Facebook meldt dat Taeke vandaag jarig is. Maar op Facebook staat wel meer wat je niet gelijk moet geloven. We moeten het voortaan met de herinneringen aan Taeke doen. En dat zijn er veel.
De eerste herinnering is die aan zijn sollicitatiegesprek bij ons op basisschool 'De Grift'. Taeke had een tijdje in het 'snelle' bedrijfsleven gewerkt; iets met computers, maar hij wilde graag het onderwijs weer in. Zó graag dat hij tijdens het sollicitatiegesprek ontzettend zat te zweten. Gelukkig concentreerden wij ons op zijn woorden en daarmee wist hij ons te overtuigen van zijn wens om weer voor een klas te kunnen staan.
Het onderwijs is soms een 'eng' wereldje en het is goed om iemand in het team te hebben die ook buiten dat onderwijs actief is geweest.
Taeke bracht ook vergadertechnieken uit het bedrijfsleven mee. Hij probeerde dingen graag heel scherp te formuleren. Extra scherp soms, met de bedoeling om het beste resultaat boven tafel te krijgen. Dat werd soms door collega's als een persoonlijke aanval gezien, maar ik was en ben ervan overtuigd dat dat nooit zijn bedoeling was.
Taeke bracht nog iets mee de school in: een enorme kast met schelpen en ander biologisch 'aanschouwelijk materiaal'. Zijn leerlingen vonden dat prachtig. En in elk lokaal waar Taeke les heeft gegeven zitten een paar enorme gaten in de muur. Die kast dreigde voorover te vallen en moest met een paar enorme bouten aan de muur worden vastgezet.
Je herinnert je meestal niet de 'dagelijkse dingen', maar wel de opvallend 'andere dingen': Er was een keer in Nederland 's nachts een lichte aardbeving geweest. Taeke kwam even na acht uur de hal in lopen, waar een deel van het team al aan de koffie zat.
Taeke stapte die ruimte in met de woorden: 'Zó, dat was nog eens klaarkomen'. Die humor was aan mij wel besteed.
Toen onze onderwijswegen uit elkaar gingen, kwamen we elkaar af en toe nog wel tegen. Taeke bracht wat dozen met boeken van zijn overleden ouders, die ik voor hem probeerde te verkopen. Zijn vader had veel van die boeken geplastificeerd (met boeklon), wat het verkopen niet makkelijker maakte.
Soms belde Taeke of ik hem aan een bepaald boek kon helpen. Voor hemzelf of voor een kennis in het buitenland. De laatste keer was dat een schaak-lesboek.
De laatste keren dat we elkaar zagen was hij lichamelijk hard achteruit aan het gaan. Hij kroop daarbij nooit in de slachtofferrol. Ik hoor hem nog zeggen: 'Je moet toch érgens dood aan gaan!'.
Dat dat nu gebeurd is, stemt droevig. Maar de herinneringen blijven.
Mats Beek
