Lieve tazía,
Ik zag je voor t eerst in mijn leven op kamp. Ik had je de voorgaande maanden nog niet opgemerkt. Je leek me een stil, lief meisje. Je was de hele tijd met Emmy en Jette aan het lachen. We gingen op kamp en ik heb je daarna niet echt meer opgemerkt. Het volgende schooljaar kwamen we samen in de klas te zitten. Ik kon me nog wel herinneren wie je was. In het begin was je altijd met Jette en tijn, maar op een gegeven moment praatten we wel vaker met elkaar je was een gezellig kind dat leuk kon praten. Ik heb veel met je gelachen en gekletst. Je liet me zelfs een keer afkijken bij een proefwerk Spaans omdat ik vergeten was te leren. De laatste dag dat ik jou heb gesproken was de laatste dag voor de vakantie, we hadden gym en we moesten over de kasten springen. Iedereen uit ons groepje had nog een beetje moeite en vroeg zich af hoe we het eigenlijk moesten doen. Tot jij over de kast heen vloog, je kwam keurig terecht en ik keek je aan met open mond en zei:’ huhh, hoe deed je dat nou weer? Als jij het doet lijkt het veel makkelijker’. Je zei:’ oefening baart kunst, ik kon het ook niet in een keer, kom op probeer het nog een keer en dan lukt het je vast wel. Dankzij jouw motivatie kreeg ik een 9 voor gym. Je gaf me nog een highfive. Die dag vergeet ik niet meer. Tot ik op een donderdag het nieuws hoorde van een vriendin van mij, haar oom is de vriendin van je moeder. Ik geloofde het eerst niet, want ik had er helemaal niks van gehoord. Tot ik het appje van Tijn las.
Lieve Tazía, we gaan je lach niet meer vergeten bij Frans en je mooie zangkunsten niet meer bij Muziek, maar weet dat je altijd voortleeft in onze herinneringen.
Rust zacht lieve Tazía, liefs je klasgenoot❤️
