In herinnering: Wim

Na zijn pensionering werd Wim lid van de Amnestygroep Lelystad.
Dat hij tijd aan Amnesty International zou gaan besteden, had hij zich al lange tijd voorgenomen, zei hij op onze eerste bijeenkomst met hem.
Wim werd onze inspirator en gaf ons een ?warme? actieplek in zijn huis.
De vergaderingen werden op een gegeven moment bij hem thuis gehouden; hij kocht er zelfs extra stoelen voor. En altijd brandde de Amnesty kaars en stonden er chocolaatjes op tafel.
Wim volgde de acties van Amnesty International kritisch; en ging mee naar de jaarlijkse Algemene Ledenvergadering met enkelen van ons.
Hij haalde jonge mensen bij de groep, want de jeugd moest het gemiddelde leeftijdscijfer van Amnestyleden naar beneden halen en bovendien kon de jeugd de jeugd aanspreken bij stands.
Op zijn schuurdeur hingen meestal posters van Amnesty acties. Ook de mensen van zijn woongroep werden door hem geïnformeerd, door actie kaarten en brieven onder hen te verspreiden.
Wim zorgde er, samen met anderen voor, dat een van de groepsleden op 30 april werd verrast door een lintje te krijgen van hare Majesteit.
Wim hield niet zo van actievoeren op straat, maar dat liet hij niet echt merken. Hij vond het heel goed dat wij het publiek in Lelystad informatie gaven bij stands in het centrum en zoveel mogelijk handtekeningen probeerden te verzamelen.
Hij dacht met ons mee over komende acties; maakte dan aansprekende teksten voor flyers en bakte een cake voor de actievoerders.
Op 10 december staan we altijd voor het station voor de jaarlijkse Fakkelwake; meestal in de kou.
Wim liet zich dan even zien en ging dan stilletjes naar zjjn huis.
Het werd een traditie om na de fakkelwake bij hem een kop soep te eten met stokbrood en koffie met zijn chocolaatjes en zo weer op te warmen en na te praten. Ook toen hij al niet meer actief was, stond de soep klaar op 10 december voor de verkleumde actievoerders.
De laatste keer had hij een warme drank voor ons gemaakt, dat was een warm onthaal! Daar zullen we nog vaak aan denken!

We voelen ons nu wat verweesd, zonder onze inspirator en gastheer.
Dit jaar zal de Fakkelwake anders voor ons zijn.
We zullen dan stilletjes een fakkel voor hem aansteken.

Namens Amnesty Lelystad: Antoinette

Er is een condoleance aan de nabestaanden achtergelaten door:

Ik wens de familie en de overige betrokkenen sterkte met het verwerken van het verdriet.

Voor Wim...dat wat ik heb mogen zeggen op de uitvaart:

Ik hoop dat jullie mij allemaal goed kunnen verstaan..Wim zei een aantal weken geleden met enige trots:?ik denk dat er wel veel mensen iets willen zeggen op mijn begrafenis?Jij moet er voor zorgen dat ze allemaal goed verstaanbaar zijn, want ik vindt het zoo vervelend als mensen zich niet goed verstaanbaar kunnen maken??hij hield graag de regie in handen.
Op een van de laatste dagen dat ik bij Wim aan het rommelen in de keuken was zei hij ineens: ?Ik ben een blomme..?ik keek hem aan en lachte schaapachtig en dacht dat het de morfine was...?Ik ben een blomme..?zei hij nog een keer. Ken je dat niet? Nee antwoordde ik??dat is een gedicht van Guido Gezelle?, en hij droeg nog een aantal regels voor. Vervolgens kreeg ik een kleine lezing over Guido Gezelle. Wim gaf graag een lezing ik luisterde graag. Hij eindigde met de woorden:Als je nou een groot liefhebber was geweest van Guido Gazelle kreeg je zijn werk van mij..maar nu niet!?
Het was de laatste keer dat Wim naast mijn buurman en vriend ook mijn leraar was. Ik heb het gedicht later op gezocht. Het gedicht schreef Guido Gazelle vlak voor zijn overlijden.
In de laatste periode van zijn leven koos Wim voor een kleine kring mensen om hem heen. Marianne en ik, en onze kinderen hoorden bij kleine kring en daar zijn we heel dankbaar voor. Bij die mensen was Wim tot het aller laatste ontzettend betrokken. Naast ongelooflijk eigenwijs was Wim namelijk ook bijzonder grappig, lief en attent. Zorg kwam van twee kanten. Er was niet alleen zorg voor Wim, maar Wim had ook evengoed zorg om ons. Hij belde Marianne om te vertellen dat hij veilig beneden was aangekomen, hij stopte kaartjes in de bus om even te laten weten dat hij meeleefde met bijvoorbeeld de eerste werkdag van Kiki. Belde op om te vragen hoe de vakantie was geweest, en dronk graag een kopje koffie aan de bar om even bij te praten, en soms om wijze raad te geven.
Wim is het einde van zijn leven omringd door zijn kinderen liefdevol verzorgd, en het was prachtig om te zien hoe hij zich ook aan die zorg kon overgeven. Wim die zo graag de regie wilde houden heeft de moed opgebracht zich te koesteren in de aandacht en liefde van de mensen waarvan hij zo ontzettend van hield, en die zo ontzettend veel van hem houden.
Wij gaan Wim ongelofelijk missen. We mochten best verdrietig zijn..maar niet te lang. En ik beloof dat ik dat echt ga proberen.

