Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Van een vriend leende ik een boek van Willem de Ridder dat ik bij hem thuis had zien staan. Ik kende de schrijver voornamelijk als zogenaamd sprookjesverteller en verwachtte dan ook dat ik een vermakelijk sprookjesboek te lezen zou krijgen. Enigszins teleurgesteld constateerde ik dat het hier om een soort handboek ging, iets dat ik natuurlijk had kunnen weten, de titel bedroeg: ‘Handboek Spiegelogie’. Ik las; “Wat is Spiegelogie? De wereld om je heen spiegelt jou. Ieder ander is een spiegel voor jou, zoals jij een spiegel voor alle anderen bent.” In Spiegelogie leerde je voorbij de uiterlijke situatie te kijken en je te focussen op datgene wat je werkelijk wilde. Spiegelogie ging uit van een aantal basiszaken zoals; leven in het nu, acceptatie en liefde, intuïtie en nuchterheid, kosmische kracht en universele verbondenheid. De werkelijkheid maak je zelf, waarin de wereld is zoals je er naar kijkt. Anderen vormden daarin voor jou een perfect spiegelbeeld. Alles in dit leven kon je creëren als je het spontaan, dankbaar en vol overtuiging deed. De macht zat in jezelf en als je je energie richtte op wat je wel wilde, gebeurde dat ook. Je creëerde de wereld naar jouw beeld en gelijkenis. Als je van jezelf hield, functioneerde je het allerbest. Wat je verwachtte, kreeg je ook. Spiegelogie was er voor iedereen. De liefdevolle energie van het universum was onbeperkt voor iedereen gratis verkrijgbaar. Je kon vooral ook praktiseren door deel te nemen aan diverse fanclubjes door het hele land. Je hoefde er niets voor te doen, je hoefde er niets voor op te geven, je hoefde in niets te geloven, je hoefde niemand te volgen, je hoefde jezelf niet te veranderen of iemand anders te overtuigen. Je deed het voor niemand anders dan voor jezelf. “Je was zelf de koning van je eigen koninkrijk.”
Nadat ik het boek in korte tijd had uitgelezen, was ik nieuwsgierig geworden naar de uitwerking ervan en ging via het internet op zoek naar deze zogenaamde fanclubjes om het gelezene in de praktijk te brengen. Van nature had ik niets met groepen en was het liefst zo individualistisch mogelijk, maar ik wilde niet star zijn en was vooral ook benieuwd hoe zoiets zich ontwikkelde. Nog geen twee weken later zat ik met zo’n twaalf andere ‘fans’, want zo werden je medestanders genoemd, rondom in een kring. Fans steunden elkaar en benoemden in het kringgesprek elkaars positieve eigenschappen. Het leek een filmscene waarin ik terecht was gekomen. Plotseling zat ik tussen volkomen vreemden met wie ik in slechts een paar minuten tijd ´bevriend´ was geraakt. Het was niet eng, niet zweverig en bleek vooral leuk te zijn. Iedereen was open in het verwoorden van zijn of haar wensen en verlangens. Vooral de praktische inhoud vond ik veelbelovend. Na afloop wilde ik wegfietsen toen bleek dat ik een lekke band had. Aangezien ik altijd een klein fietspompje in mijn fietstassen paraat had, dacht ik het probleem snel opgelost te hebben. Nadat ik de band opgepompt had sprong ik op de fiets en reed weg. Op hetzelfde moment hoorde en voelde ik het bonken van de velg van mijn achterwiel op het wegdek. Finaal leeg. Band aan gort. Buiten was het min acht graden Celsius. Een gure wind en 'a long way from home'. Toch zat er niets anders op dan te gaan lopen. Vanaf deze locatie was openbaar vervoer geen optie, het leek erop dat de buslijnen met opzet niet naar mijn verblijfsadres reden, maar juist wel naar alle andere uiteenlopende eindhaltes in de stad. De enige optie was om met de fiets aan de hand, met een aanlopend achterwiel, door de rijke straten van de hoofdstad te wandelen. In de snijdende kou liep ik langs de prachtige ambachtelijke architectuur die architecten, bouwmeesters en bouwers in de vorige eeuw, en de eeuwen daarvoor, aan ons hadden achtergelaten. Ik keek naar binnen in de verlichtte huiskamers achter glas. Zag prachtige entreepartijen. Schitterend bewerkte deuren. Liefdevolle details in fantasievol en vakkundig metselwerk. Smaakvol toegevoegde ornamenten. Ik zag de hand van de meester. Ik zag het mooie grote geheel dat alles met elkaar verbond. Ik laafde mij op deze middernachtelijke voettocht aan de rijke vormentaal die zich om mij heen had gevormd. De gure wind had ik het merendeel van de route in mijn rug, alsof de straten mij ervoor afschermden. De temperatuur in mijn lijf steeg en na vijfenveertig minuten bereikte ik mijn tijdelijke huis. Eén ding wist ik zeker; in deze stad hoorde ik thuis.

Willem de Ridder, je bent een groot inspirator die menig mens heeft aangeraakt. Wat een bijzondere man ben je. Je genoot intens genoot van het aardse leven en je liefde en dankbaarheid gaf je aan iedereen door.
Spiegelogie, verhalenverteller, radiomaker, wat je ook deed, je deed het met passie, betrokkenheid en liefde.
Nog steeds, tot op de dag van vandaag, luister ik naar je prachtige meditaties en wijze blik op het leven. Je bent een prachtmens die ik nooit zal vergeten. Willem de Ridder, een hele gelukzalige reis, mooie ziel. Voor altijd in mijn hart 🙏❤️🙏
Hartegroet,
Sheila Neijman