Wat was je toch een gave kerel.
Ik zat bij je in de klas, en je was iemand die zijn mening niet onder stoelen of banken stak. Je zei wel eens tegen mij, "die broek moet je niet aandoen"! Ik vroeg dan waarom niet en dan zei jij weer,"Die maakt je iets te dik"!. Ik heb die broek nog 2 keer afgetrokken, maar jou mening telde voor mij heel erg. Ik geloofde je. We hadden samen een aparte band. De dag voordat je ons ging verlaten beldde je me nog op om te vertellen dat we 2 uur gingen kanoën in de plaats van 1 uur. De donderdag was je niet op school. Op donderdagavond kreeg ik een telefoontje en diegene vertelde me dat jij William verongelukt zou zijn samen met je neef en vriend Roland. Ik wilde het niet geloven. Maar de vrijdag dat we naar het kanoën gingen, zagen we je vaders schip (waar jij zo trots op was) verlaten en alleen. En daar vertelde onze leraar inderdaad dat je met een ongeluk, uit het leven gerukt was. Ik kon en wilde het niet geloven. We moesten allen naar school, en daar hebben we een gehel tijd over jou gesproken. Daarna mochten we naar huis. We zijn met heel vele nog gebleven op school. Waarom jij? Ik moest mijn maatje missen. Wie kwam er nu langs me zitten bij Nederlands? We gingen naar de plek waar je bent berongelukt, maar dat voelde erg naar.
Toen volgde de dag van je afscheid. Het was erg emotioneel en we zagen dat je ouders en je zus met zoveel verdriet, en ook natuurlijk de ouders en familie van Roland.
We kregen allemaal een prentje en dat draag ik nog steeds elke dag met me mee. Alleen prentjes van mijn dierbare draag ik dagelijks mee.
Ik denk nog vaak aan je! Je was een erg geliefd persoon.
William, ook ik mis jou!
Dikke kus!
Grajanne