Lieve Wim,

Het blijft maar door mijn hoofd gaan: het prachtige afscheid van de Hestia-kinderen aan het eind van de dienst voor jouw crematie. Dat onderstreept maar weer jouw populariteit als \'dropjes-opa\'.
Toen wij weer thuis waren na het afscheid, sloeg het besef bij Catootje in als een bom. \"O, hij is er echt niet meer.\". \"Hij is echt dood.\". \"Hij is naar de hemel gegaan.\". Hartverscheurend huilen.
Wij hebben daarna 2 nachten bij elkaar op onze grote slaapkamer geslapen. Veerle en Catootje samen op 1 matras en Silke tussen Machiel en mij in. Dat was erg fijn en intiem. Eigenlijk hoef ik jou dit niet te vertellen, want jij weet dit. Jij bent nog steeds bij ons.

Het is best mooi om te merken dat jouw afscheid van het leven een diepe indruk heeft gemaakt op vooral Machiel en mij. De meiden zijn nu alweer bezig met hun 1e schooldag van morgen. Maar Machiel en ik hebben het gevoel dat wij ons leven ánders moeten doen. Ik wil bijvoorbeeld heel erg graag vaker thuis zijn bij de meiden, en ik weet nog hoe jij met mij meeleefde toen ik niet anders kon dan zoveel mogelijk te werken. Dat zal de komende tijd makkelijker gaan: ik zal meer voor mezelf en mijn hart gaan kiezen. Daarbij hoort absoluut ook het taarten en koekjes bakken, wat een absolute favoriet van mij is en waar jij ook van genoot!
Ik denk dat jij begrijpt waar Machiel nu mee bezig is. Hij vertelt het jou zelf wel, in gedachten of in woorden.

Dankjewel, Wim, voor je motto: \'doe wel en zie niet om\'.

Veel liefs,
Jos.

Beste hartelijke, rechtstreekse, idealistische, soms lastige, maar altijd positieve cakebakker Wim,

Wij verhuisden van Zutphen naar Lelystad ( voor de tweede keer Lelystad, waar jij mij à la minute strikte als voorzitter van ons aller STAL...). Wij verhuisden een vlaggenmast mee en zetten die achterin de tuin. Omdat we niet meteen wisten welke vlag we daaraan moesten hangen pakten we de Nederlandse vlag maar. Jij kwam op bezoek, keek uit het raam en vroeg met lichte walging in je stem:\"Zijn jouw buren zo nationalistisch?\" Ik durfde nauwelijks te zeggen dat die vlag in ONZE tuin stond.... Jij gaf de aanzet tot het laten maken van de vlag die er nu hangt; ik vertel het nog vele malen per jaar aan bezoekers, waarbij jouw naam steeds weer met respect uit mijn mond komt.

Er is een condoleance aan de nabestaanden achtergelaten door:

daar ben ik dan weer...uitvaart voorbij, af en toe lezend door nieuwe berichten hier. Lieve berichten.
Nu moet iedereen verder zonder jou. Je lieve buren, jouw beste vriend Dick, je zussen, andere vrienden, wij allemaal hebben we nu zo\\\'n leeg gevoel. \\\'Wim is er echt niet meer...\\\'

Verder zonder mijn paps. Als \\\'kind van\\\' voel je je dan toch nog behoorlijk ontredderd, op je 42ste...
Maar ik weet natuurlijk dat het zal gaan lukken. Al was het alleen maar door jouw bemoedigende woorden aan mij, de afgelopen maanden. Die hadden een duidelijk doel en dat merk ik nu.

Ik ben het met iedereen hier roerend eens; \\\'we verliezen een prachtmens\\\'. En ik verloor een pracht vader (net als mijn lief, mijn broer en zijn lief).

Dan komt er toch het afscheid, helaas weer een patient uit de praktijk die we moeten missen .
Beste mijnheer Reckman ik bewonder uw kracht en moed , en denk met heel veel plezier terug aan de prachtige briefjes die u scheef ,vol woordspelingen en humor.
Ik zal u missen.
Margrit doktersassistente van de huisartsenpraktijk dr. Herrewijn

Lieve Wim,

\"Van de donkere dagen tussen Nieuwjaar en Driekoningen in Hoyerswerda tot aan de vertelling van een Boekendief en een leven daartussen\".

Dat waren de woorden die ik je als afscheid schreef bij de witte roos die ik mee bracht. Jij zult precies begrijpen wat ik daarmee bedoel. Het is moeilijk met de juiste woorden afscheid te nemen van iemand die zoveel betekend heeft. Ik heb geprobeerd mijn afscheid te dichten maar telkens wanneer ik dat probeerde en mijn poging herlas zag ik als het ware jouw reactie; \"niet je beste gedicht, ZEKER niet je beste.....\" , dus zie ik daar vanaf .De woorden zullen later komen en ook dan zul je erin door klinken. Zowel in de betekenis van vriend als in die van inspirerende en ook kritische leermeester. Beiden heb ik zeer gewaardeerd.
Dag lieve Wim, ik kan je niet genoeg bedanken voor al je inspiratie, ik zal je missen!
liefs, Kim.