Overlijdensbericht en herinneringsplaats van

Wim Payens

19-10-191817-08-2020
      Dit is een algemene kennisgeving om u op de hoogte te brengen van dit verlies. U kunt dit bericht delen met andere bekenden. Naast informatie rondom het afscheid kunt u hier ook zelf reageren. Uw herinnering, reactie of condoleance wordt zeer op prijs gesteld.

      Voeg uw reactie of herinnering toe met:

      Tips over condoleren of herinneringen delen?

      • Geen verjaardag vandaag
        reactie 30   |   niet OK
        Beste familie,

        Het was feest, vorig jaar, om bij de o zo charmante Wim Payens op bezoek te mogen zijn. Een warme familie rondom een energieke 101 - jarige. Mooie verhalen waarvan de ogen gingen glinsteren. Zoveel interesse in wat rondom was. Prachtig om mee te maken.
        Heel graag was ik vandaag nog eens langs gekomen. Hij is er niet meer. Jammer. Veel mooie herinneringen gewenst.

        Marriët Mittendorff

        Marriët - Overasselt
        19 oktober 2020

        Deel deze pagina:

      • Dag oom Wim
        reactie 29   |   niet OK
        Dag oom Wim,
        ik hoop dat u, daarboven uw geliefde Cécile heeft gevonden en in rust neer kunt kijken op uw kinderen en kleinkinderen.
        Wat gedachten die opkomen:
        -Toch voelt dat vreemd : de laatste van de generatie Estourgies is niet meer; wie kan ons nu nog de verhalen van vroeger verhalen?
        -Uw altijd vrolijke uitstraling en interesse naar anderen, zelfs die verre nicht en aangetrouwde neef: hoe hield u dat allemaal bij in uw hoofd?
        -En hoe moet dat nou, met kerst, die eerste kerstkaart die op de mat plofte: altijd die van oom Wim!

        Lieve neven en nichten, wat hebben jullie hem een mooi afscheid gegeven en wat zijn die prachtig uitgewerkt in jullie bijdragen. Ik wens jullie veel sterkte.
        Liefs, Yvette

        Yvette - Wijk bij Duurstede
        11 oktober 2020

        Deel deze pagina:

      • Levensloop zoals uitgesproken tijdens de uitvaart door Lisette en Ruud
        reactie 28   |   niet OK

        L. Wim is geboren op 19 oktober 1918. Dat was aan het einde van de eerste wereldoorlog. Hij was de jongste uit een groot gezin, zijn vader was toen 55 jaar en het gezin woonde in DriebergenRijsenburg. Wim ging intern naar kostschool Saint Louis in Amersfoort. Later ging hij zelfstandig van Driebergen naar Utrecht met de tram. Hij leefde veel buiten en genoot van het dorpsleven. Speelde met pijl en boog, had een “vliegende Hollander” en een
        luchtbuks. Op 12 jarige leeftijd ging hij in Nijmegen intern naar het Canisiuscollege. Werd lid van de verkennerij.

        R. In 1936, op 18-jarige leeftijd, leerde hij Cécile kennen in Zeist. Zij logeerde bij een vriendin, een oud klasgenoot Margreet Karthaus. Op de tennisbaan was de eerste kennismaking. Een jaar later, in 1937, verhuisde de familie Payens van Driebergen naar Nijmegen.
        Hij volgde de opleiding werktuigbouw op de Hogere Technische School in Den Bosch. Daarvoor reisde hij met vele medestudenten per bus heen en weer naar Nijmegen. Zijn afstudeerproject was de stoommachine, wat de basis legde voor zijn grote interesse voor alles wat met water en stoom en kolen te maken had. In 1941 rondde hij zijn studie af, terwijl de tweede wereldoorlog was uitgebroken.

