Herinneren is een vorm van ontmoeten…

hoe moeilijk ik het ook vind,ik wil iets schrijven over mijn dochter Suzanne die bewust afscheid heeft genomen van het leven.ze was een gevoelig kwetsbaar en door het leven bepaald niet ontzien.
zij heeft zich vaak in mensen teluurgesteld gevoeld en waarschijnlijkis dat ook de reden waarom haar liefde voor haar dieren zich zo heeft ontwikkeld.
Haar paard Xaverius waar ze zo dol op was,haar 3 poezen die ze had gevonden in Spanje.Peggy Sita en Yorca.Yorca die ze pas had terug gevonden na 9 maanden.
ze zorgden ook voor de zwerfkatjes die haar wisten te vinden,en niet te vergeten haar hondje bobby.
dat heeft haar dan ook door alles heen heel lang gaande gehouden.
Al wist ik als haar Moeder en haar beste Vriendin (dat zij ze altijd)dat de wanhoop van de uitzichtloosheid altijd op de loer lag.
Ik ben zo dankbaar van de vele gesprekken waarin ze mij toeliet in haar diepte gevoels leven.
Tegelijkentijd werd ik mij bewust dat al mijn liefde en al mijn gavoel uiteindelijk niet toerijkend zouden zijn om te voorkomen wat er nu gebeurd is.
Zoals ze mij liet weten het lontje is opgebrand.

Ik ben trots dat ik jou moeder mocht zijn.