18 januari 2016 - de dag dat ik aangenomen werd bij de Hema. Mijn dag kon niet stuk! Na heel lang zoeken had ik eindelijk een soort van fulltime baan gevonden. De volgende dag werd ik wakker en ik check zoals altijd eerst mijn telefoon op berichtjes. Normaal niet zo veel bijzonders. Maar deze ochtend was anders. M'n telefoon stond vol met appjes, facebookberichtjes met vragen als; weet jij wat er met Wesley gebeurd is? Heb jij het al gehoord? Ik schrok me wezenloos, wat was er aan de hand? De vorige dag was ik nog zo blij omdat ik aangenomen was, en nu was alles compleet veranderd.
Na mate ik alle berichtjes bij langs ging en het nieuws bekeek sprongen mij de tranen in mijn ogen. "Ongeluk bij Nieuwleusen, 18 jarige jongen uit Assen overlijdt". Dit kun je niet menen, dacht ik bij mijzelf. Dit kan niet waar zijn, ze hebben zich vast vergist. Was het maar zo, hadden ze zich maar vergist. Het was echt waar, lieve Wesley was niet meer in deze wereld. Ik weet niet zo goed meer wat er toen allemaal door mij heen ging. Het enige wat ik kon doen was huilen en schreeuwen "waarom nou Wesley?!"
Ik was alleen thuis op dat moment en kon het niet meer aan. Ik ben gelijk in de trein gestapt richting mijn ouders. Mensen in de trein die je raar aan gaan kijken omdat je zulke rode ogen hebt. Het kon me allemaal niks schelen. Onderweg naar Assen en ik kon het nog steeds niet geloven. Een twijfel om nog langs de familie te gaan. Nee dacht ik, die laat ik nu even met rust. Die hebben zo veel aan hun hoofd nu. Uiteindelijk in Assen bij mijn ouders mijn verhaal gedaan, terwijl ook zij vol ongeloof zaten te luisteren.
Nu draai ik weer dit nummer, van Lukas Graham. Het is zo'n prachtig nummer en ik hoorde hem op de begrafenis. Dit liedje betekent nu zo veel voor mij omdat dit 1 van de liedjes was waar Wesley ook naar luisterde. In het begin had ik er moeite mee om dit nummer te horen, maar nu laat dit nummer mij denken aan de leuke tijden die wij door de jaren heen hebben gehad. Altijd 1 van mijn allerbeste vrienden, die ik al vanaf groep 1 ken.
Alweer 2 maanden bij ons weg, maar we gaan je nooit vergeten Wessie. Of Wessel, hoe we je ook wel noemden. Ook al vond je dat nooit zo leuk. ;)