        L. Zijn eerste werkgever was Werkspoor in Utrecht. Hij was bedrijfsassistent bij het fabriceren van
        spoorwegwagons. Daarna kreeg hij een aanstelling bij de Koninklijke Nederlandse Hoogovens in IJmuiden. Zijn pension was in Beverwijk, waar hij niet tijdens de weekenden mocht verblijven. Op reis naar Nijmegen werd hij
        aangehouden bij een razzia. Gelukkig kon hij de officier overtuigen van zijn onmisbaarheid bij de Hoogovens. Anders was hij te werk gesteld in een van de Duitse wapenfabrieken. Het was een spannende tijd, omdat de Hoogovens regelmatig doelwit waren voor de Engelse bombardementen.
        Na het alarmsignaal van de uitkijkpost op een van de torens, dook iedereen hals over kop in de schuilkelders.
        In 1942 verloofde hij zich met Cécile. Begin september 1944 naderde het bevrijdingsleger Zuid-Nederland. Tijdens zijn vrije weekend in Nijmegen besloot hij niet meer terug naar IJmuiden te gaan.
        Daardoor kon hij getuige zijn van de luchtlandingen in Groesbeek op 17 september 1944.

        R. In die dagen meldde hij zich als vrijwillige ordonnans om per motorfiets postdiensten uit te voeren tussen Nijmegen en Eindhoven. Een gevaarlijke rit, omdat de Duitsers die route onder vuur namen. Vervolgens kreeg hij een aanstelling bij het gemeentelijk gas- en waterleidingbedrijf in Nijmegen. Daardoor werd een huwelijk mogelijk. Op 7 november 1945 stapten zij in het huwelijksbootje.
        Door de naoorlogse woningnood werd door de gemeente verplicht gesteld dat twee huishoudens een huis moesten delen. Het jonge paar kreeg een bovenverdieping aan de Fransestraat toegewezen. Daar werden de eerste 4 kinderen geboren: Carla, die na drie dagen overleed. Dat gaf heel veel verdriet. Daarna volgden Lisette, Ruud en Boudewijn.
        Eindelijk werd een eengezinswoning gevonden in 1952 en eindelijk konden we buitenspelen. We verhuisden naar de Graafseweg. Nog drie kinderen werden geboren: Eric, Hélène en Roger. Ook het jongste kind, Roger, mocht maar twee jaar leven.

        L. Ieder weekend bezochten we oma Payens, die in het bejaardenhuis Sancta Maria woonde. Daar maakten de kinderen de tuin onveilig. Die bezoeken gingen per fiets, in de winter per slee en wandelend. Oma trakteerde op een ijsje aan de overkant bij van Cuijk. De weekenden, die pas zaterdagmiddag begonnen, werden besteed aan het fietsen, wandelen, zeilen en teamsporten. Wim had twee rechter handen. Het fietsenpark werd goed onderhouden. De tuin zag er altijd verzorgd uit.
        In 1966 verhuisden we naar een eigen huis aan de Groesbeekseweg. Wim en Cécile waren erg betrokken bij de opvoeding en de opleidingen van hun kinderen. Het was voor ons niet altijd makkelijk om de strakke lijn in de opvoeding van Wim te accepteren en de ruimte te nemen/krijgen om onze eigen keuzes te maken. Cécile vormde hierin een verzachtende component.

