Een jaar of 28 zullen we elkaar gekend hebben. In die tijd hebben we van alles meegemaakt, maar elke herinnering begint ongeveer hetzelfde. Met een stevige omhelzing, waarna je steevast je handen op mijn schouders legde, me doordringend en vrolijk aankeek en vroeg: “Hoe gáát het met je? Gaat het goed? Ja? Mooi!”. Of woorden van soortgelijke strekking. Iedereen die je gekend heeft hoort het je denk ik zeggen, op de voor jou zo kenmerkende manier. Oprecht en hartelijk.
De momenten die we deelden waren op een bepaalde manier alledaags. Samen dingen doen, vaak op familieweekenden. Pannenkoeken bakken, soms een klusje, ’s avonds een spelletje.
Klaverjassen heb je me nooit kunnen leren, al heb je wel eens een poging gewaagd. Die poging strandde volgens mij met verwarring bij mij wat ik nou precies moest doen, en verwarring bij jou hoe het mogelijk was dat ik het niet begreep ;-). Padvinderen ging beter. Je was degene die het spelletje introduceerde en we speelden het vaak urenlang.
En zo zijn er veel, vaak kleine herinneringen. Naar de jachthaven fietsen, zeilen, gewoon samen een bakkie drinken. Vaak heb ik gegrinnikt over je vastberadenheid over een bepaald standpunt, dat je vaak hevig knikkend en met gesloten ogen kracht bij zette met een “Ja hoor, jahaa, ja.” Of de manier waarop je commentaar leverde op een voetbalwedstrijd van de neven in Dalerveen: “Manmanman, dat is toch geen voetbal. Zag je dat?”.
Uitgesproken, maar altijd oprecht.
Wim, in die op het oog kleine dingen zat denk ik je kracht. Het zijn geen grootse en meeslepende dingen die ik me herinner maar jij wist als geen ander hoe je betekenis moest geven aan het alledaagse en vooral hoe je dat samen met een ander kon beleven. Op die manier ben je belangrijk geweest en was je zeer geliefd, door mij en heel veel anderen. Dank voor wie je was, we gaan je ontzettend missen.
Paul Zondervan
