Een foto van een klein neefje, met zijn trotse grote nicht.
Wat was jij een sterk, positief en lief mens!
Je zult ontzettend gemist worden! xxx

Ik ga je missen maatje

Oh lieve Sverre,

Wat was jij toch ook lieve, zachte en positieve energie. Niemand die zoveel doorzettingsvermogen en kracht in zich had.
Ik leerde jou kennen toen we ongeveer dertien jaar oud waren, je zat te giechelen met je vrienden en je neefje. Vanaf dat moment zijn we eigenlijk vrienden geworden. Toen we vijftien waren kregen we een relatie: wat waren dat onschuldige en leuke dagen. We zaten vaak met vrienden bij jou in de achtertuin met de vuurkorf stiekem te drinken. Toen had je al een hechte band met je vrienden en dat is eigenlijk nooit veranderd. Jij was altijd erg empathisch tegenover iedereen en kon je enorm inleven, volgens mij vond iedereen het fijn om met jou te praten omdat jij nooit zou oordelen. Vanaf mijn vijftiende was ik twee jaar lang praktisch elke dag bij jou thuis, en ik vind het zo fijn dat jouw familie mij zo welkom heeft geheten. Dat lieve en verwelkomende heb je niet van vreemden. Toen ik vijftien was mocht ik nog niet bij jou slapen, maar dat gaf niks, dan sliepen we gewoon na school op jouw kamer. We konden uren met elkaar lachen en hebben veel met elkaar gepraat. Elke dag als ik bij jou was, bracht jij mij altijd weer veilig thuis. Dat was hoe jij was: lief en zorgzaam. Toen jij ziek werd toen je 16 werd wilde jij dit helemaal niet. Je was boos en ook erg bang: je wilde nog zoveel doen en je wilde kosten wat het kost overleven. Dat heb ik (en iedereen om je heen) altijd gezien. Toen jij de eerste keer geopereerd moest worden werd je weggereden en dat was ook de eerste keer dat ik jou lost moest laten, gelukkig was het goed gegaan en je stond zo snel mogelijk weer naast je bed om te oefenen met lopen. Toen zag ik al dat vuur in jou: ik ben toch jong dacht je?! Dus je moest en zou weer lopen, je was er erg trots op toen dat lukte (en iedereen). Vanaf daar heb je nog veel chemo's gehad en was je erg boos omdat je uiterlijk erg veranderde, en dat op je zestiende. Maar voor mij was je altijd Sverre, met of zonder haar. Met of zonder littekens. Ik kwam met de chemo's vaak naar het ziekenhuis in Leiden met de trein, dan rookte ik altijd nog een sigaret voordat ik naar binnen gin maar daar voelde ik mij best wel schuldig over omdat jij daar dan lag. Tot op het moment dat jij tegen mij zei: ''Suus, als ik rook ruik, doet dat me denken aan thuis''. We konden gelukkig ook lachen in het ziekenhuis, jij had ook zoveel humor en bleef in zoveel situaties erg positief. Dan was het niet zo erg om in het ziekenhuis te zijn, we waren tenslotte ook nog pubers die domme dingen deden en volgens mij heb jij dat dat ook gelukkig zo ervaren. Soms was het zo dat jij mij moest troosten in plaats van andersom en daar wil ik je heel erg voor bedanken. Jij kon je eigen gevoelens opzij zetten om er voor anderen te zijn, dat vind ik zo bijzonder, zelfs toen je zelf ziek was. Je had zoveel doorzettingsvermogen en ambitie: je wilde graag uitgaan, met vrienden afspreken, auto rijden, muziek maken, films maken en gitaarspelen. Ik ken niemand die zichzelf zo goed gitaar heeft leren spelen. Jouw familie en vrienden betekende altijd heel erg veel voor jou en gaven jou alle kracht de afgelopen jaren. Je was zo trots op je ouders en je broertje.

Toen jij je twee jaar geleden erg verdrietig was heb ik een gedicht voor je geschreven:


Sverre

Die ene jongen met dat blonde haar

Die jongen die houdt van muziek maken op frootyloops en op de gitaar

Die jongen, best verlegen, maar wel zijn woordje klaar


Het is die jongen die van de brug zou springen, om zijn vrienden te redden

Zo'n jongen, die eigenlijk iedereen als grote broer zou willen hebben

Hij is het type jongen die de wereld zou kunnen verbeteren

Zonder dit door te hebben, of te kunnen weten

Hij is dat leuke liedje dat een feestje zou kunnen saven

Hij is de jongen die moeten leven

Niet per se voor een ander, niet per se voor zichzelf

Maar puur omdat hij anders

Niet meer de wereld zou kunnen verbeteren, niet meer dat leuke liedje kan zijn om zo het feestje te saven

Ja hij moet leven omdat hij nog zoveel heeft te geven

En ook het leven aan hem

Want ja hij is zonder het te weten

Die jongen die het leven kan verbeteren


Dankjewel lieve Sverre voor jouw fantastisch mooie ziel. Je hebt alles gegeven wat je had.

Ik wil de familie en vrienden heel veel kracht en liefde toewensen. Er is 1 ding wat jij voor altijd zal achterlaten: de herinneringen en liefde die jij hebt gegeven. Rust zacht lieve Sver

Sverre

Wat heb ik een respect voor de wijze waarop je met deze oneerlijke strijd bent omgegaan.

Moedig en positief!

Nu heb je rust. Rust die je gegund is, ook al had ik je het liefst een leven gegund waarbij je de kans had gekregen om je dromen waar te maken.

Mijn kennismaking met jou was de 1e dag dat je op de basisschool kwam en vriendschap sloot met Jim. Een hechte vriendschap zo bleek.
Het moment waarop verteld werd dat je niet langer bij Jim in de klas zou zitten, staat in mijn geheugen gegrift. Jullie waren ontroostbaar.
Gelukkig deed dit niets af aan jullie vriendschap. Ook al nam de frequentie van samen zijn af, ging dat niet ten koste van de band die jullie hebben en konden jullie er voor elkaar zijn in voor en tegenspoed.

Dit maakt dat ik altijd met een warm gevoel aan je zal blijven denken.