        R. In die periode brak voor hem een zeer drukke tijd aan, omdat heel Nederland van stadsgas en propaangas omschakelde naar aardgas. Daarbij had hij de leiding over de transitie in Nijmegen en omgeving. Er was een goed contact met collega’s, die ook thuis uitgenodigd werden.
        In 1981 ging Wim met pensioen, en werd een kleinere woonruimte gezocht en ook gevonden in 1985 Malden. In diezelfde tijd bleek bij Wim een kwaadaardige tumor aanwezig te zijn, die operatief behandeld moest worden, met een lange nabehandeling. Gelukkig genas Wim en konden Cécile en hij nog jaren genieten van hun vrije tijd. Jaarlijks beleefden zij onvergetelijke vakanties in Zwitserland bij Huub en Lisette.
        Toen brak er weer een moeilijke tijd aan omdat Cécile in 1995 een herseninfarct kreeg. Toch vierden we hun gouden bruiloft feestelijk in Jachtslot de Mooker Heide. Heel Malden en omgeving herkenden hen als ze samen met de tandem onderweg waren. Dankzij Wim’s technische achtergrond en handigheid werden in huis allerlei praktische hulpmiddelen bedacht en door hem uitgevoerd. De zorg werd voor Wim echter uiteindelijk te zwaar en zo bracht Cécile haar laatste levensjaar door in zorgcentrum Malderburch. Zo konden ze toch dagelijks bij elkaar zijn, zonder dat Wim te zwaar belast werd.

        L. Ondanks het verdriet van het overlijden en het gemis van Cécile, brak voor hem een nieuwe en waardevolle periode aan. Met de buren Hanne, Doeke en Marij werd een eetclub gestart. Daarbij werd altijd een stukje voorgelezen uit het knipselboek van Cécile.
        Hij ging veel op reis met al zijn kinderen en genoot van alle gezinnen die zich steeds uitbreidden.
        Zoals Cécile voorheen de verjaardagskalender bijhield nam Wim die rol met plezier over.
        Als gelovig mens ging hij iedere zaterdag naar de mis in de Titus Brandsma gedachteneniskerk, waar zoveel familieherinneringen liggen. Tot op hoge leeftijd was hij fit, actief en mobiel.
        De afgelopen jaren was er steeds meer zorg nodig. De Thuiszorg Malderburch, de Zilverzorg, Marij, Hanne en Doeke, andere buren en de inzet van alle kinderen maakten het mogelijk, dat hij tot de laatste dag thuis kon blijven wonen. Het was zijn vurige wens om in zijn eigen vertrouwde omgeving te blijven.
        Na een onrustig weekend sliep hij maandagochtend 17 augustus in.
        Het is goed zo.


        Eric - Utrecht
        4 september 2020

        Deel deze pagina:

      • Overweging van Lisette tijdens de uitvaart: Water
        reactie 27   |   niet OK

        Op de vensterbank in onze huiskamer staat een zeilboot. Deze zeilboot roept veel herinneringen en associaties op.
        Pa kreeg deze boot als kleine jongen van zijn ouders ter gelegenheid van zijn verjaardag. Zijn hele leven ging dit bootje met hem mee.
        Op de foto is te zien hoe Ruud, Boudewijn en Eric in de weer zijn met de tewaterlating.
        Zo kregen wij de liefde voor het bezig zijn op en aan het water met de paplepel ingegeven.
        Toen we wat ouder waren, kregen we samen met andere jongeren theorie zeillessen van Pa in het Canisius College.
        Al gauw werden 2 zeilboten (Sharpies) aangeschaft, waarmee we ook wedstrijden zeilden. (foto).
        Toen we zelf gezinnetjes kregen, bleef de interesse en werd de familie-vloot uitgebreid en werd groter water bevaren.
        Een mooie herinnering is de viering van de verjaardag van Ma in de haven van Bruinisse op 3 schepen.
        Tot hun 75e jaar zeilden Pa en Ma met zijn tweetjes met de Friendship.
        Daarna voer Pa regelmatig mee op het schip van Ruud, waarvan hij volop genoot. Zelfs nog op 100-jarige leeftijd !!

        Afgelopen maandag ben je rustig van ons weggegleden.
        Vandaag heb je je boot afgemeerd .
        Met een kort gedicht van Gerrit Achterberg wil ik afsluiten.
        "Aan het roer dien avond stond het hart en scheepte maan en bossen bij zich in
        en zeilend over spiegeling voer het met wind en schemering om boeg en tuig
        voorbij de laatste stad."

