politie ook al toegekomen en ze zeiden me dat ik mocht vertrekken, want ik had het ongeval zelf niet gezien.Je zoon heeft geen schijn van kans gehad, de baan was gewoon één grote ijsvlakte.Al kende ik hem niet, hij is nog regelmatig in mijn gedachten en ik zal dit nooit vergeten, ik wou dat ik iets had kunnen doen.Heel veel sterkte nog met dit grote gemis!
