Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Er valt zoveel te zeggen maar ook weer niet. Waar moet ik beginnen? Ook al zagen we elkaar de laatste jaren weinig en hoorde ik meestal alleen via Adry of tenniskennissen of familie hoe het met je ging. Het is zo bizar dat je er dan ineens niet meer bent. Op de uitvaart kwamen zoveel gezamenlijke herinneringen voorbij. Wat hebben we veel met elkaar meegemaakt vroeger, vooral heel veel mooie dingen waar ik op terug kijk. Toen onze families samen op vakantie gingen, naar de camping in Frankrijk en zelfs later toen alleen Jef en ik nog meegingen en we verbleven in een groot huis in Toscane. Daar herinner ik me het meeste van, dat we gingen barbecueën, badmintonnen, stadjes bezoeken en yahtzeeën en hartenjagen of 31-en. En ook menig oudejaarsavond vierden we met elkaar. En daar kwam ook vaak de triviant op tafel. Wim, ik herinner me jou als een encyclopedie. Jij wist gewoon altijd alles! Uiteraard vooral over sport en muziek maar ook algemene dingen en actualiteiten, en vaak op het jaartal af. En ook jouw kenmerkende, triomfantelijke grijns wanneer er iets te lachen viel, zal ik niet vergeten. Wim ik voelde me altijd fijn bij jou. Lief, warm en grappig zo ga ik jou herinneren, samen met al die momenten van vroeger. Ik hoop dat je samen met mijn pa daarboven jullie vriendschap voortzet. En je vertelde ook ooit een mooi verhaal over een energie die je voelde van een overleden familielid. Als jij zoiets vertelde dan moest het wel waar zijn. Dus ik geloof dat je er nog `bent`, hier en natuurlijk in onze herinneringen.

Wij kennen Wim vooral als de vader van Jeffrey en de man van Adry. Dankbaar zijn wij voor de inspanning die hij geleverd heeft om het levensverhaal van mijn vader, meneer Bakker tot een mooi einde te brengen ondanks de vele veranderingen waarmee we elke keer kwamen.
Wim kennen wij natuurlijk ook als privé chauffeur van Adry en mij als we na een dag shoppen in Amsterdam bij de Oranjebaan, bepakt met tassen, bij hem in de auto ploften.
Vooral kennen we Wim als een aimabele man die niet direct op de voorgrond wilde treden maar met zijn nuchtere en soms laconieke opmerkingen de stemming altijd wist op te vrolijken.
Lieve Adry, Fabienne en Jeffrey, we zullen Wim niet vergeten,
Rolf en Nettie

Wij zijn altijd vriendjes en maatjes geweest. Jij was 12 en ik 9 toen we tegenover elkaar kwamen te wonen in het Lindbergplantsoen. Jij op nummer 22, ik op nummer 10.

Ik speelde veel met je zus Johanna, en jij deed vaak mee met verstoppertje, spoorzoekertje en busje trap. In de winter speelden we bij jullie thuis Monopoly of een kaartspel. Ik vond je toen al een aardige jongen.

Als tieners gingen we naar instuif Het Eendje, en 's avonds liepen we samen naar huis. Het begon met een knuffel en een kus, en later werd het meer. Ook ging ik bij NEA naar jouw voetbal kijken. Ik vond er niks aan, maar toch…

We verloofden ons, samen met Ton en Yvonne, in Benidorm. Daarna konden we een flatje huren in de Carmenlaan en op 31 januari 1974 zijn we getrouwd. Vijf jaar woonden we daar, en toen kochten we ons huis in de Don Boscolaan.

In 1981 werd Fabienne geboren. Wij genoten met volle teugen van de baby! Vijf en een half jaar later, in 1986, kwam Jeffrey. Twee weken na zijn geboorte werd jij geopereerd. Dat ging niet goed. En ook toen moest ik voor jouw leven vechten...

Tijdens je herstel hebben we gelukkig samen veel van Jeffrey kunnen genieten.
Ons huis werd te klein, en we verhuisden naar de Marshallsingel. Daar hebben we geweldige jaren gehad.

Je hebt tot je pensioen met veel plezier gewerkt. Daarna genoot je van je tuin, ons huis, koken, tennis en golf. Maar het meest genoot je van je kinderen en kleinkinderen.

Tot die bult in je nek... nierbekkenkanker.