        Lieve Pa,
        Je was een fijne vader. Vooral de laatste jaren, waarbij we veel contact met elkaar hadden, hebben we veel samen kunnen delen, lief en leed.
        Een kostbare schat aan ervaringen die ik met mij meedraag. Dankjewel.

        Lisette.


        Eric - Utrecht
        4 september 2020

        Deel deze pagina:

      • Overweging van Ruud tijdens uitvaart: Vakanties
        reactie 26   |   niet OK

        Eric - Utrecht
        4 september 2020

        Deel deze pagina:

      • Overwegingen van Boudewijn tijdens de uitvaart
        reactie 25   |   niet OK

        20-08-20 08:17:02
        ‘laat mij maar alleen op een onbewoond eiland.’ dan red ik mij prima. is een uitspraak van mijn vader toen wij klein waren.
        Ik denk dat hij slecht tegen de drukte kon die wij als groot gezin veroorzaakte.
        En dat dat hem een goede ontsnapping-route leek.

        Het beeld wat ik had in mijn eerste jaren was die van een monnik in een dikke pij die gregoriaanse gezangen zong in de gangen stelsels van Romaanse gewelven.
        Heel sacraal, sober en spartaans.
        Het Nijmeegse katholieke leven waar wij als gezin in opgroeide gaf daar de aanleiding toe.
        Er zijn van die Nijmeegse plekken waar ik die monnik zag rondlopen.
        De ruïne Kelfkensbos met uitzicht over de Waal is zo een plek.

        In die tijd gingen wij soms drie maal naar de kerk op zondag. Wij zongen in twee missen en het lof. Uren brachten we in de kerk door met haar rituelen.
        Bevriende kunstenaars die ook een katholieke opvoeding hebben gehad hebben deze indrukken ervaren als vormend voor het kunstenaarschap.

        Dat beeld van de zwijgende monnik is in de loop der jaren veranderd naar een socialer wezen.
        Hij werd toen hij meer aan de stoel gekluisterd raakte een verhalen verteller die wij niet eerder in hem zagen.
        En met een stel hersens die volkomen intact waren.
        Het oud worden en al maar ouder worden is voor velen een bizar proces geweest.
        Bizar omdat het steeds aanpassing vraagt en er uiteindelijk een klein leger nodig was om het thuiswonen mogelijk te maken.
        *
        +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
        Toen ik in huis sliep
        Deze nacht heeft zijn schoonheid in de stilte die me omringt.
        Deze nacht is de eerste nacht nadat mijn vader overleed.
        Hij ligt hier in de kamer naast mij waar hij zelf altijd zijn nachten door bracht.
        Op zichzelf is het verschil dus niet zo groot, enkel, hij ademt nu niet meer.
        Af en toe ging ik kijken en het verschil wat ik zag, zijn ademhaling is gestopt.
        Zo mooi als hij daar ligt, zo adem ik verder.
        De laatste jaren was zijn ademhaling de meest in het oog springende zorg.
        Het heeft ons verbaasd dat die longen het zo lang nog uitgehouden hebben.
        Hoe vaak hebben we ons niet afgevraagd, hoe zal dit eindigen?
        Met vanzelfsprekende kalmte en optimisme creëerde hij voor zichzelf, tijd.
        Tijd om erbij te zijn en met een heldere geest te volgen.
        Geest en bewustzijn is het voertuig van ons wezen.
        Het lichaam volgt, ook al valt het bijna uit elkaar.
        18-08-20 03:56:14

