Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Ter herinnering aan
Tan Giok Yoe
1921 – 2006

Onze bijzondere moeder kan niet vergeten worden. Zij maakte indruk doordat ze wars van pretenties was. Eenvoudig, maar zij maakte zich dagelijks op. Zorgzaam en lief, maar soms ook veeleisend en grillig. Taaie eigenzinnigheid kenmerkte haar, tot en met het laatste uur: zij liet zich niet zomaar alles aanleunen. Als een marktkoopman haar bedroog, gaf het kleine vrouwtje dat nauwelijks Nederlands sprak, hem ervan langs.

Moeder was gastvrij en gul, ook voor vreemden.Net in het onbekende Nederland nam zij met haar jongste dochters de bus naar de Leidse markt en keerde terug met kilo’s kippenvleugeltjes voor haar hongerige kinderen. Met een beschadigd slikreflex nam het lot in haar laatste twee levensjaren een loopje met moeder: nooit meer snoepen, een broodje nieuwe haring of een vers mandarijntje. Haar verschraalde leven was uitgebeend.

Moeders leven stond in het teken van voeden en opvoeden. Een goede opleiding was het belangrijkst. Altijd was zij aan het werk voor de kinderen. Haar enige verzetje was een opwindend gokje wagen in een illegaal Amsterdams casino. En natuurlijk koopjes jagen en tv kijken. De komst van kleinkinderen gaf haar leven nieuwe impulsen. Zij was dol op hen, al liet ze dat niet altijd opzichtig merken. Ze moesten haar eerst ontcijferen, dan veroveren.

Hoe moeder het heeft klaargespeeld om als jonge weduwe met opgroeiende kinderen in een vreemd, koud land te overleven met weinig geld en zonder beheersing van de taal, mag gerust een prestatie van formaat heten. Een paradijsvogel in de polder waar staal en beton omhoogschoten. Alle kinderen hebben een goede opleiding genoten, geliefden ontmoet en hun plaats in de Nederlandse samenleving gevonden. Daar was zij trots op.

De stammoeder is niet meer. Het mooie is dat haar markante karaktertrekken voortleven in haar acht kinderen, elf kleinkinderen en twee achterkleinkinderen.