We hebben samen menige traan gelaten, want we wisten dat het einde eraan zou komen. Maar jij bleef positief, ondanks die hevige pijn. Je onderging alle nare behandelingen, alleen maar om langer bij ons te zijn.

Tot die zaterdag, 8 februari. Heel onverwacht.

Ook toen waren we één. Zelfs in die laatste minuten was er nog dat magische, verliefde gevoel tussen ons.

Als er een leven hierna is, kiezen we weer voor elkaar. Dat hebben wij elkaar al beloofd.

SAMEN OP PAD
Mijn moeder werkte altijd op zaterdag, wat betekende dat we die dag alleen met mijn
vader waren. En op zaterdagen gingen we altijd leuke dingen doen. Naar de bakker om
brood en iets lekkers voor bij de koffie te halen. Even naar het winkelcentrum, omdat ik
"alleen even wilde kijken" in de winkels. Op de fiets naar Annie. Gaatjes in mijn oren
laten schieten. We gingen naar de pierenbadjes in het Amsterdamse Bos, paddestoelen
kijken (rood met witte stippen) in het Thijssepark, de vogeltjes in de volière bewonderen
én sneeuwklokjes zoeken in het Broersepark.
We gingen regelmatig naar het strand en haalden dan een zure bom bij de viskraam.We
gingen naar de kinderboerderij, Artis en De Efteling. In de herfst raapten we walnoten
bijde bomen naast onze basisschool. Toen we ouder waren gingen we samen
tennissen, hadden we met Jeff en Marleen golfles en liepen we in 2009 mee met de
Dam tot Damloop. In 2022 gingen we samen met Niels naar een concert van de Rolling
Stones.
Toen mijn ouders afgelopen zomer terugkwamen van hun vakantie met Jeffrey, Marleen,
Benjamin en Norah, spraken we af dat we iedere zaterdag samen iets leuks zouden
gaan doen.
We hebben prachtige dagen gehad. We bezochten Paleis Soestdijk, gingen naar
Dordrecht en de tentoonstelling van Cees in Bleskensgraaf, naar Volendam, Gouda,
Delft, Amersfoort en Haarlem. We deden meestal een historische stadswandeling en
genoten tussendoor van een gezellige lunch.
---
Mijn vader hield van het leven en van de mensen om hem heen. In al deze herinneringen
leeft hij voort, precies zoals hij was: betrokken, actief en altijd in voor iets leuks. Dat is
hoe ik hem zal blijven herinneren.