        18-08-20 07:57:15
        Zo ook bij mijn vader de laatste drie dagen die ik met hem deelde en de slagen die hij mij steeds voor was. Dacht ik bepaalde gewoonten nog te verwachten, zoals het drie minuten eitje, was dat station al gepasseerd.
        De helling naar beneden had hij betreden en gleed hij voor mij uit.
        Het einde nadert moet hij gedacht hebben en keerde meer naar binnen.
        Dronk en at op een bepaald moment niet meer en uit beleefdheid voor mij at hij als laatste een stukje aardbei en liet het volle schaaltje staan.
        Langzaam beginnen ook de spullen hier om mij heen er anders uit te zien.
        Dit hier zal straks allemaal weg zijn.
        Het einde van een vertrouwde omgeving met herinneringen die terug gaan naar voor mijn tijd.
        Spullen uit de verhalen van mijn ouders.
        Nu kunnen we het hem niet meer vragen terwijl vorige week achter elk detail nog een verhaal schuil ging.
        Wat bij de koffie aanleiding was tot steeds meer geschiedenissen die hij los liet in het gesprek.
        Het klopte altijd op een haar precies. Met hem gaat een hele verhuiswagen aan geschiedenis op de helling.
        Zijn het verhalen met betekenis of zijn het gewoon verhalen die ik eens hoorde?

        Reikwijdte beperking of waarde is aan de beschouwer.
        Er zal geen rechter zijn die zal oordelen over ‘de man met impact’ zoals een van de verzorgers van vader hem zo helder duidde.

        zijn laatste anekdote op vrijdag morgen ging over zijn eerste zwem ervaring.
        ‘Wij zwommen vlakbij Rijsenburg in de Kromme Rijn.
        daar stond een boerderij waar wij ons mochten omkleden.
        De boerin daar heette Mijntje van Ettikhoven.
        Wij hadden geen zwembroeken en draaide onze witte onderbroeken achterste voren.
        Zo leek het nog op zwemkleding.

        +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

        Boven zie je lila (foto nog niet geplaatst) daaronder een schildpad en dan mijn vader die voelt dat er iets boven zijn hoofd hangt.
        Ik heb mij laten vertellen dat eerst de schildpad nog ruim voor lag.
        Maar uiteindelijk heeft mijn vader overduidelijk gewonnen.

        foto 2
        Het is of mijn ouders weer bij elkaar zijn.
        Wie ze waren dat laat deze foto mooi zien.
        Vader en moeder bij elkaar op een heel sterk moment in hun leven.
        Allebei rond de 70 ongeveer zo oud als hun kinderen nu zijn.
        Samen en op elkaar ingespeeld.

        foto3
        Het geheugen rijkt niet ver genoeg om de tijdsspanne in beeld te krijgen.
        Het zijn de laatste jaren die ons het helderst voor de geest staan.
        Vader sprak juist veel over die eerste jaren.
        Herinneringen uit de jeugdjaren schijnen bij het ouder worden steeds sterker te worden.
        1923 is het links en rechts 2016.
        Alles nog voor zich als 5 jarige en het meeste achter zich op 5 jaar na.
        De tijd zichtbaar gemaakt en het is of zijn blik in tact blijft.

        foto 4
        Begin dit jaar kocht mijn vader een scootmobiel en kreeg daardoor bewegingsvrijheid terug.
        Hij leefde er door op en tijdens een bezoek aan Kroller Muller kun je in een filmpje mooi zien hoe hij zelf zijn
        ritme en timing bepaalde bij het bekijken van de schilderijen.
        Zijn geliefde van Gogh werken bekijkt hij met aandacht waaronder de aardappeleters.
        Op de weg terug maakte ik hem duidelijk welke waarde die bezoeken voor mij hebben gehad.
        Wij gingen zelfs per fiets als gezin onderweg naar de hoge Veluwe vanuit Nijmegen.
        Aansluitend het filmpje: MUSEUM een bezoek aan Kroller Muller.
        https://www.boudewijnpayens.nl/content/Museum.mov


        Eric - Utrecht
        4 september 2020

        Deel deze pagina:

      • Overweging van Eric tijdens de uitvaart
        reactie 24   |   niet OK

        De levensloop van vader is al uitvoerig uit de doeken gedaan, en bij de presentaties door mijn broers en zussen zullen veel diverse momenten van zijn leven de revue passeren. Ik zal me daarom beperken tot enkele kleine herinneringen en ervaringen, die ik met hem had.

