Lief nichtje,
Wat hebben we vroeger toch veel gelachen. Dit begon al toen we iedere keer, als kleine kinderen, de gehele bovenverdieping bij opa en oma, samen met Michèle, omtoverden tot een ondoordringbaar spinnenweb van draden wol. We moesten hier altijd gierend van 't lachen, door een van onze ouders, met een schaar uitgeknipt worden. Of toen we er met z'n allen tegelijkertijd achter kwamen dat we altijd misselijk naar huis gingen als we een feestje bij oma hadden gehad, omdat we weer véél te véél chips, snoep, kaasjes, zoute stengels, pindarotsjes, broodjes, soep met ballen, kroketten en weet ik 't wat gegeten hadden. Of toen je me voor het eerst helemaal trots (als nieuwe fan) hardstyle liet horen op je mp3-speler. Dat vond ik toen erg 'cool', omdat ik rond die tijd volgens mij nog steeds met van die gare Hitzone muziek in de weer was. Vervolgens gingen we beide studeren en uiteindelijk ook werken. Druk, druk, druk, ieder een eigen weg. Die tijd is, voor mijn gevoel, voorbij gevlogen... Maar wat heb jij juist in die tijd gestreden en wat heb jij je (voor alles en iedereen) sterk gehouden. En ondanks dit alles bleef je altijd lief, zorgzaam en ontzettend attent. Ongekend, hoeveel levens jij op een warme en positieve manier hebt beïnvloed. Daar heb ik niets dan bewondering en respect voor.
Vandaag was het afscheid... En wat was het mooi (en goed geregeld), maar het valt me ook erg zwaar. Je laat een gapend gat achter in onze familie. Gelukkig weet ik dat je je in goed gezelschap bevind. Opa heeft je vast opgewacht en met open armen ontvangen (of laten schrikken met een flinke niespartij 😜). Doe hem maar de groeten van me.
Lieve Valerie, de strijd is ein-de-lijk over. Rust zacht.
🌟
Tot ooit,
Chris
