N: Pappie wat is een proloog?
P: Nou schat bijvoorbeeld dat jullie geboren werden, jij en je broer. En daarvoor nog dat ik mama leerde kennen en we op een flat woonde op de Theemsdreef.
N: Aha. En hoe begint het dan echt?
P: Zoals een wortel...
.... en meer valt er niet te weten.
“Mannetje Pluim. Mannetje Pluim. Mannetje Pluim.” We zitten in de grote zaal in de Stadsschouwburg Utrecht. Mannetje Pluim is verdronken in zee. Waar precies, we weten het niet. Als we maar hard genoeg roepen dan komt Mannetje Pluim vanzelf terug. En ons geroep wordt beloond.
De poppenspeler Jozef van den Berg vroeg Mijn Papa en mama om met de uiteinden van het blauwe doek te wapperen en zo ontstonden de golven waaruit Mannetje Pluim weer te voorschijn kwam.
Ik was 4 en Michiel was 2.
Jullie liefde voor theater werd daar met Mannetje Pluim aan mij doorgegeven.
Later waren we ook veel samen in het theater. Jij als wetenschapper en ik achter de schermen.
En als we elkaar als publiek onverwacht tegenkwamen toonde je me de grootste glimlach en de warmste knuffel.
Alsof je daarmee zei: het maakt niet uit wat er vanavond op het toneel gebeurt, wij zijn samen, wij zijn het publiek en delen hetzelfde stuk. En na afloop drinken we bier.
Je was altijd bij me als ik wat te vieren had. Je sprak me dan apetrots toe en nu spreek ik jou toe.
Ik weet nog dat we samen lunchten in de stad op mijn verjaardag, hoe je de kamer binnenkwam bij de geboortes van Loulou en Liv, diplomauitreikingen en mijn afstudeervoorstelling en dan stond je daar zo intens gelukkig en met de grootste bos rode rozen.
Ook als het moeilijk was, bijvoorbeeld toen we met pech gestrand waren in Duitsland. Toen wilde je ons samen met mama komen halen terwijl je doodziek was.
Je sprak me moed in als ik voor een moeilijk opdracht stond en gaf me zelfvertrouwen door het me zelf uit te laten zoeken en me daarvoor dan weer te complimenteren. Je liet me zien dat het leven zin heeft als je er zelf zin aan geeft en dat ik dat Kan en Mag doen op mijn eigen manier.
Pappie voor mij houdt het hier niet op. Je lichaam is er straks niet meer maar al het andere nog wel.
Je hebt me zoveel geleerd.
Jij leerde me wat kwaliteit van leven is. Respect hebben en dankbaar zijn, zuinig op je spulletjes zijn en dat het daar tegelijkertijd in het leven niet overgaat. Maar over eerlijkheid, een kritische blik, eigen keuzes maken en samen zijn met je familie en goeie vrienden, een goed gesprek, en kunst en cultuur in een tolerante samenleving.
Lieve eigenwijze pappie je was soms ook heel koppig en aards. Als de dokter het zei was het waar. Tot je laatste adem heb je de kracht van de wetenschap ondersteund en nodig gehad om je eigen keuzes te maken. Pas toen de oncoloog vorige week woensdag de handdoek in de ring gooide en je ons liefdevolle aankeek kon je het leven loslaten.
Pappie, Ik zal altijd van je houden!