        Verbondenheid met mijn vader, hier samen op de bank. Hij vertrouwde mij de zorg voor de financiën toe toen hij dat niet meer kon doen. Mooie daaraan is dat hij van mij verlangde om met de bonnetjes de afschriften te checken en aan te strepen. Op mijn vraag of er ooit een foute afschrijving was geweest, antwoordde hij: Nee, maar het kan altijd een eerste keer zijn en dat heb ik graag gecheckt. Over regie nemen gesproken.

        Mijn vader genoot ook van alle familiebijeenkomsten. En wij waren best bereid daar ook voor wat humor te zorgen, zoals je hier ziet. In navolging van ma heeft Pa vele kaartjes verstuurd (of laten versturen) en feesten georganiseerd.

        In 1985 hebben mijn ouders deelgenomen aan een reis naar Rome. Deze reis stond in het teken van de zaligverklaring van Titus Brandsma. In 2007 heb ik mijn vader meegenomen naar Rome ter nagedachtenis aan Ma, die juni 2005 was overleden. We hebben in enkele dagen tijd alle plaatsen bezocht, waar hij eerder met Ma was geweest. Door de liefdevolle herinneringen en de nieuwe ervaringen van ons twee zal deze zeer waardevolle reis altijd in mijn herinnering blijven.

        Pa, ik wil je tot slot, zoals ik al eerder tijdens de zalving heb gezegd, bedanken voor het vertrouwen dat je altijd in mij gehad hebt. Ik heb steeds de ruimte gekregen mezelf te kunnen zijn.
        Ik heb gezien hoe je met het ouder worden bent omgegaan. Eerst was het niet meer mogelijk om met Ma te zeilen. Niet getreurd, we hebben toch nog fietsen. Vervolgens was het zelfstandig fietsen niet meer mogelijk: dan nemen we toch een tandem. Ook accepteerde je de laatste de almaar toenemende zorg in volle dankbaarheid.
        Die optimistische kijk op het leven ga ik zeker proberen voort te zetten.
        Pa, bedankt voor alles wat je voor me betekent.


        Eric - Utrecht
        4 september 2020

        Deel deze pagina:

      • Overweging Hélène tijdens de uitvaart
        reactie 23   |   niet OK
        Als ik iets over mijn vader wil vertellen
        Dan denk ik aan dahlia’s
        Daarom draag ik deze nu hier!
        En elke keer als ik deze zie denk ik aan pa,
        Aan zijn liefde en passie voor de tuin,
        zijn gedrevenheid daarin,
        het moest allemaal tot in de puntjes.
        Ik heb er jarenlang bij gestaan wanneer
        de dahlia knollen in de grond gezet werden.
        En dan na een aantal weken die prachtige bloemen
        zoals deze! En ook deze kleur!

        Als ik iets over mijn vader wil vertellen
        Dan denk ik aan het wandelen op de Veluwe.
        Elke zondag moest er gewandeld worden,
        Geen tegenwerpingen, je moest mee!
        Zo hebben we vele voetstappen achtergelaten op de Hoge Veluwe
        Even de situatie schetsen:
        Pa ver voorop in een lekker tempo met die lange benen van m,
        Daarachter de schare kinderen en meestal ma en ik als hekkensluiters.

        Als ik iets over mijn vader wil vertellen
        Dan denk ik aan zeilen!
        Ik was denk ik zo’n vijf jaar toen dat allemaal begon bij Eldorado in Mook.
        Veel heb ik al doende geleerd ook al was ik erg bang omdat ik nog niet kon zwemmen!
        Er was ook een periode dat pa theorieles gaf aan de zeeverkenners. En daar mocht ik ook bij zijn. Wat was ik trots op mijn vader!