SCHAATSEN
26 februari 1986. Mijn vader deed mee aan de Elfstedentocht en samen met mijn
moeder keken we de hele dag, onder een dekbed op de bank, naar de verslaggeving op
tv in de hoop dat we hem zouden zien. Heel even zagen we hem voorbij flitsen, maar de
camera’s hadden meer aandacht voor W.A. van Buren en Evert van Benthem, die
uiteindelijk voor de tweede keer op rij won.
We keken ook altijd naar het schaatsen op tv en volgden alle wedstrijden van Falko
Zandstra, Rintje Ritsma, Gianni Romme, Yvonne van Gennip en de Noorse Johann Olav
Koss.
Op zaterdagmiddag ging hij met ons naar de Jaap Edenbaan, waar wij schaatsles
hadden. Nadat de Friese doorlopers waren ondergebonden—en later de lage en hoge
noren—bleven alle vaders nog even kijken en vertrokken dan voor een biertje naar De
Skeeve Skaes.
Zodra het begon te vriezen, werd goed in de gaten gehouden ‘of het al kon’. En zodra het
kon, werd er het liefst een tocht geschaatst. De Botsholtocht was favoriet, maar ook de
Ankeveense Plassen of een paar rondjes op de Amstelveense Poel.
Op 11 februari 2012 reden wij samen met Jeff de Waterlandtocht in het prachtige
polderlandschap rondom Broek in Waterland. We begonnen in de verkeerde richting,
waardoor we flink wat extra kilometers maakten—iets wat niet iedereen kon waarderen.
In 2018 en 2019 zagen we samen vanaf de VIP-tribune de beste schaatsers ter wereld
voorbijrijden tijdens de Wereldbekerwedstrijden en het WK Sprint in Thialf. Dweilorkest
Kleintje Pils zorgde voor feestelijke muziek en een uitbundige sfeer. Wij genoten.
VAKANTIES
Frankrijk was het favoriete vakantieland van mijn ouders. Vaak gingen we naar Zuid-
Frankrijk, naar een camping aan de Middellandse Zee, maar ook de westkust was
geliefd. Omdat mijn opa en oma ook dol waren op Frankrijk, zetten zij aan het begin van
het seizoen vaak de caravan neer op een camping aan zee. Vervolgens gingen wij, net
als de zussen van mijn moeder met hun gezinnen, om de beurt daar vakantie vieren.
Aan het eind van de zomervakantie reisden mijn opa en oma weer die kant op en namen
de caravan mee terug.
Ik herinner me het vangen van kokkels, die we vervolgens in een pan op de barbecue
bereidden, het luisteren naar de Tour de France via de wereldontvanger, het slenteren
over boulevards langs het strand en door de straatjes van de Franse dorpjes die we
bezochten. Klauteren over de rotsen, ijsjes eten met een parapluutje erop, artisjokken
met een sausje en maïskolven die we zelf – illegaal – geplukt hadden. Mijn vader bakte
pannenkoeken in de caravan alsof het een foodtruck was, en we deden boodschappen
bij de grote Franse supermarkt.
Ook herinner ik me een vervallen schuur midden in het bos, vol harspotjes – destijds
mega populair – waarmee we de hele achterbank hebben volgeladen om ze mee terug
naar Nederland te nemen. En natuurlijk het vissen: een keer toen ik nog heel klein was
hadden we zelfs een meerval aan de haak.
Meestal was het prachtig weer tijdens onze vakanties, maar we hebben ook een keer
meegemaakt dat de camping overstroomde en het kleine kabbelende beekje
veranderde in een wilde rivier. Jeff en ik vonden het geweldig.
En dan de wintersportvakanties… Mijn vader werd 50 in 1998 en we vierden dat met het
gezin in Saalbach, waar Jeff leerde skiën en wij samen in een heel divers skiklasje zaten.
In 2005 gingen we met het hele gezin, aanhang, Hilda en de kinderen in de kerstvakantie
op wintersport. Omdat we een kamer over hadden kwamen Ton en Yvonne ook nog een
paar dagen langs. We verbleven in een gloednieuw huis in La Toussuire. In 2008 gingen
we naar Saint Sorlin d’Arves en jaren later, in 2017, gingen we opnieuw met het hele
gezin naar Flaine. Ondanks Jeffs ski-ongeluk – dat gelukkig goed afliep – hebben we er
samen een fijne week van gemaakt.
Ik denk ook nog vaak terug aan onze vakantie op Mallorca, waar ik een heel programma
had uitgestippeld. Mijn ouders hadden daardoor geen seconde rust, maar in één week
tijd hadden ze wél alle strandjes, dorpjes en bezienswaardigheden van het eiland
gezien. Moe maar voldaan vlogen we terug naar Amsterdam.
Extra dierbaar zijn de vakanties met het gezin, samen met Niels, Marleen, Benjamin en
Norah. In 2021 gingen we naar Italië. Daar zaten we op een berg in Roccoverano,
Piemonte, met een prachtig uitzicht. We hadden een groot huis met een zwembad en
genoten van dagjes naar het strand, een wijnproeverij, voetballen en spelletjes in de
tuin, barbecueën, een uitstapje naar Barolo en lekker uit eten.
De laatste vakantie met z’n allen was in april vorig jaar, naar Menorca. Wederom een
fantastisch huis met een zwembad en een geweldig uitzicht. Ondanks zijn ziekte heeft
mijn vader nog enorm kunnen genieten van de uitstapjes naar de mooie strandjes,
dorpjes, de ezelopvang, gezellige lunches en barbecueën op het terras bij het huis.

