Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Eind jaren 70 ging ik naast mijn studie biologie als vrijwilliger bij Tejater Kikker werken, toen nog boven de Wooloomoolo. Als organisator van popsessies en concerten en als barbeheerder. En ja, Ward werd mijn kritische maatje. Samen zorgen voor een mooie avond en aan de bar gezellig ouwehoeren totdat het licht werd. En natuurlijk op Stellenbosch, waar hij met Juul samenwoonde en waar ik Ferry en Alex ontmoette. Via Ward leerde ik allerlei aparte muziek kennen , bv Tuxedomoon. Allerlei muziektips om die in het tejater te boeken of in het cafe te draaien. Ward organiseerde tape-avonden, hij was zijn tijd ver vooruit en was origineel.

Met Alex begon hij Nancy works on payday, gewoon piano en zang, indrukwekkend mooi. Een oprecht mooie muziekliefhebber en maker.

In 1985 werd ik door een voetbalmaat gevraagd of ik geen zin had om een oud zeilschip van 200.000 gulden van Stockholm naar Nederland te zeilen. September... Zeilen is leuk maar ik kon alleen koken voor de bemanning. En Ward was een geweldige zeiler en wilde best wel mee. Samen met de trein naar Stockholm, voor de grens was de fles wodka helaas al op. Tijdens het zeilen bleek het schip niet in orde en we kwamen in zeer slecht weer, de mast brak af en langzaam ging het op open zee zinken. Ward zag dat de bemanning niet klopte en bleef rustig. We konden Kalmar dankzij Ward bereiken en het werd een mooie avond. Bedankt Ward voor al die mooie herinneringen.

Een hele goede herinnering die ik aan Ward heb en die tekenend voor zijn persoon is, is de hulp die hij mij geboden heeft tijdens een performance die ik in 1991 met Paul Balk in De Kasbah in Maarssen zou doen. Paul zou in een kooi van doorzichtig plastic schilderen (op het plastic, van binnen uit) op muziek die ik zou maken. Maar ik wilde geen muziek maken door noten te spelen, ik wilde een constante stroom van geluid hebben, die ik met mijn pedalen zou kunnen bewerken. Maar ik had geen flauw idee hoe dat te doen. En daar was Ward to the rescue! Ik had twee gitaren, een oude Strat en een Les Paul. Ward had een lumineus idee: hij had nog ergens een hele oude mechanische, elektrische Remington rekenmachine staan, zo’n ding zo groot als een ouderwetse kassa. Hij had ontdekt dat als je die 0 door 0 liet delen dat dat ding dan in een loop ging. Hij ratelde, trilde en schudde dan tot in de oneindigheid. Precies wat we nodig hadden! Ward had ook bedacht dat als we die twee gitaren samen in een twaalftoons-stemming stemden en die dan met de halzen op de Remington legden, deze de snaren door zijn getril in beweging zou brengen er een constante stroom van geluid uit de gitaren zou komen die ik vervolgens met mijn pedalen zou kunnen bewerken. Ward had ook nog twee contactmicrofoons in elkaar geknutseld, met stukjes laken en gaffatape er omheen. Volgens mij zitten die nog steeds in mijn Les Paul koffer. Waar ze voor dienden weet ik niet precies meer, ik denk om het geluid van de Remington ook in de mix op te kunnen nemen.

We hebben de performance aldus gedaan en het werd een hels pandemonium! Hahaha, echt geweldig en gelachen dat we hebben!

Dag lieve Ward, ik heb veel met je gelachen, maar heb je ook wel eens voor je kop willen slaan, als je in een etterbui was. Maar vooral heb ik genoten van je tomeloze nieuwsgierigheid en kennis, rust zacht!