Het is oudejaarsavond, papa is aan het oliebollen bakken en ik, ik kom even bij jou langs. Van de week kreeg ik een lieve kaart van Madelon* haar moeder. Ze wilde ons een hart onder de riem steken en schrijft over haar gevoel in deze decembermaand. Alles is zo herkenbaar. Ze schrijft over hoe dubbel het gemis is met die speciale dagen en hoe we allemaal proberen kracht te putten uit de mooie herinneringen. Net als zij dacht ook ik, "als ik het eerste jaar maar door ben, dan heb ik alles weer een keer meegemaakt". Ze vraagt me hoe het nu met ons gaat. Het is nu bijna 3 jaar geleden en het gaat allemaal wel. We hebben ons leven weer opgepakt en we kunnen weer normaal funktioneren. Maar als ik diep in mijn hart kijk dan betrap ik mij erop dat als ik echt aan jou denk en over onze tijd samen dan doet mij dat zo veel pijn dat ik veel van mijn gevoelens blokkeer. Jouw foto's, jouw video, ik heb ze al bijna een jaar niet meer bekeken. Ook jouw herinneringskist is al een hele tijd niet meer open geweest, niet omdat ik daar geen behoefte aan heb maar gewoon omdat ik die pijn niet altijd wil blijven voelen. En dan voel ik mij weer zo schuldig want dat heb je niet verdiend. Ja het gaat wel goed met mij maar ik moet niet te dicht bij mijn gevoel komen want dan gaat het nog steeds niet, dan doet het zo'n pijn. Ze zeggen dat de tijd de scherpe kantjes van het gevoel af haalt maar ik weet wel beter. Ik denk veel aan je lieverd maar probeer dan verder niet teveel na te denken want dan komen al die beelden weer in mijn hoofd en daar kan ik nog steeds niet mee omgaan. Over twee weken is het precies drie jaar geleden, ik wil er niet aan denken. Als januari maar weer voorbij is. Tot die tijd steek ik liever mijn kop in het zand. Ik mis je poepie!!
Dikke kus van mama
