Just wanted you to know.......
....I\'m
thinking
of you
during this difficult time.

In mijn tijd op Koningsbosch heb ik als één van de stoet markante mensen die daar werkten Wim leren kennen. Ik herinner me hem als een warme en aanspreekbare persoon, terzake kundig en met een uitstekekende mensenkennis. In mijn beleving had Wim iets dat direct duidelijk maakte dat hij een volledig authentiek persoon was, en dat blijkt een zeldzaam.
Marieke, heel veel sterkte met het verwerken van het onherstelbare verlies van een zeer bijzonder persoon die bovenal je vader was.

Een mooi, warm mens is van ons heen gegaan.
Een man van de sixties!
Het was altijd prettig om hem te ontmoeten en met hem te praten.
Beste Marieke,
Dood gaan is iets absurts, je zal hem nooit meer horen, nooit meer echt zien.
Maar weet dat hij voort zal leven in heel veel harten en dat er heel veel over hem gesproken zal worden door mensen die hem gekend hebben.
Ik wens je heel veel sterkte met het verwerken van dit verdriet.

Dag Marieke,
Al weer heel wat jaren geleden, jij was toen nog heel klein, heb ik een aantal jaren gewerkt in de jeugdherberg in Castricum. Ik weet nog dat ik heel erg moest wennen aan de stem van Willem, die zware en gedragen stem. Het was een geweldige vrijheidslievende tijd in de jeugdherberg. Nu ik dit zo schrijf denk ik met hele warme gevoelens terug aan die tijd en zeker ook aan Willem. Een man met een groot sociaal hart, een man met heel veel passie voor het jeugdherbergwerk, een man waar je niet om heen kon (letterlijk en fuguurlijk niet). Ik wens jou en de jouwen alle sterkte toe met het verwerken van dit grote verdriet.

Dag Marieke,

We hebben elkaar al (meer dan?) 30 jaar niet gezien. Toch, via m\'n ouders (en vroeger via Oma Rene), weten m\'n broer en ik ons al die tijd toch enigszins op de hoogte van de grote lijnen van jouw leven.

Stom toevallig bladerde ik een week of wat geleden bij m\'n ouders door een oud foto-album van Oma Rene. En zo waren daar ineens foto\'s van, en dus ook weer mijn herinneringen aan, \'Castricum\'. De jeugdherberg, de grote boom op het pleintje voor jullie huis, jij in je blauwe overall, altijd lachend en ondernemend het voortouw nemend bij het spelen met Maarten en mij in de achter- c.q. \'kippentuin\' ;-). Maar het sterkst, en nergens in beeld gevangen: de prachtig zware, welhaast soulvolle stem van je vader.

Je vader heeft blijkbaar indruk op me gemaakt. Veel sterker dan alle visuele herinneringen die ik aan jullie heb, is de auditieve herinnering aan zijn stem. Tot mijn verwondering, na al die jaren dat we elkaar al niet meer gezien hebben, kan ik die stem nog steeds helder horen :-). Ik realiseer mij dat pas nu.

Lieve Marieke, ik wens jou en alle nabestaanden heel veel kracht bij het verwerken van dit verlies. Het kan haast niet anders dan jouw vader een kleurrijk en vriendenrijk leven achter zich laat, ik hoop dat jij hiervan tijdens de uitvaart, maar ook nog daarna, getuigenis en steun mag ontvangen.

Lieve groeten van je \'verre\' neef,

Wouter Spruijt

Ik zou er een boek over kunnen schrijven over Wim en de Jeugdherberg te Bakkum.
Bijna 8 jaar met Wim samengewerkt wat een fijne tijd denk er heel vaak aan terug.
Vertel ook nu nog aan mensen die ik spreek over deze tijd hoe je met een leuke club mensen bij elkaar kon wonen en samen heel veel werk kon verzetten.
De lange avonden sávonds in de bar en toch s\'morgens weer vroeg op plakjes kaas snijden voor het ontbijt, veel met Wim samen gedaan in shit gestaan in de grote put naast het woonhuis als de riolering weer eens verstopt zat.
Samen in ons onderbroekkie in het steenkoude water van de reinwaterkelder omdat de vlotter niet meer werkte. Hij stond ook altijd voor je klaar om bij te springen als het druk was.
Hoor het hem nog zeggen kom straks wel ff mee helpen opscheppen voor 160 personen. Indertijd ook samen op het asfalt gezeten voor de vrachtwagens met radioactief afval in IJmuiden zoals Jose al vertelde.
Posterjes plakken samen met Kees Jan nadat we ons verstopt hadden toch nog opgepakt worden door de politie. Mee naar het buro waar we onze plakspullen moesten inleveren en we mochten zonder bekeuring weer naar huis omdat de dochter van de agent de dag ervoor op het kinderfeestje van Marieke was geweest.
Willem je bent een vriend en vaderfiguur voor me geweest en daar heb ik je al eerder voor bedankt dat wil nu nog graag een keer doen bedankt voor alles.

