Vorig jaar spraken we elkaar weer na jaren onze eigen koers te varen.
“Zo gaat dat als mensen dood gaan.”, zeiden we tegen elkaar met de gedachten om het anders te gaan doen. We namen de tijd om elkaar te ontmoeten, herinneringen te delen waarbij bleek dat die meer overeenkomsten hebben dan wij ooit dachten. Het is niet alleen dat loopje, een lach of die ene blik. Draden uit ons gezamenlijk verleden leiden, via jouw vaders en mijn moeder kant, naar het vinden van kenmerken bij elkaar en binnen de familie. Wat zijn we rijk geweest aan woorden en zagen we patronen die we met alle liefde wilden doorbreken. Wij zouden het anders doen maar ondertussen zocht je naar wat er mis was.
Naar wat je hier op aarde nog wilde doen.
En bleek snel dat dat niet meer zou lukken. Niet lukken zou. Niet meer.
Stilte en wat foto’s bleven, gedachten aan elkaar.
Op een onbewaakt moment was jij klaar.

Natte sneeuw, een frisse wind en velden vol goud... ik zie je daar!

Lieve Sylvia,
Wat kan het leven toch verschrikkelijk oneerlijk zijn.
Ik herinner me jou als een lieve, vrolijke meid die altijd gek was op dieren.
We kenden elkaar van de paardjes, maar ook kwamen we elkaar wel eens tegen met wandelen, waaruit dan een gezellig praatje ontstond.
Ik wens je ouders, broers, Jack en verdere familie heel veel sterkte om dit grote verlies te dragen.
Rust zacht lieve Sylvia

Sylvia, ik kende je niet zo heel goed, maar heb je ontmoet met de honden uitlaten. Ik vond je een lieve leuke vrouw. Helaas lees ik het bericht in de stadskrant , beetje te laat.
Ik wens familie en Jack veel sterkte met dit verlies. Esther