Willum met een u. Niemand anders zou dat kunnen bedenken behalve jij. Jij was je eigenzinnige zelf in voor- en tegenspoed. Authentiek en uitgesproken. Die warrige krullenbol, brilletje beslagen en een grote glimlach als je voelde dat je een discussie te pakken had waar de ander op aan ging. Ik was denk ik 20 en we zaten -uiteraard met een wijntje- met Wieke aan de eettafel. Jij was teleurgesteld. Want volgens jou had ik al veel te lang een relatie (drie jaar op dat moment). Ik was mijn jeugd aan het vergooien. "Als je een hele doos vol chocolaatjes hebt, moet je ze toch zeker allemaal uitproberen?" Jij vond het ondenkbaar dat ik genoegen nam met het eerste chocolaatje. Ik probeerde nog een tegenargument: "Willum, als ik de TV aanzet en ik zie een programma dat ik leuk vind, dan ga ik toch ook niet alle zenders af om te zien of mijn eerste keuze wel écht de beste was?" Jij mompelde wat. Chocolaatjes, daar ging het om. Smaken verschillen, maar je had ergens wel gelijk. Er is veel meer dan slechts tevredenheid.
De eettafel, een paar jaar later. De nodige flessen wijn op tafel. Sas was inmiddels afgehaakt en gaan slapen. Wieke zat er nog, maar was verbaal ook afgehaakt. Wij bleven maar discussiëren. Totdat Wieke op een gegeven moment zei: "Jezus, ik word gek van jullie. Ik wil gaan slapen. Jullie blijven maar herhalen wat jullie bedoelen, maar eigenlijk zeggen jullie hetzelfde." Waarschijnlijk had ze gelijk en ik vond dat een mooi moment om af te haken. Jij vond het een mooi moment om met Wieke in discussie te gaan over wat ze zojuist gezegd had.
De eettafel. De nodige flessen wijn op tafel. Ik had mijn nieuwe cowboylaarzen aan en was erg content met mezelf. Met zijn drieën zongen we op YouTube de karaokeversie van "Non non rien n'a changés" mee. Het ging te snel en je vond dat het aan het liedje lag. Dezelfde avond kregen we het over mijn schrijfkunst. Of vooral, alles wat daar volgens jou aan veranderd moest worden. Je had vertrouwen in me, maar vond me te eigenwijs. Gaf tips over wat er allemaal anders moest. Ik was het daar niet mee eens. Dat sterkte jou in je mening dat ik nog veel te leren had. Toen ik naar huis ging, gaf ik je een dikke knuffel. Je ze: "Eline, je bent hier altijd welkom, maar wil je volgende keer die vreselijke schoenen thuis laten?"
Ik wil het niet graag toegeven, maar jaren later besef ik dat je gelijk had. Over de chocolaatjes, over mijn eerste vriendje, over de afstotelijke cowboylaarzen. Maar niet over mijn schrijfkunsten. Want jij zou het waarderen dat dit stuk veel te lang is om te lezen.
Lieve Willum, wat ga ik je missen. Als vader van Wieke, als fotograaf, als knorrepot, als filosoof, maar vooral als vrije geest. Mensen zoals jij zijn zeldzaam. Met al je prachtige, eigenzinnige eigenschappen, maar ook (of misschien juist) met je lastige eigenschappen. Wat je ook zei, wat je ook deed, van jou kon iedereen het toch hebben. Jij had een soort wild-card. Want jij was Willum. Willum met een u.