        Als ik iets over mijn vader wil vertellen
        Dan denk ik aan de kerk en zijn rotsvaste geloof in God.
        Er zijn jaren geweest dat ik zó’n hechte band had met pa dat we elke dag
        ’s ochtends om 7 uur samen naar de kerk gingen.
        Ik vond het zó gezellig om samen met hem op stap te gaan,
        zelfs mee naar de mis!!

        Als ik iets over mijn vader wil vertellen,
        Dan denk ik aan de vele avonden dat ik in het bed van vader (of moeder) lag om in te slapen. Lisette en ik deelden samen een slaapkamer en ’s avonds moest zij daar studeren als het voor mij bedtijd was.
        En elke avond was het pa die mij dan voorzichtig wakker maakte en overbracht naar mijn eigen bed.

        Als ik iets over mijn vader wil vertellen dan denk ik aan de eettafel waar we met z’n allen vele vele uren aan zaten.
        Ik, zijn jongste dochter die hij altijd “aapje” noemde, zat aan zijn linkerzijde.
        De eettafel die er nog steeds staat, die alles heeft meegemaakt en zoveel heeft gehoord! Als die tafel toch eens kon spreken! :
        Over de manier van opvoeden van pa, streng, recht door zee, geen toeters of bellen. Geen discussies, en al helemaal niet over politiek of zo. Pa’s houding was altijd: Zo is het en niet anders!

        En dat aapje werd groot. Je jongste kind die volwassen wordt, los moeten laten viel niet mee voor pa. Ik bleef in zijn ogen toch dat “aapje”.
        Zijn opmerking was dan ook heel mooi toen hij mij kwam ophalen op het station Nijmegen en ik met mijn pasgeboren eerste zoon Pepijn in de kinderwagen aan kwam lopen. Hij zei: “Het is net echt”!!!

        Niet alleen de liefde voor tuinieren, ook het wandelen, zeilen, graag knutselen, computeren en techniek zijn hobby’s en interesses die ik toch echt wel van hem heb meegekregen!

        Dank je wel pa,
        Je was een lieve, zeer zorgzame, rustige, met weinig woorden sprekende, strenge, rechtvaardige vader.
        Het moest met ons allemaal goed komen.
        Je hebt ons een onbezorgde jeugd gegeven, de kans gegeven dat we alle vijf konden studeren zodat we met een goede basis de wereld in konden gaan.
        Je was in mijn jonge jaren en nog lang daarna mijn rots in de branding en mijn leidraad voor het leven.
        Dank voor je levenslessen.

        Hélène


        Eric - Utrecht
        4 september 2020

        Deel deze pagina:

      • Opa Wim op 101 jarige leeftijd op onze bruiloft!
        reactie 22   |   niet OK

        Lieve Opa Wim,
        Sinds ik in 2016 in het leven van Fleur kwam zijn er diverse ontmoetingen met u geweest.
        Ontmoetingen die mij zeer goed zijn bijgebleven.
        Zo was er het jaarlijkse verjaardagsfeest met de hele familie, een grote familie, het heeft even geduurd voordat ik iedereen bij naam kende. U kende altijd mijn naam als we op bezoek kwamen, bewonderenswaardig!
        Ook bewonderenswaardig was uw tomeloze energie, u bent nog bij ons in Voeren geweest en wilde perse zelf het hele huis bezichtigen. Zelf de trap op, halverwege even pauze en daarna weer verder. Twee verdiepingen hoog. Met zoon Ruud mee op de boot, achter het roer staan. U bent nog op onze bruiloft geweest op 30 Nov 2019, zie foto.
        Altijd geinteresseerd hoe het met ons ging. Altijd vrolijk lachend als we kwamen. "Zo", zij u altijd met een enigzins hese stem. Heel fijn dat we u nog gezien hebben vlak voordat we op vakantie gingen deze zomer.
        Goede reis!
        Rogier Receveur


        Rogier - Maastricht
        2 september 2020

        Deel deze pagina:

      • Reactie van Sandro Estourgie
        reactie 21   |   niet OK

        Varik, 21 augustus 2020

        Lieve familie,
        Gecondoleerd met het verlies van jullie vader, grootvader en overgrootvader. Veel sterkte toegewenst in de komende tijd.