Dierbare herinneringen aan mijn vader.
VRIENDEN
Mijn ouders leerden elkaar al jong kennen en hadden daardoor veel gezamenlijke
vrienden. Vaak stellen met wie ze regelmatig afspraken. Ik herinner me de avonden van
‘de kaartclub’, steeds bij iemand anders thuis. De mannen speelden klaverjassen en
hartenjagen, terwijl de vrouwen aan de andere kant van de kamer gezellig zaten te
kletsen. Wie verloor, moest geld in de pot stoppen, en eens per jaar gingen we met alle
gezinnen iets leuks doen van dat gezamenlijke bedrag.
Mijn ouders gingen ook vaak met vrienden op vakantie of een weekend weg. Naar het
strand in Zandvoort, samen eten, uit eten en met een vaste groep tennissen. Vissen in
een roeibootje op de Botshol, naar de kermis op Koninginnedag of naar een concert van
zijn helden: de Rolling Stones.
De laatste jaren ging mijn vader graag met vrienden golfen, iets waar hij altijd enorm
naar uitkeek. Hij hechtte veel waarde aan vriendschap en zijn vriendschappen duurden
een leven lang, gebouwd op vertrouwen en gedeelde herinneringen. Hij stond altijd voor
ze klaar (eigenlijk voor iedereen), hij luisterde naar hun verhalen en ze lachten veel
samen. Zijn vriendschappen waren geen toevallige ontmoetingen, maar echte
verbindingen die de jaren moeiteloos trotseerden.
VOETBAL
Op zondagavond om 19.00 uur klonk steevast de iconische tune van Studio Sport. Mijn
vader keek dan alle samenvattingen van de Eredivisie én de andere grote
sportwedstrijden van dat weekend. Mijn moeder en ik vonden er niks aan en wilden
liever iets anders kijken, maar ik denk dat mijn vader nog nooit een aflevering heeft
gemist.
Vroeger voetbalde mijn vader bij de Rooms-Katholieke Sportvereniging Nuttig En
Aangenaam (NEA), een prominente club in Ouderkerk aan de Amstel. Naast dat voetbal
een sportieve activiteit was, vervulde het ook een sociale rol. Hier kwam je iedereen
tegen: oom Piet en oom Frans, die bij mijn vader in het team zaten, en alle vrienden uit
Ouderkerk.
Toen Jeffrey nog bij RODA '23 in Bovenkerk voetbalde, stond mijn vader altijd trouw
langs de lijn. Vaak ging ik met hem mee. Onze zaterdagochtenden begonnen met het
wegbrengen van mijn moeder naar haar werk in Amsterdam, waarna we doorreden naar
het voetbalveld.
Eerlijk gezegd had ik niet zoveel met het voetbal, maar ik vond het heerlijk om samen
met mijn vader op pad te zijn. Met een warme chocomel, een koffie voor hem en een
roze koek erbij keken we naar de wedstrijd. Maar misschien nog wel interessanter dan
het spel zelf waren de toeschouwers langs de lijn—ouders die met ongekende passie
en luidkeels commentaar hun jonge kinderen coachten, alsof het de finale van de
Champions League was.
Over de Champions League gesproken… Mijn vader was een echte Feyenoorder, een
trotse Feyenoord-fan. Hoe iemand die niet eens in de buurt van Rotterdam is
opgegroeid toch zijn hart aan die club heeft verloren, blijft een raadsel… Maar ik herken
toch veel eigenschappen van een typische Feyenoord-supporter bij mijn vader.
Feyenoorders staan bekend om hun loyaliteit, ongeacht de prestaties van de club. Of
het nu goed of slecht gaat, de echte fan blijft altijd achter de club staan. "Hand in hand,
kameraden" is niet voor niets het motto. Mijn vader had ook wel een Rotterdamse
mentaliteit: "Geen woorden, maar daden." Hard werken, niet zeuren en gewoon doen.
Feyenoorders kunnen ondanks tegenslagen lachen om hun eigen situatie. Ze hebben
vaak scherpe humor en zelfspot. Allemaal eigenschappen die ik bij mijn vader ook
herken.
Via mijn werk kon ik goede plekken regelen voor de Nederlandse Champions League-
wedstrijden. Zo kwam het dat ik op dinsdag 17 oktober 2017 naast mijn vader en Jeff in
de Kuip zat voor de wedstrijd tegen Shakhtar Donetsk. De wedstrijd eindigde helaas in
een 1-2 nederlaag voor Feyenoord. Anderhalf jaar geleden, op woensdag 25 oktober,
zaten we er weer, dit keer voor de wedstrijd tegen Lazio. Feyenoord won met 3-1. Het
was een gedenkwaardige avond.

