Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Wim was en aimabel mens; ik heb hem slechts een beperkt aantal jaren gekend, en ik had hem gegund dat daar nog vele jaren bij hadden gekund, maar tegen die vreselijke ziekte had hij geen kans. Ik heb altijd met plezier met of tegen hem getennist. Wim was altijd vriendelijk en opgewekt. Na het horen van zijn diagnose bleef hij optimistisch over de afloop. Hij heeft veel te kort van zijn kinderen en kleinkinderen kunnen genieten.
Roel Habiecht

Het is natuurlijk al weer even geleden, dat we met de Meijerij (altijd op vrijdag de 13e) uit eten gingen.
Dit keer reden wij met Wim & Adry mee in de auto. We reden richting Amsterdam via de Burg. Stramanweg.
Wim zei, op dat fietspad hiernaast kan je zo goed skeeleren. Ik zei goh Wim ik wist niet dat jij dat deed skeeleren. Nee, zei hij dat doe ik ook niet, maar op dat fietspad daar kan het heel goed, het is super mooi asfalt.
Wij lagen in een deuk van het lachen.

Tot op de dag van vandaag, als wij een mooi stukje asfalt zien, zeggen wij tegen elkaar daar kan je goed skeeleren. Nou skeeler jij dan? Nee dat niet.

Wim was voor mij een super lieve collega en werkgever. We hebben ruim 36 jaar met elkaar gewerkt en iedere dag met veel plezier.

Dag lieve Wim, (Willemijn) . Liefs Jolanda

Het was 1990 toen ik in Zwitserland ging werken en het contact met familie in Nederland veel minder werd.
In 1994, ik opende samen met mijn kollega een praktijk in Niederlenz, kwamen Wim en Adry langs om erbij te zijn. Het was Wim, die voor onze praktijk vanaf het begin, al het drukwerk deed, en daardoor ben ik al die jaren met Wim in contact gebleven. Vaak per telefoon en af en toe, als ik in Nederland was, ging ik even bij hem langs op de zaak.

Ik mis je Wim

Ik was 11 jaar toen Wim geboren werd, een lief blond ventje!
Dat werd later wel anders, met mijn broertje Frans waren zij zeer ondeugend en plagerig.
Op een morgen, ik was wat later opgestaan, en ging nietsvermoedend aan tafel. Naast mijn bord zag ik plotseling een dode muis liggen, ik gillend naar buiten en die twee achter mij aan! Maar zoals je ziet, nooit vergeten, en altijd veel van hem gehouden!
Lieve Wim, je bent voor altijd in mijn hart, ik mis je en huil af en toe zachtjes.

Kus van je zus Anneke

Al vele jaren lopen wij, Jan Scholte, Ton Geijsel en ik, met Wim op dinsdagmiddag een rondje op een golfbaan in de omgeving.
Wim wilde altijd vooraf een halfuurtje oefenen om te voelen wat de vorm van de dag was. Nou, zit er weer niet in vandaag was dan meestal zijn vaste opmerking.
Om vervolgens op de baan te laten zien dat het wel meeviel.
Wim had een professioneel golf horloge waarmee hij onderweg precies kon zien waar we waren op de baan.
En was daarmee dan ook vraagbaak voor ons. Hoe vaak hebben we wel niet geroepen: Wim...hoeveel meter is het nog van hier naar de vlag...?
En na ons rondje altijd het eigenlijk belangrijkste onderdeel, biertje en bitterballen.
Met daarbij vooral gezellig ouwehoeren over van alles en niets.
We zullen Wim daarbij nu moeten missen......de herinneringen zullen bij ons blijven.

Gecondoleerd met het verlies van Wim, wij wensen jullie veel sterkte toe.
Wim & Marga Molleman

Zittend achter de keukentafel, gebogen in een karakteristieke houding, de krant spellend, letter voor letter, elke dag, behalve zondag. Elkaar tegenkomend op de fiets op het zwarte pad, 'Ik ga naar de markt, ff een visje halen'. 'Hoe gaat het met de kids?' 'Koffie?' Bij en langs de schappen bij de Westwijk grootgrutter; Wim met een briefje, elke boodschap afstrepend. Samen naar het museum: museum More in Gorssel, museum Voorlinde in Wassenaar. Ziek als hij al was bezocht hij nog samen met Adry en Fabienne de tentoonstelling in Bleskensgraaf. De kenmerkende twinteling in zijn ogen sprak boekdelen. Ik zal het allemaal missen.
Als voetbalvaders, Wim van Jeffrey, ik van Kenneth, hebben we vele uren gedurende tig jaren langs de lijn doorgebracht toen beide zoons bij Roda '23 speelden. Ik schreef altijd het verslag, vaak ging het dan niet over de wedstrijd maar over de kolderieke acties van de toeschouwende ouders met hun capriolen. Paco: 'Pottedomme!' Van sommige ouders werd je doof als je naast hen stond. Ook de kroketten en broodje bal werden beoordeeld. Sommige ouders waren altijd de klos in mijn verslagen. Wim niet of nooit, hij was 'cool, calm and collected'. Tot het einde: 'Ik heb het geaccepteerd.'
Wim, adieu, tot God! Dank dat ik je heb mogen kennen.
Cees

Toen ik nog wekelijks samen met Jeffrey voetbalde, kwam Wim vaak kijken. Voor mijn gevoel onaangekondigd stond hij er dan opeens, niet ruim van tevoren maar eerder net na het eerste fluitsignaal. Net als Jeffrey meer een observator dan een uitbundige supporter, rende hij nooit schreeuwend langs de lijn. Ik twijfel zelfs of hij wel juichte. Eerder misschien een gebalde vuist bij een mooie combinatie-goal of een zondagsschot. Maar als een van de weinige ouders was hij er wel, regelmatig zelfs. Dat kan toch niet aan het niveau van het voetbal gelegen hebben, denk ik nu. Waarschijnlijk was het vooral voor Jeffrey, al kan het ook nog te maken hebben met een niet helemaal te snappen maar toch ook wel invoelbaar begrijpbare liefde voor het amateurvoetbal. Ik kies dan maar voor de combinatie. Hij was meestal na de wedstrijd ook snel weer weg, dus meer liefhebber van de reguliere eerst en tweede dan de derde helft. Maar: hij was wel een van de trouwste supporters. Dankjewel Wim, en veel sterkte voor Adry, Fabienne, Jeffrey, Niels, Marleen, Benjamin en Norah, en de rest van de familie en vrienden. Liefs, Jesse.