Dankjewel Warner,
Hoe mooi en fijn om aan terug te denken en nog lang te blijven zingen met mijn zussen Eefke en Yolanda aan de grote tafel in Oegstgeest. Daar waar jij heel wat tijd hebt doorgebracht, al zingend, pratend en delend, gitaar of piano spelend. Wat een bevlogen, bijzondere, creatieve, bezielende, gepassioneerde en ook soms ingewikkeld en apart figuur, was jij zeg! Ik ben je ontzettend dankbaar dat ik je, vooral in mijn jonge jaren, heb mogen meemaken en zie het als een verrijking in mijn leven.
Jij inspireerde mij met je fijne gesprekjes, je eigen authentieke kijk op het leven, de kunst en jouw muzikaliteit en aparte muziek. Want ook later (tussen zo’n 40 jaar tot 4 weken geleden...! ) kwam ik je regelmatig tegen in Leiden en hielden we elkaar op de hoogte van elkaars leven en wat ons bezighield. Ook met Madeleine (tot zes jaar geleden) en zussen hield je contact en werd je een tijd lang onze ‘gezinsvriend’ want we genoten alle vier van het samen tot diep in de nacht, muziek maken, zingen, sjekkies roken, biertjes drinken, zware gesprekken voeren over psychologie, relaties, geschiedenis, geloof en muziek, en lekker lachen of filosoferen over God, liefde en de dood!
Toen jij je tweede liefde Resi ontmoette en trouwde, begon je aan je tweede episode van je leven. Jij als vader van twee zoons en ik als moeder van mijn dochter Jaël, zagen en spraken elkaar wat minder want we verdeelden onze aandacht meer naar onze eigen gezinnen. Ook al woonden we meer dan 30 jaar maar een paar straten van elkaar... maar omdat jij mij en ons natuurlijk elke keer bleef uitnodigen voor al je prachtige producties en voorstellingen die je maakte of aan mee had gewerkt, bleven we elkaar een beetje volgen.
Dus tja, ik voel me zo verdrietig en geschokt dat je er zo opeens niet meer bent om jou dit te kunnen vertellen en je te zeggen hoe dankbaar ik je ben. Echt ontzettend erg dat ik dit niet eerder met je heb gedeeld Warner. Ik had je graag nog eens aan onze tafel gehad
om weer eens lekker bij te kletsen elkaar. Maar heel helaas
dan nu maar.... wel te laat, op deze schriftelijke manier, want je bent er niet meer....! Ik ben te laat, en jij te vroeg gegaan...al voelden we het altijd aan .. dat verbindende, bijzondere lijntje tussen ons zal altijd blijven bestaan in mijn herinnering en vooral mijn hart en leven.
Dank je wel Warner, voor wat jij voor mij betekend hebt.
En natuurlijk ook van Resi, je twee zoons en andere vrienden en kunstenaars die jullie om je heen hadden, heb ik genoten doordat jij al je bijzondere en vaak absurde maar boeiende voorstellingen en composities aan ons liet horen en zien wat er in jou omging.
Wat ben ik blij met de bijzondere vriendschap die we hadden en die ik nooit vergeten zal.
Dankjewel lieve Warner.
Ik zal je missen!
Lieve Resi, Daan en Thije, vrienden, familie en alle nabestaanden wens ik ontzettend veel sterkte, kracht, licht en liefde, met het grote en zware proces om het verlies en gemis van partner, vader, vriend, en maatje Warner, te verwerken.
Laat het verdriet, hoorbaar klinken, het gemis zichtbaar zijn, huil lang en rouw zo lang als nodig blijkt, want alle herinneringen aan Warner blijven bestaan in mij en jullie zelf en leven dus door in gedachten, beelden, geuren, kleuren, en vooral in muzikale klanken!
Vraag steun, deel en deel en deel al je gevoelens om je kracht weer te vinden en het gemis te vullen met liefde en dankbaarheid voor en van iedereen.
Heel veel sterkte Resi, en ik hoop tot ziens in de stad of aan onze grote tafel in Oegstgeest. Je bent altijd heel welkom!
Liefs,
Marleen Eijgenstein.