Voor altijd
Zal het missen ooit verdwijnen,
zal de zon ooit weer schijnen,
zal het zonder haar ontwaken
me ooit minder raken?
Nooit meer een kus, nooit meer haar lach,
alles gaat terug naar die ene dag.
als verdoofd probeer ik te accepteren,
dat ik het zonder haar moet proberen.
Ik sleep me elke dag voort,
denkend aan elk klein woord
wat ze tegen me heeft gezegd,
de ruzies die we hebben bijgelegd,
die lieve gebaren onverwacht
de bloemen die ik haar soms bracht.
die kleine dingen die zo konden storen
wat zou ik ze graag nog een willen horen.
Hoe kan ik doorgaan zonder haar?
Hoe moet het verder zonder haar stem?
Ik zie en hoor haar telkens wer,
het gemis wordt niet minder, maar steeds meer.
Zolang zij in mijn hart zal zijn,
zal alle vreugde vermengd zijn met pijn,
wetend dat ik door moet gaan
met in mijn ziel altijd een traan.
De liefde die ik bij haar vond
zijn nu littekens van een diepe wond,
maar het vertrouwen dat ze mij heeft gegeven,
maakt dat ik nu door ga met leven.
En al ben ik haar in dit leven kwijt,
haar herinneringen en liefde leven in me voort,
voor altijd!
