Lieve Tom,
Je bent heel kort mijn voetbal trainer geweest, al snel was duidelijk dat je verschil zag in talent hier voor. Wieneke kon er wel wat van, maar ik kon beter iets anders gaan doen haha.
We spraken elkaar in de kroeg en konden daar altijd fijne gesprekken hebben. Toen nog niet wetende wat jou stond te wachten.
De dag dat jij de uitslag kreeg van de vreselijke ziekte die er voor gezorgd heeft dat je nu niet meer bij ons bent zal ik nooit meer vergeten.
Tijdens mijn opleiding tot oncologie verpleegkundige mocht ik een dagje op de poli mee lopen.
Ik wist nog dat ik keek in het systeem welke volgende patiënt op de poli zou volgen. Zo jong zulke uitslag krijgen wat afschuwelijk. Tot dat jij dat kleine kamertje binnen kwam lopen met je familie. Paniek & tranen in mijn ogen. Ik weet nog dat ik vroeg vind je het vervelend dat ik er bij ben. Ergens hoopte ik dat jij zou zeggen ja, maar nee jij vond het prima. Mijn werkdag was ook klaar na jou gesprek. Verdriet, woede, onmacht. De chirurg zal het ook nooit vergeten want wat ben ik na het gesprek toch boos op hem geworden. Hoe kunnen mensen nu zo'n verschrijkelijk werk doen en zulk nieuws moeten melden.
Uiteindelijk ging jij vol vechtlust het hele traject in. Tijdens de ziekenhuis opname heb ik nog voor jou mogen zorgen, gezellig in de nachtdienst nog fijn met elkaar praten. Jou woorden zal ik nooit vergeten, ondanks alles zo positief in het leven staan.
Daar kunnen veel mensen een voorbeeld aan nemen.
Het is verschrikkelijk dat je er niet meer bent!
Het is oneerlijk, zoveel levenslust en nog zoveel dromen. Wat zul jij gemist worden.
Ik ben blij dat ik jou heb leren kennen lieve Tom.
Hopelijk tot ooit!
X Imke
