‘En we gaan nog niet naar huis, nog lange niet, nog lange niet’ zingt Wieger met één hand op de schouder van zijn, eveneens de negentig gepasseerde, vriend Oscar en één hand om het handvat van de wandelstok waarmee hij frivool door de lucht zwaait. Uiteraard nadat hij zich ervan verzekerd heeft dat ze exact tegelijk aan het lied beginnen, want wat je doet, doe je goed. Het is 32 graden en we hebben net twee uur gerepeteerd voor een straattheatervoorstelling.

Voor mij is dit moment Wieger ten voeten uit.

Wieger, wat gaf je veel.

Je tomeloze inzet en betrokkenheid bij wat we deden. Je heldere en creatieve geest. Je wijze woorden. En boven alles je levenslust en het vermogen die te behouden hoe groot de beperkingen ook waren. Jij liet je het leven niet beletten. Dit was merkbaar tijdens repetities, maar werd me vooral duidelijk als ik je ophaalde en weer thuis bracht. Op de tast de trap af. De sleutel in het slot. Zoekende vingers naar de juiste knop op de Daisy speler om de cd aan te zetten waar ik jouw tekst op had ingesproken, zodat je thuis oefenen kon. Je deed het gewoon allemaal.

Dank je voor de lunch, het fruit uit je tuin en de walnoten.

Ik hoop dat je weet dat we van je hebben genoten.

Dat je me zo hebt geïnspireerd,

te zorgen voor leven in je dagen

en je steeds weer nieuwe dingen af te vragen.

Dankjewel voor wie je was.

Dag Wieger!
Goeie reis beste kerel!

Warme groet,
Elcke