Allen hier aanwezig, maar speciaal
Adry, Fabienne, Jeffrey, Niels, Marleen en de kleinkinderen.
Wim, Adry en ik hadden afgesproken, dat ik deze tekst eerst persoonlijk aan Wim zou voorlezen, op een door hem gekozen moment. Helaas is hij mij te vlug afgeweest, zodat ik zal moeten gissen naar wat hij ervan zou vinden.
Duizenden keren zeiden wij tegen elkaar: tot morgen of prettig weekend en de laatste jaren: tot volgende maand. Dat zeiden wij in de stellige overtuiging, dat die dag er wel weer zou komen.
Na zoveel jaar valt het mij dan ook zwaar afscheid te moeten nemen van Wim.
Na 38 jaar samenwerking leer je elkaar een beetje kennen. Ik kan zeggen, dat dit bepaald niet onplezierig is geweest.
We begonnen als Polderprint op de Bankrasweg in onze vrije tijd en daarna de overname van Studio Meijerij. Eerst op de Startbaan in een kantorenpand, waarna we in 1989 een eigen bedrijfsgebouw hebben neergezet op ind.terrein Legmeer. Ik mag wel zeggen, dat we hier best trots op waren.
En alles wat we in die jaren hebben gedaan, hebben we samen gedaan.
Veel herinneringen schieten mij door het hoofd. Het belangrijkste bleef wel die ontelbare hoeveelheid drukwerk-orders, waar Wim zijn hele ziel en zaligheid in gestopt heeft..
Dierbare herinneringen ook aan al die drukwerk jaren, teveel om te benoemen.
Wat wel gezegd mag worden, zijn de vele uitjes op elke vrijdag de 13de. De ene keer was dat een kookcursus en dan weer een helicoptervlucht, steppen of paardrijden. Altijd afsluitend met een diner.
Een hoogtepunt voor Wim was een gewonnen wedstrijd, uitgeschreven door papiergroothandel Proost en Brandt. De prijs was enkele dagen met de Concorde naar New York in een luxueus hotel en diverse excursies met alles erop en eraan. Met als een van de hoogtepunten een indrukwekkende rondvlucht rond het Vrijheidsbeeld.
Op de drukkerij was Wim een op en top vakman, op druktechnisch gebied: de spil in ons bedrijf. Hij was een echte auto-didact. De drukkerij draaide op zijn kennis en kunde. Ikzelf stond er nog weleens van te kijken met welk gemak hij dingen oploste of meerdere persen tegelijk liet draaien.
Zelf wilde Wim nooit echt op de voorgrond treden. Hij was bescheiden, rustig en altijd zichzelf.
Dat wil niet zeggen, dat hij geen mening had, Die had hij wel degelijk
Natuurlijk hadden wij weleens meningsverschillen, maar dat hebben wij dus altijd fatsoenlijk opgelost, als ik er nu zo op terugkijk.
Maar bovenal was Wim een heel plezierig mens, met een mooi karakter en de beste compagnon die ik mij kon wensen.
Wim bedankt voor alles wat je voor mij betekend hebt en wat we samen voor elkaar gekregen hebben.
Wat ik het meest ga missen, zijn de gewone gesprekken, welke wij hadden over van alles en nog wat tot de laatste woensdag aan toe.
En wat ben ik je gaan waarderen, zoals jij met je ziekte bent om gegaan!
Tot morgen, prettig weekend of tot volgende maand: voor ons komt deze dag helaas niet meer.
Wim, rust zacht
Piet en Anneke van Schie

De sport (voetballen) heeft ons samengebracht.
Zo'n 55j geleden hebben jij en Adry en ik met Yvonne ons gelijktijdig verloofd (intentie om te trouwen) op een luchtbed liggend in de azuurblauwe zee in Spanje. De sport verbond ons maar de vriendschap ging veel verder.
De verbroedering uitte zich in veel respect voor elkaar. Als er al eens een discussie was plaatste jij vaak de juiste correctie met een door jou kenmerkende kwinkslag.
Wim, ik had veel waardering voor jou bezige handen, een self made man in de drukkerij, in jullie huis en de tuin.
Jou positiviteit tijdens het ziekteverloop was voor mij een inspiratie. Elke kans van mogelijke genezing van deze k*t ziekte heb jij benut, echter deze oneerlijke strijd kan jij niet winnen.
Veel dank Wim, en veel mentale kracht voor Adry, kinderen en kleinkinderen
ps Wim geef Yvonne 'boven' een kus van mij
Ton