De bescheiden Wim was zichtbaar aangedaan toen hij bij zijn afscheid twee jaar geleden een staande ovatie van zijn collega’s kreeg. Wij wisten allemaal dat we een markant persoon, een wijze econoom en zeer waardevolle collega uitzwaaiden. Een echte Rodenborcher met een groot hart voor de school.
Wim hield niet van poespas, nuchter en rationeel als hij was. Iedereen die met hem samenwerkte, wist dat hij zeer betrokken en integer was. Betrokken bij zijn leerlingen, bij zijn collega’s en bij de school.
Een docent die hoge eisen stelde aan zijn leerlingen, de actualiteit in zijn lessen betrok en daarbij een typische humor had. Verschillende van zijn prikkelende uitspraken zijn door collega’s voortgezet.
Wim was kritisch, constructief en respectvol in alles wat hij deed. Als secretaris-examens, als secretaris van de MR, als lid van het VWO-team: iedereen kon op Wim rekenen en hij was altijd recht door zee.
Daarbij was Wim ook zorgvuldig en accuraat: menig keer verbaasde hij ons als hij tussen alle stapels papier en zijn vele mappen in zijn computerbestanden altijd wist te vinden wat we zochten.
In zijn functie als secretaris examens waren dat ook belangrijke eigenschappen. Maar dat was niet het enige. Bij alle kwesties die je in zo’n functie tegenkomt, bleek telkens weer hoe rechtvaardig Wim was en hoe hij heel zorgvuldig, met kennis van zaken en met wijsheid tot besluiten kwam.
Soms was hij wat mopperig en niet al te subtiel: als zaken niet helemaal liepen zoals hij dat gepland had, maar hij ging altijd voor het schoolbelang.
De laatste jaren op het Rodenborch heeft Wim zich met veel toewijding ingezet voor het Econasium. Hij heeft daar zelfs nog met veel overgave een studie voor gevolgd.
Wim was bijzonder collegiaal, hielp waar hij kon. En daarbij had hij ook oog voor hele andere zaken. Zo spaarde hij alles wat er te sparen was bij AH voor de kinderen van collega’s. Hij was ieder jaar een anonieme sponsor van de schoolmusical, al maakte hij wel altijd de afspraak dat hij dan niet hoefde te komen kijken.
Zijn gezondheid ging hem de laatste jaren op het Rodenborch parten spelen. Zijn verantwoordelijkheidsgevoel en plichtsbesef waren echter zo groot, dat Wim zich pas echt ziek meldde als het echt helemaal niet meer kon.
Na zijn pensioen kwam Wim met regelmaat even op bezoek: om te vragen hoe het ging of om waar mogelijk even bij te springen.
De afgelopen maanden zagen we zijn gezondheid verslechteren. Wim werd steeds minder mobiel. Dat maakte zijn wereld steeds kleiner.
We hadden zijn verjaardagskaart al verzonden toen het trieste bericht van zijn overlijden ons bereikte. De kaart heeft hij niet meer kunnen lezen. We zijn een gewaardeerde oud-collega verloren.
Marjo van IJzendoorn
rector
