18 juni, een doordeweekse dag. Donderdag. De vaste dag waarop een aantal voornamelijk oud PvdA-bestuurders al jaren samenkomt bij café Melief Bender, één van de oudste cafés van Rotterdam. Het gezelschap noemt zich het garnalenkrokettenberaad, met een vaste kern van zo’n 12 deelnemers, waaromheen de afgelopen jaren zo’n 100 gasten aanschoven. Theo maakte sinds 2017 deel uit van de vaste kern. Op die bewuste donderdag 18 juni echter voor het laatst. Theo noemde dat zijn afscheidstournee, waaraan hij was begonnen. Wat niet wegnam dat hij zich ook deze keer gewoon in de discussie mengde. Want daar staat dit gezelschap wel om bekend. Actuele onderwerpen uitdiepen, terugblikken, herinneringen ophalen, soms tot vervelens toe, zittende PvdA bestuurders van advies of kritiek dienen, bestuurlijke vergezichten schetsen of gewoon een potje slap ouwehoeren. Onze leeftijd is ons politiek kapitaal.
Van Theo wisten we globaal welke verdiensten hij voor de partij had. Zijn voorzitterschap van de deelgemeente Noord, eerder gememoreerd door Ernst Kleisterlee, was ons uiteraard bekend. Maar tijdens de vele gesprekken in de afgelopen jaren kwamen ook de voor ons meer onbekende activiteiten van Theo aan de orde. Zijn betrokkenheid bij de vluchtelingenproblematiek, zijn inzet voor het NIVON, zijn geliefde volkstuin en recent nog zijn inbreng bij de werkgroep Kerk en Buurt van de Bergsingelkerk. Die activiteiten getuigen van een enorme maatschappelijke betrokkenheid bij mens en natuur. Met als fundament zijn sociaaldemocratische overtuigingen. Dat was niet alleen Theo’s politieke kompas; het kenmerkte zijn hele doen en laten.
Sociaaldemocraten staan erom bekend elkaar bij tijd en wijle de tent uit te vechten. Theo deed daar niet aan mee maar liet zich evenmin een bestuurlijk oor aannaaien.
Zijn manier van werken getuigde van het bij elkaar brengen van mensen, het uitwisselen van argumenten, het afwegen van de pro’s en contra’s en tenslotte het formuleren van een bezonken bestuurlijk oordeel. De Romeinse politicus en filosoof Cicero beschrijft in een essay over het ouder worden en de dood de harmonie waartoe oudere mensen in staat zijn als het gaat om bekwaamheden zoals denken, willen en oordelen. Hij schrijft dat het bij grootse daden niet op kracht, snelheid of lichaamsbouw aankomt maar op denkkracht, karakter en oordeelsvermogen. In plaats van minder te worden, nemen deze kwaliteiten toe naarmate men ouder wordt. Zelfs het garnalenkrokettenberaad heeft zich onbewust naar dit inzicht geplooid. Ik heb de indruk dat dat in sterkere mate voor Theo gold. In het bijzonder voor de wijze waarop hij met zijn ziekte omging. Dat dwong zowel bewondering als respect af. Hij heeft zijn ziektegeschiedenis met ons gedeeld; om uiteindelijk tot het onvermijdelijke oordeel te komen dat zijn afscheidstournee was begonnen. Donderdag 18 juni, een gedenkwaardige dag. Theo dronk zijn wijntje en schetste op gepaste afstand en daarom slechts voor enkelen van ons hoorbaar zijn route naar het finale einde. En dat ook in figuurlijke zin op gepaste afstand.
Wij wensen jou, Trudy, je naasten en bekenden de kracht om het verlies van Theo te dragen en zijn levenskunst te koesteren. Wij zullen donderdag aanstaande Theo op gepaste wijze en met een goed glas rode wijn tijdens ons beraad herdenken. Als één van ons die in alle opzichten zijn sociaaldemocratische beginselen trouw is gebleven.
Rotterdam, 4 juli 2020
Leks Verzijlbergh namens het Garnalenkorokettenberaad