        Herinneringen aan “oom Wim en tante Cily” zijn talrijk.
        Uit de jaren vijftig en zestig herinner ik mij hun trouwe bezoekjes aan verjaardagen, trouwdag en andere feestdagen bij ons thuis aan de Lombokstraat in Nijmegen. Een huis vol ooms, tantes en vrienden die verhalen uit het verleden graag en moeiteloos vertelden ; het éne verhaal (vaak die van tante Ank) nog sterker of hilarischer dan het andere. De zeer gedetailleerde, vaak technische, verhalen van oom Wim, waarbij de dames al snel de aandacht verloren maar waardoor de heren juist werden geboeid, waren uiteraard een vast en mooi onderdeel van deze gezellige bijeenkomsten. Tochtjes (lang geleden) met de zeilboot op de Maas, bezoekjes in het huis aan de Groesbeekseweg (later in Malden), de 95e en 100e verjaardag ; het zijn mooie belevenissen geweest en waardevolle herinneringen.

        De hulpvaardigheid en zorgzaamheid van oom Wim waren zeer bewonderenswaardig. Zo bracht hij bijvoorbeeld voor ons “gezin Lombokstraat” zijn caravan naar een camping in de Ardennen, zodat wij daar een vakantie konden genieten.

        Toen wij in Groesbeek woonden (ongeveer twintig jaar geleden) kwamen oom Wim en tante Cily zo nu en dan, op de tandem vanuit Malden, bij ons op bezoek om een kopje thee te drinken en wellicht ook om poolshoogte te nemen of het “nog allemaal goed ging” met ons en de kinderen. Ook in Varik zijn wij een aantal malen met een bezoek van oom en tante vereerd.

        De vele verhalen die oom Wim de laatste jaren aan mij heeft verteld over vroegere gebeurtenissen in en rond de families Estourgie en Payens alsook over zijn belevenissen tijdens de oorlog (“gebeurtenissen uit de oorlog staan in mijn geheugen gegrift” , zo vertelde hij mij letterlijk) beluisterde ik zeer graag. Voor zover ik de verhalen kon reproduceren heb ik ze genoteerd zodat ze voor ons niet verloren gaan en een heel bijzondere herinnering blijven vormen. Vele malen heb ik middels email zijn ijzersterke geheugen geraadpleegd over foto’s van vroeger en over familieverhalen. Altijd wist hij mij, per return-email korte tijd daarna, de foto’s en personen te duiden met vaak een mooi verhaal erbij. De familieverhalen welke ik aan hem voorlegde wist hij steevast te verklaren danwel uit te breiden en te preciseren met details.

        De geïnteresseerdheid en gastvrijheid van onze lieve oom Wim en tante Cily zullen wij blijvend herinneren.

        Heel veel sterkte gewenst,
        Sandro, Hilde, Hubert en Julianne.






        Eric - Utrecht
        25 augustus 2020

        Deel deze pagina:

      Laat nabestaanden weten dat u aan hen denkt

      Plaats een reactie

      Inspiratie nodig voor uw reactie?


      De mooiste herinneringen zijn vaak eenvoudige momenten waar je het eerst aan denkt. Condoleances zijn vaak de woorden die als eerste in je opkomen om verdriet te delen.


      Tips nodig voor het schrijven van condoleances of herinneringen?


      Niet iedereen die reageert kent zowel de nabestaanden als de persoon die overleden is.
      Het gaat om uw betrokkenheid, een reactie plaatsen is dan altijd gepast.