Hoe bizar, wat een schok. De laatste weken moest ik een paar keer denken aan mijn jeugdherbergtijd in Bakkum en aan de mensen waarmee ik gewoond en gewerkt heb en aan Wim, zijn vriendelijkheid, zijn honden, die bril, baard, zelfs zijn loopje kan ik mij nog herinneren. En de bus waarmee we naar amsterdam reden om de film 1900 te zien. Nu al? Te jong. Had hem graag nog eens ontmoet.

Zoveel jaren elkaar niet gezien en dan, tijdens het lopen van de vierdaagse in Nijmegen, via voicemail dit bericht!
Wat een schok en wat een herinneringen komen er los. De foto van Wim voor de bus is volgens mij genomen tijdens een vakantie in Frankrijk. Ik was daar samen met José en natuurlijk Marieke bij. Wat een leuke tijd...
Had in ieder geval tijdens het lopen veel tijd om terug te denken aan mijn fantastische jeugdherberg periode.
Karin, ontzettend bedankt dat je mij dit bericht door hebt gegeven!
Lieve Marieke, heel veel sterkte! Maandag zien we elkaar.
liefs, Regien

Er is een kanjer van ons heengegaan en het doet me pijn.

Wim was eerst alleen een fijne collega voor me maar al gauw had ik het voorrecht om hem een goede vriend te kunnen noemen. Het was altijd plezierig in zijn omgeving, warm, gezellig. De conversatie met Wim staakte nooit; het ging soms over eenvoudige dingen zoals onze liefde voor Ajax maar ook vaak over de wezenlijke dingen in het leven zoals politiek, de liefde en natuurlijk het onrecht in de wereld. Onrecht, daar had Wim een broertje dood aan.
Direct gebeld toen ik hoorde dat hij zo ziek was. We hadden elkaar tien jaar niet geproken maar het het geprek kwam meteen op gang en het was weer ouderwets gezellig ondanks zijn pijn.

Er is een kanjer van ons heengegaan en het doet me pijn.

Veel sterkte Marieke.

I have tried in my way to be free

Een regel uit een favoriet lied van Wim, ?Like a bird on the wire? van Leonard Cohen.
Wim was romanticus, hij hield van de boeken van Herman Hesse, van de muziek van de Moody Blues. In zijn hart was hij een kunstenaar, genoot van zeefdrukken, van grafische kunst en architectuur, toverde De jeugdherbergbar om tot een bar in De Stijl.
Hij was zeker geen kluizenaar, hield van mensen, gezelligheid, leven in de brouwerij. Zeer sociaal, was er altijd voor in om een ex-gedetineerde weer aan werk te laten wennen.
Mijn eerste ontmoeting was met zijn telefoonstem. Prachtig! Vervolgens kwam ik een maand later op sollicitatiegesprek, ik moest mijn eindexamen nog doen. Hij was het vergeten, kwam een half uur te laat met een zakje maden uit de dierenwinkel in zijn hand voor de leguaan in het terrarium. Getver!
Het was 1974, het ?love and peace? tijdperk regeerde, ook in Bakkum. Dit vertaalde zich in veel middelen, Amerikanen en openingstijden van de bar alleen voor het personeel tot vroeg in de morgen, lange jurken met kraaltjes en spiegeltjes waarmee we van Wim niet de gasten mochten bedienen. Hij vond me nogal traag de hal dweilen. Ik had nog nooit een dweil van dichtbij gezien. Het was een mooie tijd in de jeugdherberg, maar met de inhoud van het huishoudelijk werk had dat weinig te maken. Het leven op de privé-gang, daar draaide het om. Ik ging in de wereldwinkel van Castricum werken, Wim maakte antikernenergie postertjes in zijn zeefdrukschuurtje en het AKC (Aktie Komitee Castricum) werd opgericht. De politie had veel werk om hem van het asfalt te krijgen bij het protest tegen het dumpen van kernafval in zee. Mooie tijden, de herinneringen stromen langs deze week.
We hebben jaren samengeleefd, elkaar van nabij meegemaakt, ook lang na ons samenwonen. De laatste jaren zagen we elkaar sporadisch, ik probeerde op mijn manier mijn vrijheid vorm te geven, en kon dat eindelijk los van hem. Voor het laatst zag ik Wim afgelopen zomer op het terras voor de nieuwe bibliotheek in Amsterdam. Samen koffie drinken en ophalen hoe het met die en die was. Als vanouds vertrouwd en gezellig.
Dat we sterker gehecht waren dan ik vermoedde, bleek toen ik het ultieme nieuws van Marieke vernam. Het doet pijn, onverwachts veel pijn.

Don?t it always seem to go /
That you don?t know what you?ve got till it?s gone. (Joni Mitchell)

Sterkte Marieke, fijn dat je dit initiatief genomen hebt.
Dank je wel Eddy, voor je steun en begrip.